İntikamın kıyafetini hiç merak ettiniz mi? Peki ya bedenini? İntikam,nefretle kararmış lacivert gözlerdi. İntikam,bir kafesin ardına gizlenmiş saldırmayı bekleyen bir bedendi. İntikam, ruhunu kasıp kavuran ateşten, uçsuz bucaksız bir buz kütlesiydi. İntikam, karanlığa ait dünyada Siraç Vuslat demekti. Yer altı dünyasının Azrail'i olarak adlandırılmış bir genç adam . Bir kulübe,bir masumun intikamı. Bir kurul, suçsuz insanların günahkar kuklacıları. Ve karanlığın intikamına boyanmış kör kuyularına düşen, küçük narin bir ışık; Elif! O bir anahtar. Kalbine hiç nefret uğramamış bir umut. İntikamın ilk aydınlığı; Günışığı! Onun bir görevi var. Seveceği adamın tek hedefi olan intikam onu yok etmeden, kalbini açtığı bu adamın cehennemden uzaklaşmasını sağlamak. Cehennem, bir ışık için kör karanlığı affedecek miydi? Yoksa bir türlü Azrail'i azad etmeyen intikam, onu anahtarsız kapılar ardında saklamaya devam mı edecekti? Oysa Allah'ın ol demesiyle bütün kapılar açılırdı! İntikamın ölümü, Günışığının baharını getirecekti...

Bir adam tanıdım. O benim aydınlığım oldu. En çaresiz anımda, geçmişin gölgesi altında ezilen ruhumu oradan kurtardı. Yürek acıdan başka tüm hislere yabancıyken, yaşayan bir ölü yeniden canlandı. Gülümsemeyi öğrendim. Çekilen onca acıya rağmen gülümsemem gerektiğini. O adam Baran'dı. Nefret duyduğum şehrin sokaklarında çıktı karşıma. Gözlerinin rengi kadar tuhaf ve karışıktı. Elimden tuttu. Beni bir enkazdan ayağa kaldırdı. Tüm hislere yabancı olan yüreğime dokundu. İnanmak istemedim. Birini sevebileceğime, benimde bir yüreğimin olduğuna, onun benim her şeyim olacağına inanmak istemedim. Belki de korktum. Annemin ardından onunda gideceğini düşündüm. Aramıza mesafeler ördüm fakat o mesafelere fazla dayanamadı. Ben uzak kalmaya çalıştıkça yakınlaştı ve yıkılmaz sandığı duvarları yerle bir oldu. Büyük bir boşluk açıldı. Tüm engeller o boşluktan içeri sızdı. Geçmiş açığa çıktı, gelecek kalan son umudu da öldürdü. Artık kendimizi savunabileceğimiz bir cephemiz yoktu. Sadece birbirlerine ihtiyaçları olduğunu düşünen iki beden ve kaybedenlerin yazıldığı bir hikaye vardı. Bu, bizim hikayemiz. Bu, bizim yangınımız. Ve bu bizim ilk kaybedişimiz değil. ❁ ❁ ❁ ✓ Hikaye yazarların izni olmadan başka bir yerde paylaşıldığı veya taklit edildiği taktirde yasal işlem başlatılacaktır! ✓ ©Tüm Hakları Saklıdır. ✓ NAZİN isminde yayınlanan ilk ve tek kitaptır!

Bir evliliği ayakta tutan yegâne güç; adamın sevdası, kadının bu sevdaya sarılışıdır. Mutluluğun formülü birbirine sevmekte saklıdır. Bu formülü bozacak günler Eroğlu konağının kapısını çalıp içeri buyur edilir. Bebek hasretinin tutulduğu konakta KUMA rüzgârı eserken kaosa doğru sürükleyen fırtınaya iki kadın, bir adam tutulur. Hayat ters köşeden vurarak bebeği olamayan yıllarca bu eksikliğin acısını pervasızca çeken, hastaneden hastaneye koşuşuna, umut etmekten ve istemekten yorulmayan kadının hayatına kuma gölgesi düşürür. Karısının bebeği olmadığı her gün aşkı daha sağlam ayakta dururken seven adamın duygularını ve aklını yitirecek kâbus gerçekleşir. Kokladığı gülün üstüne bir kır çiçeği yerleşir, bu çiçek tohumunu verir ve sevdaya tutulmuş adamın kalbi ikiye bölünür. Konağa düğünsüz derneksiz üzerinde bir gelinlikle kapıdan içeri alınan kadını beklediğinden daha zor bir hayat, beklemediğinden daha kötü bir evlilik gerçekleşir. Zorlu sınavlara tabi tutulur, aşk ve sevgi yoksunu bir evlilikte ayakta durmaya çalışır. Kocası tarafından merhamet dilenen kadın halini alır. Sevda bir kadında tutku bir kadında aynı çatı altında zorlu yaşam sürdürülür. Arafta kalmış bir adamın, bu adama bağlı iki kadının yaşamı zorlu serüvenlerle akıbeti belli olmayan sona doğru giderler. Ateş düştüğü yeri yakar KUMA gelir. Hasreti kadın dindirir bebek doğar. Adam ikiye bölünür. Ve aşkı hangi kadın alacak sorusu akılları alır. Ben Ezo; üzerine kuma gelmiş kadınım. Şimdi sığındığım limanım kocamın kalbindeki aşkım. Ben Şerwan; bir kadının hayatını kalbine alan, bir kadının hayatını omzuna alan adamım. Ben Beritan; kuma giden kadınım. Benim tek dünyam kucağıma aldığım bebeğim.