Hastalıklı ruhumun içinde o en masumuydu. Kurtulmam gereken tek şey. "Öldür onu," İçimdeki ses susmak bilmiyordu. Ben onun kuklasıydım adeta içime zehir saçsa da kimseye güvenmediğim hissi ona duyuyordum. Nedeni bilinmez ama onun kuklası haline gelmiştim. "Seni kötü etkiliyor durdur şunu." Elimi kalbimin üzerine koydum gerçekten de çok hızlı atıyordu. Ama nasıl durdura bilirdim ki, "Öldür şunu!" diye bağırdı bu sefer Ellerimle kulaklarımı kapatıp çığlık attım. "Rahat bırak beni," diye bağırdım, "Defol hayatımdan!" Bir kaç saniye sonra bütün bakıcılar etrafıma toplandı bana yaklaşamıyorlardı. Çünkü şuan ki halim onları epey korkutuyordu. Gözlerimi kırmızıya döndüğüne eminim çünkü her çığlık attığımda gözlerimin içi kıpkırmızı olurdu. Hemşirelerden biri bana iğne yapmaya çalıştığında adrenalin bütün vücuduma yayıldı ve bir anlık hisle onu öldürmek istedim. Yatağımdan kalktım ve hemşirenin üstüne yürüyüp iğne olan kolunu tutup var gücümle sıktım. Kızarmış gözlerimle ona bakıyordum. Hemşire korkudan titremeye başladı o an. İğneyi yere düşürünce kızın üstüne yürümeye başladım. O an ne oldu bilmiyorum ama boynumda bir sızı hissettim elimi boynuma atıp arkamı döndüm başka bir hemşire boynuma iğneyi çoktan batırmıştı. Daha çok sinirlenmiştim bu duruma tam kadını üstüne yürüyecekken gözüm kararmaya başladı ve beni yıllardır yaptıkları gibi yine karanlığa mahkum ettiler. Wattpad'de Hasta Ruhum adındaki ilk kitaptır. Çalıntı yada alıntı durumunda yasal işlemler başlatılacaktır! İlk kurgu 2017'dir.

"Bir acı var kalbimin tam sol köşesinde. Hemen sen kokan satırların arasında beliriveren çok fazla acı var, sevgilim."

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.