"Sen gerçek misin?" Yaren genç adamın gözlerine bakarak gülümseyip, aynı tonda fısıldadı. Adamın aklını başından aldığından habersizce. Nefes kesici güzelliğini hesaba katmıyordu çünkü, tüm bunları yaparken. "Gözünde ki perdeyi kaldırmamı ister misin?" "Seni daha güzel görebileceksem neden olmasın ?" Adamın bu cevabının ardından sol elini adamın omuzunda sabitleyip gerinerek, sağ yumruğunu adamın gözünde patlattı. "Bak bakalım şimdi nasıl görüyorsun, hala güzel miyim Serkan?"

"Sana ne oldu? Sürekli tek bir anı yaşıyormuş gibi bakıyorsun, Nerde takılı kaldı aklın?" Adam Yasemin'e karşı bir borcu olduğunu bildiği için, kendi yöntemiyle cevapladı onu. Normal bir insan gibi konuşmaya, dertleşmeye, anlatmaya hazır değildi. "Kaldı işte. Çayımız bardakta, Çocukluğumuz sokaklarda, Mutluluğumuz kursağımızda, Sevdiklerimiz uzaklarda, Gülüşlerimiz fotoğraflarda." Kendi usulünce verdiği cevaba saygı duyup, çayını doldurarak önüne koydu Yasemin. Susmak için sormamıştı o soruyu, elbette bu yanıtla da yetinecek değildi. Yanına oturup ona dönerken, alnına düşen saçlarını parmak uçlarıyla geri itti. Yüzünü adama çevirip, gözlerinin içine baktığında dudaklarını araladı. "Özlemek için Nazım var, Mavi için edip... Rakı için Can yücel, Sevmek için Cemal süreya, Sevda için Ahmed Arif." Yasemin elini adamın yüzünden çekerek, tek kaşını kaldırdı. Bu öyle bir andı ki, kadında adam da bir ömür unutamayacaktı. "Bazen özledim diyemezsin, Nazım okuyorum dersin. Sen hangisisin?"

Mizah #1 Başımı yaslandığım bedene çevirdiğimde, içleri alay dolu bakışlarla buluştum. Yalnızca benim duyacağım bir tonda kulağıma ulaştı fısıltıları. "Siz kadınlar bu topukluları rezil olmak için mi giyiyorsunuz?" Laf soktu. Bana laf soktu. El alemin adı, bana laf soktu. Bana, Eflatun Yetmez'in torunu, Yeter Yetmez'e! Belimdeki elini geri iterek, kaşlarımı yay şeklinde havalandırdım. Sanırsın kolbastı oynuyorlar! Yere düşen çantamı alıp saçlarımı düzelttikten sonra, kalabalığın azalmak yerine çoğalmasına aldırış etmeden cevap verdim karşımdaki Allah'ın kuluna. "Senin dediğin kadınları bilmemde, ben bunların üzerinde horon tepiyorum." Adını bile bilmediğim aslında bana yalnızca yardım eden, aynı zamanda dalga geçen kişilik alayla tek kaşını kaldırdı. "Yani?" Yönümü asansörün olduğu kısma çevirip, iğneleyici bir tonda cevap verirken dudaklarımı alayla kıvırdım. "Eğer beni biraz daha oyalarsan, horonu senin üzerinde teperim." Karadenizli bir ailenin, en âkil kızı. Bir "Yeter Yetmez" hikayesi...