Steve gözlerini açtığında bir meşe ağacının altında suya yakın bir yerde uzanmaktadır. Fakat hiç bir şey hatırlamaz. Steve her geçen gün minecraft ın daha da tuhaflaştığını sezer. Bunu sezmesinde her gece gördüğü kabuslar da etkilidir.Steve kabusların gerçekliğine inanmaz. Ta ki ormanda bir mezarlıkla karşılaşana kadar. #Her zaman söylentilerin gerçek olduğunu varsaymak yerine yalan olduklarını varsayın. # TRUST NO ONE

Bir bataklığın içinde ruhumu kaybetmeye adım adım yaklaşmamın, Kendi kişiliğimi hiçe sayarcasına ayaklarımın altında ezişimin, Alazlanarak benliğimi yok etmemin hikayesiydi bu. Peki, ben bunları engelleyebilir miydim? Kaybolmaktan kurtulabilir miydim? Yanıp kavrulmamak için... Direnmeliydim. Lâkin bu, iki tarafı keskin bir oktu. Her türlü yanıp kavrulacaktım. ~Alya (Göklerin kızı) . . . Not: Prolog bölümündeki mektup 40.bölümde geçiyor.

"Yediyi bulmak için mücadeleye devam edeceğim. Çünkü yedi olmazsa, hiçbir şey olmaz. Yedi olmazsa ben olamam, biz olamayız." 7 for 7 🎶🎶🎶 "Mark! Mark lütfen Mark! Uyan Mark!" Çocuğun sesi kulaklarında yankılanırken Mark acıyla ellerini kulaklarına bastırdı. Kimdi o çocuk? Neden ona hem yabancı, hem de aşinaymış gibi hissediyordu. Sanki onu uzun zamandır tanıyormuş gibiydi. Fakat o yüzü ilk defa görüyordu. Daha önce hayatında öyle birini gördüğünü hatırlamıyordu. Kalbinde hissettiği sancıyla kafasını dolaba vurup patlatmak istedi. Eğer ölmekten korkmuyor olsaydı çoktan intihar etmiş, hayatına son vermişti. Lise yıllarını hatırlamıyordu. Gözlerini sonbaharın bir gecesinde hastane odasında açmıştı. Yanında annesinden başka kimse yoktu. Neler olduğunu idrak etmeye çalışırken babasının nerede olduğunu annesine sormuştu. Aldığı cevap onu bozguna uğratmıştı. Çünkü birkaç yıl önce babasını kaybetmişti. Henüz 10. sınıfa giderken onu kaybetmişti. Mark bu haberi hazmetmeye çalışırken günlerce ağlamıştı. Biricik babası ölmüş ve kendisi bunu hatırlamıyordu. Kendisini azıcık iyi hissettiğin de annesi ile birlikte babasının mezarına gitmişti. İşte o zaman babasının gerçekten öldüğüne ikna olmuştu. Çünkü babasının nasıl öldüğünü hatırlamasa bile o acıyı yaşadığını hatırlamıştı. Dört yıl okuduğu liseyi görünce de aynı tanıdıklık hissini yaşamıştı. Onun dışında başka anıları yoktu. Hepsi silinmişti. 🎶🎶🎶

"Kendini sev, günler gelip geçecek ve sen nefes almaya devam edeceksin. Yaşamak için kendini sevmeyi öğrenmelisin." 🎶🎶🎶 Sadece Tae değil, diğer çocuklarda onun gibiydi. Kendilerine kurşun geçirmez izciler demeleri sebepsiz değildi. Yoongi, babası ile yaşıyordu. Annesi başka bir ülkedeydi. Yoongi ile yılda birkez görüşebiliyordu. Namjoon, evlatlık olduğunu öğrendikten sonra evden kaçmış ve kendi kendisini bir şekilde idare etmeyi öğrenmişti. Jimin ve Hoseok, çocuk esirgeme yurdunda kalıyordu. Jimin, ailesini hiç tanımamıştı. Henüz bir bebek iken oraya bırakılmıştı. Hoseok da, annesinin onu ortada bırakması ile kendisini kimsesiz çocukların içinde bulmuştu. Tabi orada Jimin ile tanışması büyük bir şanstı. Jungkook ise babasını hiç görmemişti. Hayattaki tek varlığı annesiydi. Kurşun Geçirmez İzcilerin hepsi de hayattan darbeler almıştı. Ama aldıkları darbelere inat, hayata daha sıkı sarılıyorlardı. Kendilerini bu şekilde sevmeyi öğrenmeye çalışıyorlardı.