Tanrıça Serisi-1, devamı Buzdan Cehennem'de. Avcı ve element kullanıcıları olmak üzere ikiye ayrılıyorduk. Ben ikisine de dahil olamıyordum çünkü avcıların aksine bir element kullanabiliyordum ; Ruh. Element kullanıcılarına dahil olamayacak kadar hızlı ve çeviktim. Ben bir Tanrıça Çocuğuydum hatta bundan da fazlasıydım. Hades'in ihaneti sonucu yıkılan tahtına ben geçmiştim , ben Son Tanrıçaydım. Titanlar ve onlarla birlikte olan tanrılara karşı , Olimpos'u son nefesime kadar koruyacaktım. Sevdiğim kişilerin yaşamaları için ; ya ölecektim ya da öldürecektim. Fantastik'te #4

Büyüdükçe değişen arkadaşlıklar, değişen olaylar ve gelişen duygular... Defne, her zamanki gibi güzel bir yazın ardından okul açılacağı için heyecanlıdır. Arkadaş grubunu çok özlemiştir. Tabi tek özleyen Defne değildir. Okulun yakışıklı ikizleri her zamanki gibi iş başındadır. Defne ikizlerin dikkatini çekebilecek mi? Ama her şey bu kadar basit değil. Her yerde rekabet vardır. Onların grubuna karşı Buğlem ve çetesi ayak bağı olmak için can atıyorlar. Okul onları mücadeleleri ile tanımıştır. Bu arada Defne'nin sınıfındaki Uzay, her geçen gün daha da popüler oluyordur. Onun da yakışıklılardan oluşan kendilerini beğenmiş bir grubu vardır. Defne'nin anlaşılan bu yılı çok karışık olacak gibi. Peki siz hazır mısınız tüm bunlara? Maceralara, komediye, entrikalara ve en önemlisi aşka kendinizi açabilecek misiniz?

Çocuk muydum? Belki biraz. Bu beni kötü mü yapardı? Hayır, hiç sanmıyorum. Olgunluk gereken yerde olmalıydı, bugünlerde herkesin üstünde taşıdığı şekilde değil. Çünkü olgun olduğunu iddia eden insanlar bir avuç özentiden ibaretti. Saf mıydım? Belki biraz. Bu beni tehlikeye sokar mıydı? Evet, bazen. Ama bu kötü bir şey değildi. Ben insanlara güvenmeyi seviyordum. Sonunda kalbimi kırıyorlardı, güvenimi hiçe çıkarıyorlardı kabul, ama ben güvenmeyi seviyordum. Güvenmediğin bir insana samimi olamazsın. Etrafına duvarlar ören insanlar güçlü olduklarını, hiçbir şeyin onları yıkamayacağını sanıyorlar. Yanılıyorlar. Ben sıradan bir kızdım. Ne herhangi bir yetenek üzerinde kendimi geliştirmiş ve parlamıştım ne de aşırı zekiydim. Çalışkandım, sorumluluklarımı bilirdim. Kendimi tanır, az olanla yetinirdim. Bazen Polyanna'nın pembe gözlüklerini ödünç alır öyle bakardım dünyaya. Benim dünyam bana her zaman yeterli gelmişti. Mutluydum, elimdekiler bana yeterdi. Yanıldığımı ise dört mevsim ardında anlamıştım. Elimdekileri doğru seçememiş, yanlış insanlara güvenmiştim. Çocuk gibi davranmak yerine olgun olacağım noktayı şaşırmıştım. Pembe gözlükleri kırmış, agresif olmuştum. Dört mevsimde arkadaş dümeninin beni nasıl farklı yöne sürüklediğini anladım. Şimdi ise hayatı yaşayanlardanım. Hala eskisi gibiyim aslında, ama her birinden azaltmıştım. Daha az çocuk, daha az saf, daha az arkadaş. Ve içinde olduğum gerçek dünyaya çıplak gözle bakmak... Bu iyi olandı. Doğru olan ve mutlu eden...

-16.09.13 başlangıç- Bir ilişki sona erdiğinde, tüm yaşananlar bir şerit halinde gözlerinin önünden geçer. Aynı kaleydoskop desenlerinde olduğu gibi. Her şey gözlerinin önüne gelir. Fakat bu, onun için geçerli değildi. Aslında bir yanım, daha ilk onu gördüğüm an tüm bu olacakları biliyordu. Ne söylediği bir şeyden anlamıştım bunu, ne de yaptığı bir şeyden. Sadece içimden gelen bir histi. Ve daha kötüsü ise, başka birine kendimi böyle kaptırırsam ne yapardım? Kaptırmamam mı gerekiyor, onu da bilmiyordum. Biliyordum ki, onun dünyası çok hızlı dönüyordu ve çok parlak yanıyordu. Ama düşünüyordum da, nasıl olur da şeytan gülümsediğinde, fazlasıyla meleğe benzeyen kişiye doğru seni çekebiliyordu? Belki de, beni ilk gördüğünde biliyordu. Sanırım iyice dengemi kaybettim. Ve düşünüyordum da, sanırım bu ilişkinin en kötü yanı onu kaybetmem değildi...Kendimi kaybetmemdi. Bilemiyorum, asıl kimliğimi kaybetmeden önce, kendimi tanıyor muydum? - bitiş 20.07.15 - Baştan Aşağı kategorisi 2015 Wattys kazananı. not: bu hikayeyi yazmaya başladığımda 13 yaşındaydım, bitirdiğimdeyse 15. Lütfen ilk yazılmış yerlerdeki mantık hatalarına, imla hatalarına aldırmayın. Son bölümler ilk bölümlerin kötülüğü kadar güzellik barındırıyor.

En büyük arzusu kız kardeşiyle birlikte okuyabilmek olan sıra dışı bir genç kızın, hayali sevgilisi ya gerçekse!.. Bütün sesler sustuğunda, dünyanın bu yakası uykuya daldığında, görmemek için karanlıkta, ellerimi birbirine kenetliyorum. Parmaklarımı birbirine sarıp, sol elimin sevdiğimi hayal ettiğim erkeğe ait olduğunu düşünüyor, sımsıkı kendiminkine geçiriyorum. Avuçlarımı birbirine sürtüp, yine kenetliyorum. Sonra o sol el kalkıp yanağımı okşuyor, dudaklarıma gözlerine dokunuyor, verdiği duygunun tadını almaya çalışıyorum. En çok da saçlarımı okşaması hoşuma gidiyor. Başımı hayali sevgilimin kucağına koymuş, parktaki ağaçların altında uzanırken görüyorum. Bu bile kalbimin hızlanmasına, yanaklarımın kızarmasına, heyecanlanmama sebep oluyor. diye kısık sesle yazılanları tekrarladı. Söz veriyorum Elizabeth, o kendinden bile saklamaya çalıştığın, görmemek için karanlığı beklediğin duyguların hepsini sana yaşatacağım. El ele, sokaklarda göğsünü gere gere gezdireceğim. Saçlarını, yanaklarını, o güzel dudakları sevgiyle okşayacak, kendinden utanmana izin vermeyeceğim. Tırtılım... Bir tanem...