Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Kırık döküktüm.Bölük pörçük, parça parça... Ama yine de o yanımdayken iyi hissediyordum. Karşımda bir parçası küçük yaşta acılarla olgunlaşmış koca adam olmuş diğer bir parçası ise sevgiden yoksun gözlerini yere dikmiş küçük elleriyle göz yaşlarını silen cocuk beni iyi ediyordu. Neden gitmiyordum ki? Neden açtığı yaraları tekrar kapatmasına izin veriyordum ki? Tekrar yakmayacakmıydı canımı, açmıyacakmıydı yeni yaralar? Ellerinden kurtulmaya çalıştım bırakmadı."Bırakmam,bir daha asla..."dedi. Tekrar yenik düştüm. Herşeyi unutup sıkıca sarıldım. Kokusunda huzur buldum. Teninde tekrar canlanıp kırılan parçalarımı toparladım. Varsın tekrar yıksın, yeterki hep böyle sarılsın...