Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Bir sabah uyandığınızda babanızın mirasından geriye, gelecek ayın kirasına bile yetmeyecek kadar az bir miktar kalsaydı ne yapardınız? Peki ya Chelsea ne yapardı? İlk önce uykusunu tamamlayıp, endişelenmeyi öğlene mi bırakırdı yoksa... ah hayır kesinlikle öyle yapardı.

"uyan artık abiğ" Zorluk çıkartan , sıkıcı , bencil , korumacı bi abim var. Adı Tuğhan . Sevgilisi yok çirkin biri (Aslında taş) . Tek çarem onu öldürmek . Onu çok seviyorum ama bazen beni deli ediyo. "Abi ben Berkelere gidiyorum" "Dur la gitme biyere hem kim o Berke ?" "Ya komşu varya hani" "Hea biliyom gitmek yok hiçbiyere sevmiom o çıcığ" "Uf abi sana ne uyu sen Badoo'yu aç belki taş kızlar vardır" "Otur çay koy Duru gitmek yok" İçimden bildiğim tüm küfürleri ederken birden zil çaldı. Yine hangi piç geld- diye düşünmeme kalmadan karşımda Berke'yi gördüm. "Berke naber ?" "İyidir senden ?" "İyi bende ee noldu ?" "Hiç,arkadaşlarım yok hepsi ayrı yerde seni almaya geldim." "İyi abime not yazıp giyinip geliyorum" "Tamam" Yukarı çıkıp (Edd evmz 2 ktl) bir not kağıdı aldım.Üzerine Abiş ben dışarı çıkıyom bizim bu berke var ya onla telefonum açık öperun Abimin kafasına yapıştırıp odama gittim. Bir şort üstüne Vans yazan bi tsört geçirdim.Supr

"Dünyanın en asabi kızı. Hiçbir şeyi beğenmeyen, susmak bilmeyen, kavga etmeden duramayan, sürekli birilerine sataşan, laf yetiştiren, utanmamada sınır tanımayan, bıkmadan küfür eden, hayattan nefret eden-" "Ben o kadar asabi değilim!" "Evet, daha fazla asabisin!" "Şimdi gösteririm ben sana asabiyi!"

Şarap rengi yalnızlığın içinde siyah bir boşluktayım, oturuyorum. Gözlerimin mavisi soluk. Dudaklarımda kan tadı var, emdikçe kokusunu da alıyorum. Uzuvlarım kımıldamak için gün batıracakken, güneş batmamak için ay taklidi yapıyor. Dünya bana ters dönüyor. Hep ters mi döneceksin Dünya, yoksa bir güneş batımında hayatıma yeni bir yön verebilecek misin? Rotayı sen mi çizeceksin, elçin mi çizecek? ••• 'Ağlayınca gözlerin kızarıyor, gün batıyor. Yine de ağlama. Gerekirse yakarım dünyayı. Hiçbir şey senin gözlerinden daha güzel batıramaz güneşi.'

Aşk hiç bu kadar karanlık olmamıştı... Bir tarafta zenginlik ve lüks içinde yaşayan Buket, bir tarafta herkesin korktuğu, tehlikeli ve insafsız Kağan! Buket'in hayatı babasının iflasıyla değişir ve eski kusursuz günlerini İzmir'de bırakarak zorlu bir yaşam süreceği Ankara'ya taşınmak zorunda kalır. Buket, çevresine ve yeni başladığı liseye uyum sağlamaya çalışırken öyle büyük bir hata yapar ki her tavrıyla belayı temsil eden Kağan'ın tüm dikkatini üzerine çeker. Hiçbir sınır tanımayan Kağan, Buket'e olan öfkesini göstermekten geri durmaz. İkisi de birbirinden ölesiye nefret ederken, kaçınılmaz sona doğru adım adım yaklaşıp kendilerini imkânsız bir aşkın içinde bulurlar. Tehlike, bir gölge misali Buket'in üzerine çöktüğünde, Kağan'ın ürkütücü karanlığını aşkıyla aydınlatabilecek mi? Yoksa etrafını saran karanlığa yenilerek ruhunu siyaha kaptırıp yok olup gidecek mi?

ŞİMDİ EPSİLON YAYINEVİ KATKILARIYLA TÜM KİTAPÇILARDA... ------- "Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk. Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş... O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik. O ateş, ben baruttum. Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi. Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi."

17 yaşında genç bir kız yaz tatilinde ailesiyle güzel bir tatilin hayalini kurarken talihsiz bir kaza sonucu ailesini ve doğacak kardeşini kaybeder. Ailesi ve en yakın arkadaşı Selin'den başka kimsesi olmayan Ada kaza yaptıkları ailenin çok zengin bir aile olduğunu ve bu olayın üstünü kapattıklarını öğrenince kahrolur. Tam da tüm umudunu kaybedecekken cenazenin olduğu akşam zil çalar ve ailesinin kaza yaptığı kişiler "Yarın sabah seni almak zorundayız, yoksa yetimhaneye gitmek zorunda kalırsın." dediler. İşte Ada her şey bitti sanıyorken aslında her şeyin yeni başladığından habersizdi. Ada'nın bitti sanarken başlayan hikayesi...