Melek: "Dünya mı?" Koca bir nefret, koca bir hiç. O ve diğerleri hepsi bir, hepsi nefretim, hepsi tek şey için yaşayanlar ve ben hepsinden uzak, mutlu, huzurlu, "EKSİK" Barut Şah: "Aşk mı?" Koca bir yalan, koca bir hiç. O ve diğerleri hepsi bir, hepsi nefretim, hepsi tek şey için yaşayanlar ve ben hepsinden uzak, mutlu, huzurlu, "EKSİK"

Başını gökyüzüne kaldırıp baksaydı bütün mazisinin onu bir yere doğru götürdüğünü görebilecekti. O hengâme anından önceki son anda zaman onun için işlerken o kendisini bütün dünyadan uzaklaştırıp, bütün duygularını ve düşüncelerini aynı noktada birleştirdi... Rüzgâr bilinmez bir zamandan akıp pelerininde bir dalgalanmaya neden oldu. Artık hazırdı. Birazdan burada bir son başlatacaktı. Elinin dokunduğu ve kılıcının kestiği her şey ebediyen değişecekti. Bu, tam da o andı! Kaçınılmaz olanın gerçekleşmekte olduğunu biliyordu. Savaş, yeni başlıyordu. Zaman değişti; tıpkı diğer her şey gibi. Aradan geçen onca zaman onları da değişime zorladı. Ancak şimdi değiştirme sırası onlarda.

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne