Bir elinde silah varken gözlerimin derinliklerine kadar inmişti gözleri. Yutkundum. Korkuyordum. "Ya benim olacaksın ya da öleceksin. " dedi sert bir ses tonuyla. Onun olmak istemiyordum. Hem de hiçbir şekilde. Ama ya onun olacaktım, ya da kara toprağın... Hikayenin ilk adı "Psikopat Mafya"ydı. 24/06/2020 tarihinde "Karanlığımdaki Sen" adıyla değiştirildi.

Ruhumun karanlık parçaları cam kırıkları gibi yere düşüyor ve düştükleri yerleri de karanlık yapıyorlardı. Karanlık bence çok kutsal bir şeydi. Siyah ise beni temsil eden renkti. Fakat siyah tüm kusurları kapatmasına rağmen benim kusurlarımı kapatamıyordu. İşte ben buydum. Ne olursa olsun eksik ve yetersiz... *** Arel tekerlekli sandalyeye mahkum olmuş bir erkektir. Sevmek veya sevilmek nedir unutmuştur ve karanlığın onu hapsettiğine inanıyordur. Ama günün birinde karanlığındaki ışığı onu bulacak ve ona gerçek aşkı tattıracaktır... "Aramızda hiçbir fark yok Arel, hatta bence sen çok daha özelsin..." "Kapak Tasarımı için Wattpad Depa Tasarım Facebook sayfasına teşekkürler."

Hayallerin gerçeklere yenik düştüğü bir zaman.Bazı yaşamların gizlilik portresi içinde boğulduğu bir durum.Bunlardan habersiz olan bir kadın.Aklı taşıdığı ikizlerinde düğümlenmiş heyecanlı bekleyiş.Kocasını belki de son görüşüydü o gün.Pencere kenarında beklemenin karanlığını yaşayış ve ümitsizliğin kalbine hükmetmesi... Acı haber.. Karanlığın çöküşü... Bıçağın diğer yüzü... Bitmeyen mücadele ve sabır... Endişe... Ve sonunda kapısında bekleyen direniş...

Kaybolmak... Neredeyse hepimizin yaşadığı en sık şeydir aslında. Olayların ,Hayallerin,Korkuların, İnsanların ve hayatın içinde kaybolmak. Kaybolmak neyse de her şeyini kaybetmiş olmak, yaşadığın her an için ölümden hesap sormak gibi. Çok zor yaşanan hayatlar var bu dünyada bunların sadece bi tanesine konuk etmek istedim okuyan herkezi. Biraz kurgu biraz izlenimle dolu bu hikayede bi de siz kaybolun.

"Bir varmış bir yokmuş, diye başlardı ya masallar; işte benimki de, olsa olsa hep yokmuş hiç varmıştı. Neyin hayaliydi kurduğum? Neyin cesareti, cüreti? Hiç yokmuş bir hayatın, hüzünlü umut kırıntısıydım ben, onu da kuşlar gagalamıştı..." ... İsmini siz seçin; isterseniz Cansu, isterseniz Hacer... Yaşamda, özensizce açmış bir çiçekti o. İstismarı yaşayan ve şiddete şahitlik eden, bir kimsesizdi. Geçmişinin izlerini, ruhunun en derinlerinde saklayarak hayata tutunurken; direndiği gerçeklerle hiç ummadığı bir yerde, hiç ummadığı bir anda, yüzleşecekti. Geçmiş hesaplarını kapatılırken; kimse yaralarının kanatılıp, sarmalanmasına hazır olup olmadığını sormamıştı. Timur, mahkûm olduğu önyargılarla hayatına girdiğinde, aşkın mucize iksirini tadacağını hayal dahi etmemişti. Timur; hayatın olgunlaştırdığı ve sorumluluklarla katılaştırdığı, kalabalığın içindeki yalnızlıktı. Sistemin doğurduğu ne suçlu, ne de suçsuz bir sistemsizlikti. Hayatını, doğruları için feda edilebilecekler ve edilemeyeceklerin ayrımını yaparak geçirirken; vereceği en yanlış hüküm, onun en doğru kararı olmuştu. O, özensiz bir çiçeğin, özenle açılmış yaralarını sarıp sarmaladığında; kendi üşüyen ruhunu ısıtacağını, asla hesap etmemişti. Kesişen yollar, önyargılar ve tehlikeli planlar arasında doğan, kalbimizdeki en masum aşk; FREZYA. Nefes alıyorsak, bir çıkış muhakkak vardır... ... 'FREZYA' sizi ağlatırken aşkla sarmalayacak sımsıcak bir sokak hikayesi... ... Dip not: okuduğunu anlayamayanlar ve başlıkları okumayı es geçenler için bu sadece bir ön okumadır!