''Barlas Poyrazoğlu '' Siyahın nasıl daha siyah ve nasıl daha çekici olabileceğini varlığıyla kanıtlayan, güçlü, asi ve sert bir adam. ''Beyza Güçlü'' Soyadının aksine o kadar da güçlü olamayan, giydiği forma gibi bembeyaz saf ve masum olan, buna rağmen siyahın içindeki yalnızlık ve karanlıkta kaybolan, gittikçede siyaha bulanan bir kız. Peki onları bir araya getirecek olan şey bir tesadüf müydü, yoksa kaderin büyük bir cilvesi mi? Kimse bunu bilmiyordu. Ta ki zamanla ortaya çıkana kadar...

Ben sadece bu hayattan kurtulmak istedim. Hem kendimi hem annemi kurtarmak ve ikimizin olduğu yeni bir sayfa açmak. Kimsenin beni ezmediği , küçümseyerek bakmadığı, ayrımın olmadığı bir şekilde yaşamak istedim. İrem ve Oğuz da olursa benden mutlusu olamazdı. Ama nereden bilebilirdim ki Allah'ın beni sınamak için hayatıma bir gereksizi sokacağını ? O kim mi ? Çağan Sipahi... Nereden bilebilirdim ki bu kadar güzel sevebildiğini ? ... "Gerçi neden erkek arkadaşının olmadığın belli." Kaşlarımı çattım. "Nedenmiş ?" "Erkekten dönme misin sen ? Hiç memen yok. Erkekler dolgun göğüslü kızlardan hoşlanır memesiz deniz kızı. Aklında bulunsun." Y.T : 21.06.2016

#Gençkurgu da 1. - 07.03.2017 Ölüm; dört harf, iki hece, içinde sayısız anlam ve acı besleyen, ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli olmayan bir olay. Küçük yaşta gözlerinin önünde ailesi katledilen ve bu nedenle hayata siyah bakan Aras Karahanlı ile, çocukken annesini kaybeden ve babası tarafından terk edilen Eylül Avcı'nın yolları bir gece tesadüfen kesiştiğinde, ikisi de başlarına geleceklerden bihaberdi. Aşk, bazen hiç ummadık bir zamanda, olmayacak kişiyle doğar ve bütünleşir. Peki, ölümle bu kadar erken yaşta tanışmış iki genç insanın nasır tutmuş kalpleri, birbirine bağlanabilir mi?

"Evet ben küçükken evlenme teklifi etmiştim. Ama adı Halil değil. Güneşti." "Evet işte o ben oluyorum. Ben Halil Güneş. Soyadım Güneş." "Ne yani Güneş sen misin? Senden olsa olsa kış güneşi olur." Halil'in gülümsemesi yüzüne yayılmıştı. "Kış güneşi mi? Sevdim bunu. "Yani sen Güneşsin öyle mi? Bana neden öyle davrandığını anladım şimdi. Saçlarınla oynamama izin vermiyorsun. Küçükken saçlarım olmadığı için oynamama izin verirdin." "Evet artık saçların var. Bana ihtiyacın yok." "Bende diyorum neden bu kadar hoşuma gidiyor?" "Elif burada mısın?" "Kabul etmiş miydin?" "Neyi?" "Evlenme teklifi mi?" "Hatırlamıyor musun ? " " Hayır" "O zaman boşver."

Ben Esila. Hayatım klasik bir genç kızın hayatı kadar normaldi. Okuluma gidip gelirdim. Bir arkadaş grubum vardı üç kişilik : Tuğçe, Büşra ve ben. Bir aralar yetimhaneye gitmeyi takıntı yapmıştım. Sürekli gider oldum. Ve bir kıza çarptım. Kumral saçlı, mavi gözlü, dolgun pespembe dudaklı şirin bir kıza çarpmıştım. Doğal olarak küçücük kız telaşlandı ve konuştu: - Şey, üzgünüm. - Sorun değil, adın ne? - Adım Duru. - Bende Esila, tanıştığımıza memnun oldum. Ve işte her şey Duru'nun abisini görmem ile başladı.