Everest dağının uca, qarlı zirvəsində Nesella adlı allahlar şəhəri var idi. Burada yeddi allah var idi. Bu allahlara neslər də deyərdilər. Bu allahların hərəsinin öz sarayı, mülkü, xəzinəsi var idi. Ən böyük saray allahların başçısı Revinə aid idi. Revin Allahlar şurasının rəhbəri idi. O, başçı olduğuna baxmayaraq, allahlarla məsləhətləşər, sonra yekun qərar çıxarardı. Amma hansısa bir allah səfərə çıxanda, hara isə gedəndə Revindən icazə alardı. Nesellada ikinci şəxs Lur idi. Lur neslərin ən güclüsü idi. O, müharibə vaxtı ordunun önündə gedirdi. Başqa vaxtlarda isə o, yer kürəsini idarə edirdi. O, od tanrısı idi. Bütün odlar ona tabe idi. Nesellada üçüncü şəxs Vidani idi. O, dənizlər allahı idi. O daha çox komik hərəkətlər edər, başını dərdə soxardı. Amma o, komik olduğu qədər də hiyləgər, kinli biri idi. Nesella tanrılarından biri də Azul idi. O, dəmirçilərin himayəçisi idi. Heç kim ondan yaxşı bəzək əşyaları və başqa alətlər düzəldə bilmirdi. Nesella ilahəsindən olan Fermida məhsuldarlıq və bərəkət tanrısı idi. O həm də Lurun arvadı idi. Nes ilahəsi olan Sernida Nesellada ən gözəl idi. Onun kimi gözəli tapmaq çətin olardı. O, təbiət allahı olduğuna görə heyvanların, bitkilərin adını bilirdi. Onun anası insan, atası isə xeyir ruhlarından idi. Nesellada daha bir tanrı Reniz idi. O, allahların başçısı Revinin oğlu idi. Reniz onda olan ağır əsa ilə Nesellanı insanlar yaşayan dünya və başqa dünyalarla birləşdirən qapını qoruyurdu. O qapıya “dünyalar qapısı” deyilirdi. Nesellanın ən vacib allahı Renizin özü idi. Çünki Reniz olmasa, Neslərin düşməni qapılardan keçib Nesellanı tutardılar. Bu qapıdan ən çox Lur istifadə edirdi. O, Nesellaya hücum etmək istəyən düşmənlərin dünyasına daxil olub, təhlükəni yerindəcə boğurdu. “Dünyalar qap

Türklərin tarixdəki xaqanları.Düşmənləri ilə mübarizəsi və zəfərləri bədii dillə çatdırılır.

Kan... Yıllarca varlığını borçlu olduğu şey, insanların damarlarında saklı olan kırmızı spineldi. Kaybolmadan değeri anlaşılamayacak bir şeydi kan, tıpkı spinel taşı gibiydi. Kan, içindeki duyguların daha mı vahşi olmasını sağlıyor, yoksa yatıştırıyor mu, bilmiyordu. Bencillik, kaos, öfke, yalnızlık ve donuk bir kalple geçen yılların ardından karşısına çıkan bir çift mavi göz hapsetmişti geceden bile siyah gözlerini. Öylesine hapsoluyordu ki, dudakları insanların yumuşak derilerine değip derinin altındaki sıcak kanı hissetmek yerine, mavi gözlerin sahibinin dudaklarını tatmak istiyordu. Günah içinde günahtı bu... Kan için kavrulan boğazı; arzudan kavrulan bedenine, yalnızlıktan mahvolmuş ve var olduğundan emin bile olmadığı ruhuna karşı koyamıyordu. "Daphne..." Dudakları bu kelimeye mühürlüydü, kaderi bu kelimenin sahibinin kalbine. Hasta ruhlu bir vampirle, ona ilaç olan bir meleğin hikayesi... (Fan-fiction + roleplay game)

İmkansız denen bir şey var mıydı? Evet vardı. Peki imkansızlığın seviyesi var mıydı? Evet o da vardı. İmkansızlık göreceliydi. Bir bebeğin kendi yemeğini yapması imkansızken bir yetişkinin bunu yapması oldukça doğaldı. Peki ya aşktaki imkansızlık? O da göreceli miydi? Nefret ettiğim dünyada, nefret ettiğim bedenlerde harcadım sonsuz vaktimi. Ruhum, uzun zamandır insanlık nedir bilmiyor ve karanlığa, nefrete aç bir şekilde varlığını sürdürüyordu. Ruhum da karanlıktı, beynim de. Evet, içinde bulunduğum beden sadece bir yüzyıldır bana aitti ama beyin yine de benimdi. Bu bedenin yaşlanmasını engellerken asla bitmeyen yakışıklılığımın tadını çıkarıyordum. Ruhum kadar siyah saçlarım, yeni tutuşan bir çıra gibi buğday tenim ve parlak yosunları andıran yeşil gözlerimle dünya benim için daha kolay bir yerdi. Bu dünyada, insanlar da en az biz iblisler kadar nefrete, şiddete, öfkeye, günahlara ve sınıf ayrımlarına meraklıydı. Eğer yakışıklı veya güzelseniz bu sizi direk üst sınıftan yapardı. Neden buraya sürekli lanet ettiğimi bilmiyordum. Buraya ne kadar lanet etsem de, sevmediğim o insanların renkli ve tuhaf hayatlarında bir parça olmak, hayatlarını yönetmek hoşuma gidiyordu. Burada olmayı seviyordum. Şehrin karmaşası bana inanılmaz bir haz veriyordu. Bir asırdır dünyadaydım. Bir asırdır insanları kullandım, kullandırttım. Kendi ihtiyaçlarım için kullandığım güzel kızlar sadece benim ödülümdü. Ben günah işlemek, işletmek için vardım. Ben ateştim. Sönmeyen, henüz kendini söndürecek yağmur damlacıkları ile karşılaşmayan bir ateş.

Tanrı'nın ışığı ile Tanrı'nın öfkesinin hikayesi. Okyanus gözlerini çimen yeşili gözlere adamış, bu gözlerin gün geçtikçe mavinin tuhaf parlak tonuna yenik düşmesini izlemek zorunda kalan bir kız... Çimen gözlerini neşeyle doldurabilen tek insanın, gökyüzünü andıran bakışlarında huzurun her zerresini bulabildiği o kızın kanını ellerinde taşıyabilecek kadar tehlikeli bir adam... Bu adamı ele geçiren karanlık... Aşk görüneni de görünmeyeni de mübah kılar. JENSEN ACKLES FANFİC