Nung una ko siyang makita, akala ko wala lang. Pero nung natitigan ko yung mga mata niya, hindi ko alam. Habang tumatagal, sa t'wing mkikita ko yung mga mata na iyon, malalim na ang ibig sabihin. Akala ko sa kwento lang yung sinasabi nilang "butterflies in the stomach". Yung para bang nahihilo ka, masusuka ka ba o matatae. Hindi mo maexplain. Ako rin naman, hindi ko maexplain. Pero kahit iba ang pakiramdam sa katawan, gustong gusto mo. Yung tipong kahit hindi maganda ang pakiramdam mo physically, nagagawa mo pa ding ngumiti. Parang tanga diba? Kaya siguro, nasulat ko ito. Pero kahit ilang nobela pa ang maisulat ko para sa kaniya, hangga't sa hindi ko masabi sa kaniya ng personal, malalaman kaya niya? Mararamdaman kaya niya? Bakit bus? Kasi dun ko siya unang nakilala... Enjoy reading.

I am no one. I used to believe in fairy tales and happy ending. But that was before innocence was taken away by time. As I am changing as people also changes, I realized that not everyone could have the magical life. Like what we always dream of. Like what we always read from books. And love, like in a song that I heard, sometimes ain't enough. Like what fairy tales tells you about.

ehem... Alam kong maigsi lamang ang mga isinusulat ko. Gaya ng isang ito na kasalukuyang binabasa niyo. Pero bago pa man kayo mag-umpisa, nais ko munang irekomndang basahin ang isa kong nilikha "Bus". Marahil kapag dumeretso kayo sa isang ito ay malito kayo. Hindi niyo marahil maintindihan kung anong ibig sabihin. Pero sa oras na mabasa niyo ang "Bus" ay sana magustuhan niyo pareho. Hindi ko talaga alam kung anong pumasok sa isip ko at bakit ako nakalikha ng ganito. Basta... basahin niyo na nga lang at sinasayang ko lang ang oras niyo.

Ilang taon na ba? Hindi ko na alam. Highschool, sabi nila, best years of our life. Well, hindi naman ako makakatanggi. Dahil sa dakilang crush ko noon, naisip ko naman tong kwento na to. Hi Alvin Magno! Maitim ka pa rin ba kakababad mo sa inita at kakalaro ng volleyball?

When Lou admitted who he is, I thought nothing should be different. Especially what is between the two of us. He is still my friend. I thought it would be the same. And it should really be. Somehow, I was partly correct. He never changed. But what became different is only me. I looked at him as a new person. I thought... I am treating him the same way I did before. But I realized, I did not. Until... Until I become drown unto him...