[Kader düğümünü istesen de çözemezsin.] Adam yüreğinin demirden hudutlarıyla, yalnız bir adamdı.Kadın çaresizliğin kıyılarında, hüzünlü bir kadın. Ve hasbelkader adamla kadının, kadınla adamın hayatları düğümlenecekti.

Şehadete susamış bir özel harekat polisi; Hamza... Kocasının ördüğü duvarlara hapsolan küçük bir Yağmur damlası... Bir adamı kınalı perçeminden sevip bağrına basmak... Bir kadın için ölmeyi değil! yaşamayı göze almak... Onların hikayesi... İmtihanı... Aşkı... ❤️❤️❤️❤️ KALBİNE GÜNEŞİ ASMAYA GELDİM!

Kapı aralığından gözüne çarpan çıplak bedenle olduğu yere çakılı kaldı. Alkolün esir aldığı beyni ona oyun oynamıyorsa... Evet, kesinlikle çıplaktı! Yutkundu ve yanlış olduğunu bile bile onun kıvrımlı bedenini baştan aşağıya süzdü. Dişlerini sıktığının farkında dahi değildi. Uzun, ıslak saçları sırtından aşağıya doğru uzanmış, bembeyaz vücuduna tezat bir siyahlıkla göz alıcı görüntü sergilemişti. Kendine gelebilmek için yeniden yutkundu. Alkolden mi, yoksa görüntüden mi kaynaklı olduğunu bilmiyordu ama ağzının içindeki kuruluk had safhadaydı. Allah'ım, genç kız onu resmen çarpmıştı! O değil, artık arkadaş kalma hayalleride çöp olmuştu. Çehresi sertleşirken, emir dinlemeyen adımlarına komut vermeye çalıştı. Yok, gitmiyorlardı. Meselenin içine başka uzuvları da girmiş, işin rengi değişmişti. Birkaç metre uzağında ki genç kıza istese hemen ulaşabilir, sakladığı en derin hazinesinin içinde kaybolabilirdi. Fakat boşanmanın eşiğinde olduğu sahte karısı buna nasıl karşılık verirdi, işte orası muammaydı...

Başımı geriye doğru savurmuş ve " Allah'ım ne olur bitsin bu kâbus..." diye yalvarırken onu gördüm; müstakbel kocamı. Suretini sevdiğim! " Senin ne işin var burada ya!" diye terslendim ilk önce. Sesim ağlamaklı çıkmıştı. Midem kasılmaya devam ediyordu. "Şaka mısın sen? Hayatımın nasıl rezil olduğunu gevrek gevrek sırıtarak izlemeye mi geldin?" Sarı çiyan enişteme dönüp " Enişte sen işlerini hallet biz Yâren'le biraz baş başa konuşalım." Dedi. Eniştem hızla yanımızdan uzaklaşırken " Ne konuşacağım ben seninle ya!" dedim kontrolsüz bir sesle, bana uzattığı sudan bir yudum alırken. " Ayıp oluyor ama müstakbel kocanla böyle konuşmamalısın. Hiç yakışmıyor sana." Sonra durdu ve düşündü. " Aslında tam da senin gibi bir cadaloza göre bir hareket ama olsun yine de yapma sen." Dedi. Yüzümü gerdim. Gülümsemekten çok söver gibi bir surat ifadesine bürünmüştü mimiklerim. " Seninle evlenmeyeceğim." Dedim tüm soğukkanlılığımla. Şeytansı bir gülümseme ile dudaklarını gerdi, kaşlarını meydan okur gibi havaya kaldırdı ve " Benimle evleneceksin Yâren. " dedi kendinden emin, bilmiş bir eda ile. Öğürdüm. Sanki bir el midemin içinde dolaşıyordu. " Şşşş.. Tamam, sakin ol. O kadar da mide bulandırıcı biri olduğumu düşünmüyordum ama... Lavaboya gitmek ister misin?" dedi. Derin derin solumaya başladım. Evet, yine bayılmak üzereydim.

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.

"Selamünaleyküm şu anda Yol Hali'ndesiniz. Beni tanımayanlarınız varsa tanışalım ben Yol. Bu da Halim ve bu podcastte yol hallerinden bahsediyorum. Bu gece, twitterda bana en çok yönelttiğiniz soruyu artık aradan çıkartmak istiyorum. Bu konulara girmeyi hiç planlamamıştım ama yoluma çıkıp her şeyi alt üst eden bir olay oldu. Sizin de başınıza gelip yolunuzu şaşırtmasın diye burada konuşalım istedim. Sevgilim yok. Müslüman adamın sevgilisi olmaz. Ama es kaza sevdiği olabilir. Olmasa daha iyi ya, yol hali bu bazen kaza olabiliyor. Neyse sözün özü bi kız vardı işte. Bizim hikayeler hep kısadır zaten siz de bilirsiniz gençler. Bi kız vardır hep. Ya olur, ya olmaz. Tabi benim hikayede olmadı. 'E abi o zaman ne demeye kafa patlattırıyon bize!' dediğinizi duyar gibiyim. Ağır gelin. Sizle bi alakası var ki anlatıyoruz. Yol Abiniz'in ne zaman boş attığını gördünüz? Şimdi sabırla dinleyin. Size nasıl yolumu çıkmaza çevirdiğimi anlatacağım..."

Birlikte büyüdü onlar... Fakat büyüdükçe değişti birinin hisleri. Arkadaşlık değildi bu içindeki, sevdi Hafsa. İçin için, gizli gizli sevdi Fatih'i. Kimi zaman diline kadar taştı aşkı, ama her seferinde zorlukla yuttu. Zira konuşsa Fatih yüzüne bakmazdı. Peki Fatih öğrense gerçekten yüzüne bakmaz mıydı? 🍃 Öte yandan ikisinin de en yakın arkadaşları olan Esra ve Yiğit... Deli dolu, biraz da çılgın İstanbul'lu Esra ve arsızlaşan çağa ayak uydurmamakta kararlı, eski kafalı olmaktan fazlaca memnun olan Urfa'lı Yiğit.. Ya kader bu iki zıt karakteri devamlı yan yana getirirse? Nereye kadar karşı koyabilecekler hislerine? MÜMTENİ Yanlış anlaşılmalar, öfkeyle söylenen laflar ve tek tek kırılan umutlar... 🌾 Bu isimde yayınlanan ilk kitaptır. Tüm hakları bana aittir!

Hirâset. -Koruyan, bekleyen. Onların hikayesinde de bir adam sessizce koruyacak, bir adam sessizce bekleyecek... Umutla, aşkla... Çünkü kalpten kalbe bir yol vardır, görülmez. 🍃 Mümteni kitabındaki; Yade ve Yaren'in hikayesidir. Kitaptan bağımsız olduğu için direkt başlanılabilir. Tüm hakları bana aittir!

"Allah ismi elifle başlıyordu. Müslüman olmanın ilk şartı kelime-i şahadet de elifle başlıyordu. Efendimiz aleyhisselama getirdiğimiz salavat elifle başlıyordu. Euzu besmele elifle başlar. Allah'ın ilk emri,ilk ayeti İkra,elifle başlar. Kuran'ın başı Fatiha,elifle başlar. En değerlimiz namaza "Allah-u ekber" diyerek başlarız,o da elifle başlar. Aynı şekilde selam verirken de "Esselamü aleyküm ve rahmetullah" deriz,elifle başlar. Şükrederiz "Elhamdülillah" deriz,elifle başlar. İlk insan Hz.Adem'dir,ismi elifle başlamıştır. Yine Efendimiz miraçta Rabbimizle kelama tahhiyatla başlamıştır ve o da elifle başlar. Sonuç olarak elif bir felsefe oldu benim için.Elif gibi olmalıdır insan dimdik ama diklenmeden,gönlünde vavı taşıyarak."

Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"