"Poyraz tut şu biberonu.." "Ama Rüya'm sen dedin ki bezi.." "Poyraz şu an bunu diyorum.. Hişt tamam bebeğim ağlama.. Poyraz bak hep senin yüzünden ağlıyor." "Rüya hadi bebek benim yüzümden ağlıyor ya sen niye ağlıyorsun ?" Rüya ve Poyraz isimli iki koca bebeğin yanına birde minik hırsızımızı eklersek ne mi olur ? Karşınızda Rüyalarımın Hırsızı'nın ikinci kitabı Minik Hırsız... Onunla tanışmaya hazır olun :)) (Rüyalarımın Hırsızı adlı hikayemizin özel bölümlerini içeren bir kitaptır.)

.

© Tüm Hakları Saklıdır. Karanlık Aşk ile başlayan macera Veliahtlar ile devam ediyor! Asal, Masal, Hale ve yoncanın dördüncü yaprağı Bahar... Üç yapraklı olduğunu sanan yonca dördüncü yaprağını keşfettiğinde hayatın kanayan dizlerinden çok daha fazlası olduğunu öğrenecekti. Yaprakların her biri, kendi hikayelerini yazmak isteyince dostlukları ve aşkları ile sınanacaklardı. * * * Dirseğimin üzerinde doğrulunca baktığım yerin çim değil de yoncalardan oluşan bir alan olduğunu fark ettim. "Batıl inançlarım yoktur ama hiç kimseyi de basit bir karahindibadan şans isterken görmedim. Şansa ihtiyacın varsa dört yapraklı yoncaya sahip olmalısın." Beni duymuş muydu? Ne yaptığımı görmüş müydü? Onu bunu bırak, inanmamasına rağmen benim için dört yapraklı yonca mı arıyordu? "Dört yapraklı yoncaya inanmam," dedim. "Çünkü daha önce hiç görmedim." "Bence şansı getiren, dördüncü yaprak."

Yanındaki kız gidince sinirle Okyanus'a ilerleyip kolundan tuttum ve kendime çevirdim. "Sen hala burada mısın?" diye sordu bıkkınca. "Evet buradayım. Sanane? Kimdi o kız?" "Sanane!" diye bağırdı ve yürümek için tekrar hareketlendi. Tekrar kolunu kavrayıp durdurdum. Artık baya bir sinirlenmişti. Her halinden belli oluyordu. "Ne var yine, ne?" Birden aklına bir şey gelmiş gibi aniden sustu ve yüzüme bakmaya başladı. 'Ne var' dermiş gibi suratına bakmaya başladım. "Sen beni kıskandın mı?" diye sordu. İnkar etmenin ne almamı vardı ki. Bunu zaten bir iki kere kullanmıştım. Yutmaz artık şimdi. "Evet! Evet kıskandım Okyanus." Bağırmıştım biraz. "KISKANMA O ZAMAN!" diye bağırdı. Çok sesli bağırdığı için yine gözlerimi kapattım. Tekrar gözlerimi açıp sanki bir suç işlemişim gibi baktım. "Özür dilerim" diyere k arkamdaki ağaca yaslandım. Bacaklarımda ayakta durmaya güç bulamayınca yere çöktüm. "Seni sevdiğim için özür dilerim" dedim ve ağlamaya başladım.

* Oğlanın evlenmek için zorlandığı hikayeleri bilirsiniz. Hani şu evlenmezsen para yok tarzı olanlar... İşte yine o tarz bi hikaye ama bu sefer küçük bir fark var. Bu hikayede kızını zorlayan, evlendirmeye çalışan bir baba ya da anne yok. Peki o zaman bu kız neden formalite evliliği kabul ediyor? Cevabı üç harfli : Aşk. * -Kitap olacağı için bölümleri kaldırmak durumunda kaldım. Fikir sahibi olmanız için ilk bölümler duruyor-

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Bir evliliği ayakta tutan yegâne güç; adamın sevdası, kadının bu sevdaya sarılışıdır. Mutluluğun formülü birbirine sevmekte saklıdır. Bu formülü bozacak günler Eroğlu konağının kapısını çalıp içeri buyur edilir. Bebek hasretinin tutulduğu konakta KUMA rüzgârı eserken kaosa doğru sürükleyen fırtınaya iki kadın, bir adam tutulur. Hayat ters köşeden vurarak bebeği olamayan yıllarca bu eksikliğin acısını pervasızca çeken, hastaneden hastaneye koşuşuna, umut etmekten ve istemekten yorulmayan kadının hayatına kuma gölgesi düşürür. Karısının bebeği olmadığı her gün aşkı daha sağlam ayakta dururken seven adamın duygularını ve aklını yitirecek kâbus gerçekleşir. Kokladığı gülün üstüne bir kır çiçeği yerleşir, bu çiçek tohumunu verir ve sevdaya tutulmuş adamın kalbi ikiye bölünür. Konağa düğünsüz derneksiz üzerinde bir gelinlikle kapıdan içeri alınan kadını beklediğinden daha zor bir hayat, beklemediğinden daha kötü bir evlilik gerçekleşir. Zorlu sınavlara tabi tutulur, aşk ve sevgi yoksunu bir evlilikte ayakta durmaya çalışır. Kocası tarafından merhamet dilenen kadın halini alır. Sevda bir kadında tutku bir kadında aynı çatı altında zorlu yaşam sürdürülür. Arafta kalmış bir adamın, bu adama bağlı iki kadının yaşamı zorlu serüvenlerle akıbeti belli olmayan sona doğru giderler. Ateş düştüğü yeri yakar KUMA gelir. Hasreti kadın dindirir bebek doğar. Adam ikiye bölünür. Ve aşkı hangi kadın alacak sorusu akılları alır. Ben Ezo; üzerine kuma gelmiş kadınım. Şimdi sığındığım limanım kocamın kalbindeki aşkım. Ben Şerwan; bir kadının hayatını kalbine alan, bir kadının hayatını omzuna alan adamım. Ben Beritan; kuma giden kadınım. Benim tek dünyam kucağıma aldığım bebeğim.

MACERALAR OKULU:Maceralar okulunda düşmanlar,dostlar,çalışkanlar,tembeller vs... gibi kişiler var.Okul yatılı lise.Baş kahramanımız Alev.Hikayemde Alev'in başından geçenler olacak... İyi Okumalar...

Önümdeki masada duran biradan bir yudum daha alarak Ekim'e döndüm. "Nasıl hissettin? Yani aşık olunca" Derin bir nefes verip o da birasından büyük bir yudum aldı. "Sanki onu kaybesersem bende kaybolurmuşum gibi hissettim. Sanki beni bırakıp giderse ölürmüşüm gibi hissettim. Ona bakınca sanki içimde bir şeyler uçuşuyor gibi oluyor. Ayaklarım yerden kesilecek gibi." Ayakların yerden kesilecek gibi diyerek içimden tekrar ettim. Derin bir nefes alıp kendime gelmeye çalıştım. Ama kendimde olmamak bunları söylerken daha iyi olurdu elbette. "Ben neden sana her baktığımda bunları hissediyorum? Ben aşık mıyım?"

Bir kadın;bazı gerçekler ile düzeni bozulmuş,duyguları ağır bir darbeye maruz kalmış,yalnız hissetmiş,acı çekmiş,ama sadakatini kaybetmemiş. Gerçekler bir yana;onu büyüten insanlar,ki o çekinmeden ailem diyebiliyor,bir yanaydı. Dolun,güvendiği kişiler için canını bile feda edebilirdi. Bir adam;öğrendiği 'saklı' bir gerçekle her şey değişti.Bir anda olgunluk seviyesi artmış,sorumlulukları büyümüş,düzeni kökten değişmişti;ama şikayetçi miydi..Kesinlikle hayır. Selim;yeni tanıştığı oğlu için canını bile feda edebilirdi. Küçük bir çocuk.Etrafta olanları anlamak için çok küçük,küçücük.Konuşmayı bile çözememişken,anlamak güneş kadar uzaktı. Ama iki kalbin birleşmesi için zemindi,onun küçük elleri,yüreği,gözleri..Kısaca tamamı..Kağan Üvey olduğunu öğren Dolun,oğlunun varlığını geciktirmeli öğrenen Selim ve kitabın prensi Kağan... 'Bir baba en çok neyle mutlu olurdu?' 'Çocuğunun tebessümü ile.'