O gece bir cinayet işlendi, İşlenmemesi gerekiyordu. Hayır, işlenmesi gerekiyordu. Geçmişin kartları geleceğin kumar masasında dağılsın diye.

O gece bir sır düştü okyanusa, sır çarptı kayalıklara, kayalık ezdi büsbütün her şeyi ve sonra her şey esrarengiz bir şekilde başladı. O gece zihninden tüm benliği bir kalemle silip atıldı, ne geçmişine dair ne de kendisine dair hiçbir şey hatırlamıyordu. O gece derin bir bataklığı andıran adam geldi ve onu geleceğinden tutup geçmişe sürükledi, sürükledikçe karanlık bir boşluğun içinde sallandı. Sonra... Sonra, Derin bir tutku yılan gibi sarıldı bedenlerine. İç içe geçmiş bir zincir gibi ne kopabildiler ne de bir bütün olarak paslanmadan kalabildiler işte bu onların arasındaki âşkın basit bir betimlemesiydi. "Cinnetimin içindeki akıl hastanemsin sen benim." ❄⛓

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

#ATİYE- #1- 03.03.2021 #Karanlık-#1-17.05.2021 Miran KARABEY Namı-diğer REİS... Karanlığın içinde ki en dip nokta. Özüm KIRAÇ Namı-diğer ATIYE...Karanlığın içinde ki beyaz nokta. ☆☆☆ "ATİYE!" Bana seslenmesiyle umursamazca ona döndüm.'Ne var' dercesine kafamı sağladığımda hızla yanıma gelip saçıma asıldı. Pis nefesini yüzümde hissederken kusmamak için kendimi zor tuttum. "Dün gece çıktığın adama sıkıntı çıkarmışsın. O küçük aklınla bana oyun oynamaya kalkarsın ha!" saçıma daha çok asılırken canımın acısını hiçe sayarak ifadesiz bir şekilde gözlerine bakıyordum. "Senin yüzünden adama verdiği parayı misliyle geri ödemek zorunda kaldım küçük sürtük. O aklını başına al yoksa ben almasını bilirim." saçlarımda ki baskıdan kurtulduğumda sakince geri çekilip elimle düzelttim. Aynanın karşısına geçip işime devam ettim. "Hakedene hakettiği muamele Ensar bey. Kimseye haketmediği sürece bulaşmam. En iyi sen bilirsin. Bir daha karşıma getirdiğin adamlara dikkat edersen zararda olmazsın." Alayla konuşmaya başlayınca aynada ki yansımasına çevirdim bakışlarımı "Bu gece sahneye çıktıktan sonra 2 gün boştasın güzelim." Elini yanağıma koyunca hızla geri ittim. Son sözlerini de söyleyip sinirle odadan çıktı. "2 gün sonra REİS seni istiyor. Ona göre hazırlan." Derince yutkundum. Herkesin karşısında görünce tir tir titrediği adam beni mi istiyordu? ☆☆☆

''Ahu Dila Tanin.'' Sesi şehrime düşen yıldırım gibiydi, sesi şehrime düşmekle kalmayıp evimi viran ederdi. Dehşetle kapattığım gözlerim, adım yabancı sesin dudaklarından döküldüğünde aynı dehşeti yaşarcasına tekrar açıldı. ''Lezâ Çukuru... Cehennemin yedinci kapısının önüne gelmekle kalmayıp, alevli ateşe dokunan ellerinle kapıyı açtın ve o çukura düştün.'' Birkaç adım attı, sıcak nefesi soğuktan çatlamış olan dudaklarıma değdi. ''Cehenneme hoş geldin diyemeyeceğim, sen zaten çok uzun zamandır burada yaşıyorsun.'' 🕸🕷

Sokaklarda büyüdüm, hayatın sillesini yedim. Ailem yoktu. Sokakları ev bildim. Küçüktüm, küçücüktüm ve aşkı kalbimde hissettim. Kara gözleri geceyi hatırlatan Kara Çocuk, ellerimden tuttu. İlk kez güldüm. Gözlerim ilk kez mutluluktan yaşardı. Herkesin iğrenerek baktığı bedenim, sonunda mutluluğu da tattı. Ve hayat benden Kara Çocuk'u da aldı. Hayat, 7 yaşında bir kız çocuğuna intikam yemini ettirdi. İnsanları öldürdüm, işkence ettim, bir çoğunu da yaşarken öldürdüm. Ama ben kimsenin çocukluğunu çalmadım. Tek derdim, çalınan çocukluğumdu. Büyüdüm ve kadın oldum. Çocukluğumu boş bir mezara gömüp, oradan kadın olarak çıktım. Ve bir gün geldi. Karşıma Kara gözleriyle geceyi hatırlatan adam çıktı. Bana yıldızlarımı verdi. Belki bana Kara Çocuk'u veremedi ama bana iyi ki Kara Çocuk gitmiş dedirtebildi. Ben Alya Demirel. Bu yıldızların kızının ölüp, ruhunun kadın oluşunun öyküsü. Bu ölen tüm çocukların öyküsü.

Bu dünyada herhangi bir şey kesinse, tarih bize bir şey öğretebildiyse, o da aşkın gözü kör olduğudur.

Rakının adabı vardır. Herkese kalkmaz o kadeh. Herkese içilmez. Ya Yare içersin, Ya da yaraya. Yıllardır içinde tuttuğun ne varsa doldurursun kadehe. Acıların, kederlerin, çaresizliklerin, yarım kalmışlıkların. Geçer yudum yudum boğazından. Geçtiği yerleri kor alevler sarar. Rakının adabı vardır. Herkesle kalkmaz o kadeh. Herkesle içilmez. Dostlar meclisidir orası. Kimin yarası yariyse ona içilir. Onun için kalkar o kadehler. Acılar, kederler, çaresizlikler, yarım kalmışlıklar. Pay edilir bardaklara. Herkes eşit sırtlanır yükü . Herkes eşit yudumlar. Rakının adabı vardır. Herkes doldurmaz o kadehi. Herkese doldurulmaz. Kendin dökersin dertlerini kadehe. Karşında oturan birde yar ise, yarinle beraber yara olan Yare içiliyorsa ve kadehi dolduran Saki yar ise işte o zaman o kadeh senin celladın olur.

''Şeytanın bileklerinde saklıdır belki de insanlığın rehberi zira böylesine bir insanlık yalnızca ondan öğrenilmiş kadar kötü olabilirdi.'' Her şeye rağmen yaşamaya devam etti çünkü yaşaması gerekti. İdealleri uğruna, hiçe sayılmış ruhu uğruna ve yıkık dökük bir harabeyi andıran kalbi uğruna. Ellerinden alıp ellere verdikleri hayatını tırnaklarının uçlarıyla kazanmak pahasına yaşamak zorundaydı. Ve yaşadı. Çok acıdı, çok acıttı belki ama bir gün o acı bir başkasına karıştı. İşte bu sefer ikisi birden yanmaya başladı. Farklı notalarda tek bir ritim oldu, çünkü artık kalpleri aynı şarkıyı söylüyordu. Bu onlara aitti ve onlar susana kadar bu şarkı hiç bitmeyecekti.

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.