"Hayvan gibi bakma da şu ağacın üzerinden elbiselerimi ver." dedi kızarmışcasına. "Ah pardon." deyip kafamı hemen başka yere çevirdim. Bir elimi gözüme siper ederek ağacın üzerinde ki havlu ve elbiseleri ona doğru attım. Arkam ona dönük bir biçimde "Kimdi onlar?" diye sordum. "Vampirler." dedi. "Peki ne istiyorlardı benden?" diye sordum. "Canını" dedi gülerek. "Bizim kehanetlerimizden haberdarlar. Tek umudumuz olan seni öldürüp direnişi yarıda kesmek istiyorlar. Daha başlamadan bitirip direk teslim olmamızı sağlayacaklar akılları sıra." dedi. Giyinmesi bittiğinde yanıma gelip uyarıcı bir ses tonuyla. "Onlar vampirler. Bir şeyi isterlerse ya onu alırlar ya da denerken ölürler." dedi.

Onların diğer mahkumlardan bir farkı var. Bu duvarların ardına kanuna aykırı davrandıkları için değil, kimsesiz oldukları için atılmışlardı. Hapishane müdürü Parker'ın anlayamadığı bir nokta var ki; İnsanların bedenlerine, yiyeceklerine, özgürlüğüne ve hatta yaşamlarına bile el koyabilirsiniz ama asla hayallerine el koyamazsınız. Onların sahip oldukları tek şey de hayalleriydi. Ve biz insanlar her şeye sahipken mutlu olamadığımızda anlarız ki; mutlu olmamız için gereken tek şey hayallerimizdir.