Biri babası için, birisi arkadaşı için bu teklifi kabul etti. Onlar birbirlerinin en yakın arkadaşları hatta kankalarıydı. Birbirleriylr ilgili herşeyi biliyorlar. Çok iyi arkadaşlar. Ama hepsi o kadar . Onlar Kankalar. Şimdi ise sadece kendilerinin bildiği bi anlaşmayla evleniyorlar. Onlar yalnızken kankalar ama başkaları varkwn birbirlerini seven evli çift. Peki bunu yapmak o kadar kolay mı. Hem kanka hem karı koca olmak o kadar kolay mı? Peki birbirlerinin bunca yıl fark emedikleri şeyleri fark etmek. Ya da aşık olmak. İtiraf etmek. Mert ve Aslı'nın hikayesi başlıyor. Romantik ve fazlasıyla komik...

ilk hikayedir.. Konu öğretmen ve öğrenci aşkı.okulun popüler kızı ve yakışıklı öğretmen ilişkisi mutlaka sonunu getirmenizi tavsiye ediyorum yorumları eksik etmeyin ♥ :)

Kız karşısına oturan adama baktı şaşkınca halbuki kız olduğunu düşünüp kabul etmişti bu buluşmayı sonuçta aynı evi bir erkekle paylaşamazdi değil mi ? boğazını temizledi ve adama odaklandı "Ben ilanda kız olması gerektiğini söylemistim ama? kusura bakmayın" adam mahçupca gülümseyip ensesini kaşıdı. Kahverengiye çalan kıvırcık olan saçları gözleri önüne dökülmüştü. "Şey..ben eş cinselim" Kadın kocaman gözlerle genç adama baktı. oysa ki ne kadar yakışıklıydı neden eşa cinsel olmayı tercih etmişti ki ? Tercih mi? Saçmaladığını düşündü genç kadın! "O zaman hayırlı olsun. adınız neydi?" "Boran, teşekkür ederim bu eve ne kadar ihtiyacım olduğunu bilemezsiniz" Kadın gülümsedi bilmiyordu ki hayatının bu adam tarafından değişeceğini...

Kerem kızı için herseyi yapacak kadar iyi bir babaydi iyi bir yoneticiydi. Kızına bakıcı bulmasi lazimdi Keremin bakici ozellikleri 1.kereme değil kızına bakmalı ! 2.Çocukları sevmeli sevecen olamalı 3.Hızlı ve çevik olmalı Ve sonunda prensesine bakıcısı bir hatundu allahı vardı kızın ama gel gör ki keremin önceki eşi keremin kalbinin kiliklemisti Zeynepin de kardesini okutmasi icin bir ise ihtiyaci vardi ve sonunda sevdigi aşık oldugu bir işe başvurdu ve kereeme pelin için katlanacaktı kerem ve zeynepi hikaayesini mutlaka okuyun

*Tüm hakları yastığımın altında saklıdır. Geçmişin yaktığı tüm yürekler, acımasız bir gelecekle birleştiğinde yanan her defasında şimdiki zaman olur. Yaşananlar öylesine koca bir ateşe düşer ki, onu dindirmeye hiçbir suyun gücü asla yetmez. Yakılan geçmiş gibi gözükse de acıyı her defasında şu anı yaşayanlar bilir, bildikleri her saniye geleceklerinde yaşamaya devam ederler. Çünkü geçmişi yakarlar, şimdiki zaman yanar, gelecek kül olur. Geçmiş diyarların efsaneleri çoktur, Güzel ve Çirkin'in kazındığı her ovada atasına minnet eylemeyen taş yoktur. Ve o Güzel günün birinde bir şey öğrenirse, Çirkin'e şöyle der: "Bugün ne öğrendim biliyor musun? Hani insanlar bize taş atıyor ya, biz o taşa karşılık gülümsersek taşı atmaya devam etseler bile bunu isteyerek yapmazlar." Çirkin'in anladığını varsayarsak şöyle bir karşılık vermede üstüne yoktur: "Gülümsemeni kıskanırlar, taşı daha çok isteyerek atarlarsa?" Güzel olan son cümlesinde Çirkin'in anlamayacağı şeyler söyler: "İnsanların niyetlerini anlayamam ki! Ama gözler anlatır, eğer kıskanıyorsa ben de attığı taşın bir defa altında kalırım ve yenildiğimi düşündüğü an beni tanımak ister. Tanırsa belki sever, severse haksızlık ettiğini düşünür ve sonunda kazanan yine sevgi olur. Çünkü insanlar kendinden daha yüksek becerilere sahip insanları sevmezler." Çirkin'in anlamadığı bu cümle, kitap olur, çözmek isteyen varsa, hikayemin içindeki en küçük ayrıntıda saklı. Bu benim hikayem, güzelin, çirkinin, iyinin, kötünün, herkesin.

"Benden uzak dur... lütfen!" dedim ağlamaklı sesimle. Dudaklarındaki acı gülümsemem içimi burktu. Ama ondan korktuğum fikrini değiştirmiyordu. "Senden uzak durmak mı? Denemedim mi zannediyorsun?" dedi sert bir sesle. Gözlerinde acı vardı, bunu görebiliyordum. İlk defa duygu duvarlarını indirmişti. "Aşığım sana! Sana deli gibi aşığım" dedi bağırarak. "Seni her yerde görüyorum, kafamdan atamadığım tek şey sensin" Duyduklarım gerçek değildi, kafamı iki yana salladım, "İstemiyorum seni!" dedim ve birkaç adım geriledim. Duygu duvarı tekrar oluştu, en son gördüğüm şey kırgınlıktı. Soğuk ifadesi geri dönmüştü. Arkama bakmadan boş sokakta koşmaya başladım, nereye gittiğim hakkında bir fikrim yoktu. "Benden kaçamazsın!" dedi eğlenen sesiyle. Sesi boş sokakta yankılanırken koşmamı durdurdum ve hızlı bir şekilde nefes almaya çalıştım. Nefesimi düzenlediğimde doğruldum. Arkama hafifçe döndüm, yavaşça bana doğru geliyordu, yanındaki lamba bozuktu, ışık hafifçe titriyordu. Durdu, ayaklarını iki yana açtı ve ellerini cebine soktu. Yüzündeki yara izi daha belirgindi. Gözlerini kıstığını gördüm, "Kendini yorma, hangi deliğe saklanırsan saklan seni bulurum" bacaklarım kendiliğinden hareket etmeye başladı. Koştum, yorulmuştum ama yine de koştum. Dar bir sokağa girdim, önüme bakmasaydım duvara çarpacaktım. "Lanet-" diye mırıldandım. Sokak bomboştu. Duvara yapıştım, beni bulmaması için dua ediyordum. Ayak seslerini duyabiliyordum, buraya doğru geliyordu. Sokağın sonunu göremiyordum ama hızla oraya yürüdüm. Çıkmaz sokaktı. Arkamı dönecekken elleri belimi buldu. Vücudum kaskatı kesildi, sıcak nefesi kulağıma değiyordu. Yavaşça fısıldadı, "Ne kadar uğraşırsan uğraş, benden kaçamazsın! Gölgeden kaçamazsın"

Kız küçük bir filika adam büyük bir okyanus... Aşk ise onlara rüzgar olup yön gösteren bir mucize.

Herkes sevilmek, herkes âşık olmak ister. Peki, aşkı bulacağına inanır mı herkes? Kahramanlarından çok aşk hikâyelerini sevmez miyiz hep? Hayatta bazı şeyler çok değerlidir. Karşınızdaki insanın sizin içinizi görebilmesi... Kalbinizi dinleyebilmesi gibi... Ama ben hayatta en çok mucizemize değer verdim. Mucize... Gerçekten buna inanır mısınız? Mesela bir kış günü gökyüzünden bir topak kar yağarken aslında içinde bir mucize taşıdığına? Ya da tamamen zıt olan iki insanın mucizevi bir şekilde bir araya gelmelerine? Ben inanıyorum. Ben gerçekten mucize diye bir şey olduğuna inanıyorum. Çünkü benim hayatım akıl almaz bir mucizeyle başladı. Umutlarımı, hayallerimi, geleceğimi bir kenara itip o mucizenin peşinden gittim. Bu akıl almaz bir şey! Hatta çılgınlık! Çünkü ben Mehir Özdemir, hayatta öncelikleri olan bir kızdım ve asla bir mucizenin peşinden gitmezdim. Sanırım kendim hakkında birkaç şey söylemeliyim. Herkes gibi sevilmek istemedim, âşık olmakta. Aşkı bulacağıma kesinlikle inanmadım. Aşk hikâyelerinin kahramanlarını da hiçbir zaman sevmedim. Şimdi de bir şey itiraf edeyim, hem çok sevdim hem de çok sevildim. Hatta hayatımda öyle bir şey oldu ki biz konuşmadan kalbimizin sesine âşık olduk. Evet, birbirinden zıt o iki insanı bir araya getiren mucizemiz Berdeldi. "Berdel bizim mucizemiz Mehir. Ve sen bu mucizeyle gelen bir hediyesin." Not: Kitap olacağı için tamamen düzenlemededir.

" bana dövüş öğretir misin? Ulaş'ı kendim pataklamak istiyorum. Malum, eğitmeniminde iyi dövüşçü olması gerekir demi. Bu gece Ulaş'ı döverek ne kadar iyi olduğunu gösterdin. Zaten dövüş eğitimi veriyorsun. Neden bende senin öğrencin olmayayım. " Söylediklerimle Arat pek tatmin olmadı. Başaramayacağımı sanıyor. Bende öyle düşünüyorum açıkçası ve kim gecenin bir vakti dövüş eğitimi almak ister ki. Özellikle bu kişi bir kızsa. " ben daha önce hiç bir kıza dövüş dersi vermedim. Zor olur. " Ellerimi önümde birleştirip yavru köpek bakışı atmaya başladım. " süper bir öğrenci olurum. Lütfen. " Arat biraz düşündükten sonra gözlerime baktı. Hayatımda hiç bu kadar çok heyecanlanmamıştım. " yarın sabah erken gel. İlk dersine geç kalmak istemezsin. "

-Bu yaptığının yanına kalacağınımı sanıyosun. Çok daha kötüsünü yapabilirim. Diye soğuk bir şekilde söylediğimde gülmesi kesilmişti. Gerçekten benim birşey yapmayacağımı mı sanıyordu. Ben hiçkimse ye karşı ezilmezdim. Onu bu yaptıklarını ödeteceğimi düşünmesi gerekirdi. -26.12.2015-