Derler ki ruhun tek eşi bedendir. Ruh bedene üflendiğinde sonu ölüm olacak bir oyun başlar. Ruh bedenden ayrıldığında ise oyun son bulur. Bu oyunun kurallarını koyan bedeni yaratılırken ruhu es geçilen bir adam. Kuralları kendi kanını akıtarak bir kadehe koydu. Harabenin birinde şerefime kalktı kadehler, tokuşturduğumuzda ise kırıldı...Kırıldık. Birbirimize battık. Kanadık.

‘’Çok pardon da bu seni ne kadar ilgilendiriyor? Ah yoksa bir süper kahraman mısın?’’diye çıkıştığımda onu güldürebilmeyi başarmıştım. Az mimikleri olan birine göre güzel ve etkileyici gülüyordu. Bir şey söylememişti. Bundan sonra da konuşacağını sanmayarak ayaklandım. Valizlerimin tekerleklerini yere sürterek uzaklaşıyordum ki, bana seslenip beni durdurdu, ‘’Ya gerçekten de bir çizgi roman dergisinden çıkmış biri sana yardım etmeye çalışıyorsa?’’ İşte benim de Isparta hikayem de tam burada başlıyordu…