Soğuktu... Küllerinden ankakuşu olup yeniden doğamayacak kadar. Ümitsizdi... Hayal kırıklığının sarmaladığı o korku ve güvensizlik... Olmaz dedirttiriyordu. yeniden başlamak için çok geç Vazgeçmek içinse çok erken İki köprü arasında ki bir arastasın sanki Etrafında dikenler dikenlerse katlanılmak için tek bir gülden yoksun Bu acımasızlık değilde neydi?

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne