Benim için gerçek bir kadının yalnızca iki rengi olmalıydı. Siyah ve kırmızı. Yalnızca bu iki rengin ihtişamını taşıyabilen kadınların kadın gibi olduğunu düşünüyordum. Siyah, kadının sırlarını kapatmalı; kırmızı ise, cesaretini gözler önüne serip onu tehlikeli ve ölümcül kılmalıydı biz kadınları. Yıldızlara bakıp hayaller kuran, Ay' a veyahut Güneş' e sevdalanan, gökyüzünün açık mavisine aşık kadınlardan değildim zaten. Kayan yıldızla dilek tutmazdım... Beklentiler için uykusuzluk çekmez, gecelerce düşünmez, yarınlar için tozpembe umutlar beslemezdim. Hayallere, umutlara dair cümleler yoktu kitabımda. Gözüme kestirdiğimi çekip alır, gözden çıkardığımı hiç acımadan harcardım. Kimi zaman ölüm en hafifi kalırdı yapabileceklerimin arasında. Kimi zamanda en çok yalvarttıranı. Ben buydum. Azra Duman. Soyadımı kullanmama gerek kalmadan kurbanımın nefesini kesebilirdim zehrimle. Bir sarmaşık gibi boynuna dolanırdım, müthiş bir zevkle kana bulayacağım listemdeki kişilerin. Sessiz sakin kıvrıla kıvrıla avına sinsice yaklaşan zehirli yılan misali... İhtişamına ve ürkütücülüğüne hayran bırakıp karşısındakinin aklını çelen ve sonrada o zihne tamamıyle çöken siyah asil bir panterdim belkide. Acımazdım. Ruhsuzdum. Şeytanı bile bazen şaşırtsamda ortak ederdim planlarıma. En önemlisi, hatta en güçlüsü ben kadındım. Ruhumu şeytana satan ben değildim ve satanın ruhunu da, bedenini de ele geçirene kadar durmayacaktım. Gerekirse koskoca Akdeniz' i dolduracak kadar kan akıtacaktım. Öldürecektim. Çaresizce yalvaran bakışları memnuniyetle dakikalarca izleyecektim. Ve bundan zevk alacağımdan da emindim. Kimi zaman günahın rengi olup siyaha boyanacaktım; kimi zamanda şehvetin rengi kırmızıya bulunacak; kırmızıyla sevişecektim adeta.

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.