LaleAdamadze
Aşı günü gelip çatmıştı. On sekiz yaşına giren herkes gibi benim de olmam lazımdı. Bir aydır aşı günü kutlamaları için orduda hazırlıklar yapılıyordu. Ve son bir haftadır herkes aşı olacakları kutluyor her ordu bireyinin olması gereken bu lütfu hissettiriyorlardı... Aşı insanın Ordu bireyi olduğunun göstergesiydi, bizleri hayatımız boyunca ordu üyesi yapacaktı, saygınlığımızı arttıracaktı ama hatıralarımı unutturacakmıydı?
Tüm çocukluğu Ordu'da geçmiş bir kızın tek sahip olduğu hatıraları...
"Hazır mısın?" Diye sordu elindeki şırıngayı doldururken. Heyecanımı almak istercesine gülümsemişti hemşire. Oturduğum sandalyenin kollarını destek almak istercesine sıkıp;
"Hazırım." Dedim, hazır olmasamda.
Dünya'nın ikiye bölündüğü bir zamanda sadece asker yetiştiren bir ülke düşünebilir misiniz?. Ordu, tamamen bireysel, acımasız korkusuz, anne ve babasız askerler yetiştiren bir ülke, Verla ise bu ülkedeki öğrenci asker, on sekiz yaşına giren herkes gibi onun da aşı olması gerekiyor. Bu yalnızlığında tutunabileceği geçmişe dair silik anıları ve çok severek yaptığı spor. Eskrim.
Not; Kitabi ilk okumaya başladığınızda farklı terimleri yadırgayabilirsiniz, ama devamında farklı terimler kitabın olay örgüsünde anlatılıyor. Yani okudukça anlayacaksınız. Umarım beğenirsiniz...