"Biz birlikte olamayız." Demişti ve dediği gibi olmuştu.

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

"Aşka inanır mısın? " " Hah! Tabi ki hayır . Tam bir saçmalık." "Ah anladım." --- "Sana söz veriyorum. Eğer yaşarsam, senin için bekleyeceğim.Burda." -Sehun --- "Aslında bu sana yıllar önce sorduğum bir soruydu. Tabi sen hatırlamıyorsun ama yine de tekrar sormak istiyorum . Aşka inanır mısın?" "İnanıyorum." --- "Eger sen onunla birlikte ölmeyeceksen, o senin için doğru kişi değildir. Eğer o senin için doğru kişiyse, onu kaybetmeyeceksin." -Kai

*Tanıtım* O yalnızdı. Dışlanıyordu. Nedenini ise kimse bilmiyordu. Dışlama ve insanlardan uzak durma sebebi ise onlardan farklı olması ve insanların önyargılı olmasıydı. Canının yanmasından korkuyordu. Yine aynı acıları yaşamaktan korkuyordu. Karanlığa ve yalnızlığa boğulmuş bir haldeyken karşıdan süzülen parlak ışık tayfını gördü. Muhteşemdi, çok güzeldi. Ve o muhteşem ışık, onun kurtarıcısı olacaktı.