Deel twee ShadowRunner! Zwijgend pakte ze het geweer op, herlaadde het en keek hem vervolgens scherp aan. 'Weet je nog dat je me vertelde dat we Shadow- Runners heten omdat jullie je hele leven al opgejaagd worden?' Hij keek haar even aan en knikte toen. 'Wel,' zei ze. 'Iets jaagt op me en ik ga niet rennen.' - En zo werd de opgejaagde de jager. Skye Blue is terug in DarkSide. Nu ze eindelijk samen is met River en de dood van Jace aan het verwerken is, lijkt alles goed te gaan. Problemen komen en gaan, zo zijn er dingen gebeurd die de relatie van Skye en River nog wel eens in de weg kunnen zitten. Maar al met al gaat het goed. Maar er is een nieuwe vijand opgestaan. Wie of wat het is, weet Skye niet. Het enige dat ze weet is dat het maar al te graag van haar af wil. Rennen doen de ShadowRunners al hun hele leven lang. Nee, Skye is het zat, ze draait de rollen om. Wie eerst op haar jaagde wordt nu door haar opgejaagd. En het kan maar beter oppassen, want de wapens staan op scherp. - Dit is deel 2, ik raad je aan eerst deel 1: ShadowRunner te lezen anders snap je wellicht het verhaal niet. ©MichhhB - alle rechten voorbehouden.

Mensen vertelden me altijd dat ik de glans in mijn ogen door niets of niemand mocht laten dempen. Ik denk dat ik niet besefte wat ze precies bedoelden, tot het ook werkelijk gebeurde. Mijn hele zestienjarige bestaan was ik een 'normaal' mens geweest. Tuurlijk, ook ik moest me door de uitdagingen van het leven heen worstelen- maar dat deerde me niet. Altijd zag ik het als een onderdeel van het fenomeen 'leven'. Wanneer je ruw weggerukt wordt uit je leven lijkt dat het ergste wat er had kunnen gebeuren. Iemand nam je het recht af om je eigen pad te bepalen en te kiezen wie je wilde zijn. In werkelijkheid werd je identiteit afgenomen. Achteraf, bleek de echte strijd voor mij nog te moeten komen. Een zieke geest bleek een onbegrijpelijke te zijn. Zo was het voor ons onmogelijk te bedenken waarom ze ons dit aandeden. Waarom waren juist wij uitgekozen om mee te spelen in hun psychopathische spel? Het trekt je omlaag als de mensen om je heen alle hoop verliezen. Ook ikzelf begon hoe langer het duurde af te zwakken. Wat me echt geraakt had was echter het feit dat de buitenwereld ons niet geloofde. Ze zouden ons niet helpen. Daar waren we dan, twintig tieners; tegen elkaar opgezet en we stonden er helemaal alleen voor. Het enige wat een optie leek, was meespelen. "Met bloeddoorlopen ogen keek ze me aan. De wereld mocht ons dan wel niet geloven, dan redden we onszelf wel. We hadden simpelweg geen keus. Met een vage glimlach sprak ze de woorden uit die ik zo haatte, die zo'n impact hadden en waarmee het allemaal was begonnen. 'Game On.' We zouden gaan vechten tegen de dood. Later bleek leven echter een zwaardere beproeving.