Altı yaşında iken, elinizdeki su balonunun sönmesi miydi önemsediğiniz, ve ya yeni bisikletinizin büyüklüğü mü? Bunların hepsini teker teker tadarken, bir anda o balon gibi sönmeniz miydi zihninizi yıkımlarla dolduran? Yoksa, kendi içinizde kafes mi kurardınız, onun anahtarını parçalara ayırıp küllerinden koca şehre...
Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadı...
Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisi...