Fırtına Seni Çağırınca, Sezon VII Kapıyı açar açmaz kar ve buz arasından Rüzgar eve girdi ve hemen arkasından da kapıyı sıkı sıkı kapattı, sırtında da bir kamp sırtçantası vardı. Çantayı ağır hareketler ile kapının yanına attı, kalın botlarını çıkarttı, paltosunu çıkarttı duvara astı, Bana döndü, benim şaşkın bakışlarımın arasında dresuara yöneldi ve metal çanaktan telefonumu aldı. - Hah işte tahmin ettiğim gibi. Telefonu yine burada bırakıp, üst kata sıcak duş almaya çıktın değil mi? Sonrasında da kendi kendine sıcaktan mayışıp, derin düşüncelere daldın herhalde! Bunları söylerken de telefonu yüzüme doğru sallıyor ve sırıtıyordu.

Fırtına Seni Çağırınca, Sezon V İleride, bankta yalnız başına bir çocuk oturuyordu. Sarı, kısa ve fırça gibi dik saçları vardı. Delen derin mavi gözleri vardı. Kırmızı dudakları bulunduğumuz yerden bile görünecek kadar kırmızı ve yanakları da al aldı. Üstü-başı düzgün, kravatı sıkı ve düzgün bağlıydı. Ayakkabıları siyah renk ama klasik görünümlü olup, şu yumuşak tabanlı spor ayakkabılardandı. Çok sakin bir şekilde, kollarını bankın arkasına atmış gayet rahat oturuyor ve bize onunla aramızdan yer yer koşarak, yer yer arkadaş grupları halinde geçenlerin arasından ama son derece sakin bir şekilde bakıyordu.

Fırtına Seni Çağırınca, Sezon IV "...Üçümüzde rahatlamıştık, beraber yapmayı en çok sevdiğimiz şeyi yapıyorduk yine gülüyorduk.... ...Ve karar verilmişti. Bizimkisi belki bir yüzük yoldaşlığı değildi ama artık aramızda olmayan ve aklımızdan bir türlü çıkartamadığımız bir yoldaşımıza verilmiş olan son sözümüzü tutacaktık ve bu söz, ertelenebilen ama öyle yada böyle muhakkak bir gün tutulması gereken, derin bir sözdü ve o gün işte bugündü. - O zaman dostlarım, Dağların yüksekliklerinden fırtına bizi çağırıyor..."

Fırtına Seni Çağırınca, Sezon VII "...Bizim kederli görevimize neşeyle hazırlanan birisi. Her ne kadar bu durum tezat gibi dursa da bizim kederimizi dengeleyen neşesi, Rüzgar ve benim için önemli bir unsurdu. Sözleşmiştik. Zamanı geldiğinde, o Cuma günü geldiğinde planlandığı gibi ve en başından planladığımız gibi bu yürüyüşümüzü yapacaktık..."

Fırtına Seni Çağırınca, Sezon II "...Okullar başlayalı neredeyse bir ay olmuş hatta bir ayı biraz geçmişti sanırım. Hafta sonunu iple çektiğiniz haftalar olur ya! Öyle bir haftaydı. Yağmur bir kere bile yağmamıştı. Bu nasıl bir sonbahar? İçim sıkılıyordu. Artık bu hüzünlü halden, uzun surattan, kalkık kaşlardan sıkılmıştım. O an aklıma SarıKafa geldi. Farkında olmadan, onun oturduğu sıraya doğru bakasım geldi. Sınıflar birbirinin aynısı olduğundan başka sınıfta da olsak, benim oturduğum sıraya göre onun yerini az çok kestirebiliyordum. Yavaşça kafamı kaldırıp ön sıralara baktım. SarıKafanın olması gereken sırada bir çocuk oturuyordu, SarıKafa falan değildi, gayet normal bir çocuktu işte. Gözlerim onu aramıştı farkında olmadan. İnsan kabullenemiyor işte ölümü. Kendime bir söz vermiştim ben daha bu yaşta yaşımdan çok büyük olan bu konulara kafa yormamalıydım. Kafamı salladım içinde olduğum düşünceleri etrafıma saçarak dağıttım..."

Buyurun, lütfen buyurun oturun, ateşimizin başında herkese yer var, herkes için rahat bir sandalyemiz, yıldızların altında, gece serinliğinde üşümeyin diye bulut gibi yumuşak battaniyelerimiz var. Aç mısınız? Atıştırmalıklarımız da var ancak şekerli yiyecek ve içecekler ikram menümüzde pek yok, yine de mevcutlardan istediğiniz kadar alabilirsiniz. Müsadenizle hikaye anlatıcınız olarak ben artık hikayelerime başlayayım, gece uzun ve anlatılacak hikaye çok.