"Ne kadar güzel olabilir sözüne verilecek cevap bir bakışta vurulacak kadar olabilir ancak. Vurulmak diyorum. Bileniniz var mı vurulmayı? Kim bilebilir bir askerden başka vurulmanın manasını? Peri'ye göz değirmek yeter vurulmak için. Bir camın ardından görmek yeter. Bahçenin bir köşesinden öbürüne Peri'nin yürüyüp geçmesi yeter..."

"Uğruna beklenilen her şey, güzeldir. En az ahududu kadar." Hafif kavruk teniyle, üzerine serpiştirilmiş kahve çekirdeği tonlu saçları ahenk içindeydi. Şaşkınlığın getirisi olan, kırpışıp duran uzun kirpiklere titreyen dudaklar eşlik etti. Dünyanın en kaliteli güldürüsünü duymuş gibi, sivri köpek dişleri yaverliğiyle kahkaha atarak güldü. Gülüşü, bir dakika boyunca kesilmedi; öyle ki, gözlerinden akan şeffaf damlalar bile sivri çenesinden süzülüp gitmişti. -Ben, dedi işaret parmağını kaldırıp durumun ehemmiyetini adama hatırlatırcasına, asla seninle olmam. Asla! Bu saçma teklifini de git kime yaparsan yap!" Öfkesiyle kabaran damarları, ince boynunun zerafetine tezat durmuştu. -Sen bilirsin." Karşısındaki adamın umursamaz duruşuna, cam masa üzerinde ritim tutan parmaklarına baktı metin olmaya çalışarak. "Başka seçeneğin varsa." Tık...Tık...Tık...Adamın masadaki uzun, işaret parmağında takılı olan yüzüğün çıkardığı ses beyninde yankılandı. Kıskıvrak yakalanmıştı. Hayatta çaresiz kalmamak için her çareyi deneyecekti. Arkasını dönüp hiçbir şey söylemeden ayrıldı, ferahlığının aksine, içine kasvet çöktüren odadan. İnsanoğlu, ilk "asla" dediğinde yapardı hatayı. Ve ikinci hatası da öfkeyle söylediği sözlerin ardından gelen sessizlik olurdu. O "asla"nın dönüşeceği "belki" ve "evet" in başlangıcı sessizlikle atılırdı çünkü. Tutkular ahlak çerçevesinde yaşanmaz, aşklar da filmlerdeki gibi masum başlamazdı her zaman. Bazı tutkular ahududu renginde olurdu, bazı aşklar ceylan dutu tadında. Bolca ihtiras, hastalıklı bir aşkın köklerini salardı. ***İlk Bölüm Yayımlanma Tarihi: 23.01.2018

Gül yüzünün güllerine nazar değmesin Allah gönderdi seni bana göresin Yaşamayı yaşayalım senle beraber Bu ricama duygularıma acaba ne dersin? ...

Nereye gittiğini bilmeden, aslında yürüdüğünün bile farkında değilken adım sesleriyle birlikte bavulunun tekerleklerinden çıkan tangırtıların eşliğinde ilerledi. Sahil kenarında bir parka geldiğini fark ettiğinde, bir ağacın dallarının gizlediği banka kadar güçlükle yürüdü. Sol elinde sıkıca kavradığı kumaş çantası, sağ elinde yine sıkıca kavradığı bavulun kulpu, güçsüzce banka çöktü. Sert ahşap tenine değdiği anda bir sızlamayla dudaklarından garip bir ses çıktı. Derinlerinden sarsılıyordu. İçinde geri dönülmesi güç bir yıkıma sebep olacak bir sallantı vardı. Hiçlik... Yoksunluk... Dehşet... Korku... Kaybolmuşluk... Panik... Bunları hissediyordu. Ve utanç! Yağlı bir urgan gibi utanç ilmeği boynuna geçmiş, her saniye nefes almasını engelliyor, onu boğuyordu.

Bu hikaye sanılanın aksine, zengin kız fakir olan hikayesi değil. Bu hikaye ilkokul mezunu bir Çöpçü ile üniversite bitirip mesleğini eline alarak kendini kanıtlamış bir kadının imkansız düşünce yapısına takılan hikayesi... Bu hikaye uçurumun dil dışında olmadığını, okumanın egoya değil geleceği yatırım olduğunu anlatan hikayedir... Günümüz felsefesine, psikolojisine, algısına erkek kadın düşüncesinin işleyişine ve biraz kişisel gelişime dayanarak... ikili ilişkilerin evde başka dışarı da bambaşka olmasının... iletişimsizliğin en büyük toplumsal sorun olmasına nelerin kaynak olduğunu göstermek amacıyla yazılacaktır.. Mesafe ne kadar kazandığın ya da ne kadar çok eğitim alıp öğrendiğin değildir... Mesafe kişinin bencil düşüncesinde gizlidir...

"Ne söylesem tarifin eksik kalıyor.Oysa; kalbi acıtan her ne varsa Sen hepsinden birazsın işte..."-Muhsin Ünlü

-Sezgi Salman & Ece Altınkaya ortak çalışması- Yokuş başına geldiğinde, Bodrum'u göreceksin. Sanma ki sen geldiğin gibi gideceksin. Senden öncekiler de böyleydiler, Akıllarını hep Bodrum'da bırakıp gittiler. (Halikarnas Balıkçısı) "Yukarı bak! Buradayım Deniz! Karabiber ağacında!" "Senin yerin denizler değil mi? Ne işin var ağaçta? İnsene aşağıya!" "İnemiyorum ki! Kaldım böyle burada. Birinin gelip beni aşağı indirmesi lazım... Ne kadar salağım değil mi?" Deniz İnci'nin anlatışının doğallığına ve tatlılığına hayranlıkla bakarken, ay ışığının altında incecik beyaz elbisesinin yarı şeffaf hale geldiğini, belli belirsiz vücut hatlarının kıvrımlarını çizdiğini fark etti. "Salaklıkla ne alakası var?" diye ona karşı çıkmaya çalıştı ama gördüğü manzara zihnine bir afyon etkisi yaparak bulandırıyordu. 'O tamamen benim şansım' diye düşündü ama eklemedi tabii ki. "Bunlar kesinlikle aramızda kalacak. Söz veriyorum. Hem zaten benim Hipokrat yeminim var. Kimseye demem. Dur! Şimdi yanına geleyim de, biraz kahraman olayım."

Her şey geçici bir "Heves" miydi, yoksa ömürlük bir tutku muydu?

Her özel hikâyenin bir serimi, düğümü ve çözümü vardır. Bazılarında bu sıra yer değiştirmiş olabilir. Hatta bu sırayı değiştirme çabası, hikâyenin ana fikri olabilir. Benimkisi biraz öyle. O yüzden biraz tuhaf, biraz olağan dışı ama kesinlikle çok çarpıcı... Haydi, buyurun! Yerlerinize geçip oturun ve kemerlerinizi bağlayın; çünkü rayından çıkan baş döndürücü hikâyemi anlatacağım sizlere. Hayal gücünüzü hikâyemin film kamerası olarak kullanmama izin verin, lütfen. Amacım başrolünü benim üstlendiğim bu filme seyirciler aramak değil; aksine şu an bile seyrini değiştirebileceğiniz kendi filminize seyirci kalmamanızı sağlamak... Çekimleri hâlâ devam etmekte olan kurgunuzun - evet, yalnızca size ait bir kurgudur bu- farkındalığını oluşturmak için buradayım. Saygıdeğer yönetmenim, hazırsanız başlayalım. Opia: Göz Temasının Muğlak Çarpıcılığı... Gerçeğe bulanmış olağanüstü bir hikâye, olağanlarla sınanan gerçek bir olgu...

Bir adama yenilmemek için neler yaparsınız? Hayatta kalmak için şehir şehir gezen bir kadın... Her şehirle birlikte yepyeni bir kimliğe kavuşup, sırf bir adama yenilmemek için neyi var neyi yoksa ortaya koyarken bir anda kollarına düştüğü yabancıya kuvvetle çekilirken ona güvenebilecek miydi? Bu sefer gittiği şehir onun hirası değil, yepyeni yarası olacaktı. "İki köklü ağacın ortasında gibiyim. Bense bunların toprağı gibiyim. İkisi de köklerini o kadar derine salmış ki içimde, ağaç devrilse bile kökü kalır. Bir ağacı kökünden sökmenin mümkün olmadığını on beş yaşımda öğrendim. Abim bahçeyi süsleyen bir sürü ağaçlardan kalan son ağacı sökmek isterken. Evimizin kapısının hemen önünde, iki tarafta, bir bölmede çiçekler dikiliydi. Bir çam ağacı da bir bölmenin hemen yanında bulunuyordu. Yolu kapattığı ve trafiğe zarar verdiği için kesilmesi gerekiyordu. Tehlikeli olduğu gerekçesi ile abim idamına karar vermişti o dallarını yuva bilmiş kuşların konduğu ağacı. Elektrikli testerenin ağaca işkence ederken çıkardığı o ses hâlâ kulaklarımı tırmalar. O ağaç kesildi ama sökülmedi. Toprağa öyle bir sarılmıştı ki, sanki baba mirasıydı da bırakmıyor, terk etmiyordu toprağını. Ömrümüze misafir olan insanların bir kısmı da ağaçlar gibi; onları tamamen yok etmek mümkün değil. Kesmek mümkün ama söküp atmak imkânsız. Erdem'i istemesem bile topraklarıma sarılı kökleri var. İvan onu kesmeye çalışmış ama söküp alamamıştı. Alamayacaktı da. Ben, toprak olana kadar, bedenim de topraklaşana kadar Erdem içimden sökülmeyecekti." *Bu bir hikaye değil, bir iç döküştür. Küfür ve uygunsuz sahnelere yer verildiği için on sekiz yaşından küçüklerin okuması uygun değildir. Yazılanlar yetişkinler içindir. *Hikaye 2016 yılında başlamıştır, yayınlanmıştır ve düzenlenmiş haliyle yeninden yayı