Aşkın kaç hali vardı? Çocuk hali vardı mesela. Saçını çekerek anlaştığın, oyuncaklarını paylaştığın ve yanı başında büyüdüğünde o sevginin de senle büyüdüğünü fark etmediğin halidir bu. Çocukken kalbine düşen tohum senin gözyaşlarınla sulanmış, kahkahalarınla güneş almış olabilir ve sen farkına bile varmadan düşmüşsündür onun güzelliğine. İkinci şans hali vardır birde. Aşk ikinci kez gelip de kapını tıklattığında tereddütle açar insan. O kapıda artık yeni kilitler vardır, zincir takılıdır ve içeri tekrar girmek artık hayalden başka bir şey değildir. Yalnızlığını zırh gibi kuşanan birinin kapısını çaldığında korkup kaçmak kolaydır, kalmaksa yürek ister, tabi kalbinizi çoktan içeride bırakmadıysanız. Üçüncü olarak da geçmişin gölgesinde kalmış hali vardır. Kalbinizi sakladığınız sandıklar ve başına diktiğiniz Amazonlar her zaman doğru kişiye çevirmeyebilirler mızraklarını. Acıdan gelen tecrübeler önyargıya dönüştüğünde hata yapabilir insan, geçmiş acımasız bir öğretmen olduğu gibi insanda travma yaratmaya da meyillidir. Travmalardan kaçmak bir şehirden kaçmaya benzemez, insan bir şehirde kaybolur da sora sora yolunu bulur. Kendi geçmişinde kaybolunca kime sorar insan? Yolunu kaybettiğinde elinden tutacak kimse kalmadığında yanlış yapmak kaçınılmazsa kimi suçlar insan? Eski bir aşk yeni bir aşkın üstüne kara çaldığında gözyaşlarıyla temizlenir mi ? Aşkın birden çok hali vardır elbet ancak bu gençlik hikayesinde ben size elimden geldiğinde bu üç halini anlatacağım. Benimle bu yola çıkmak ister misiniz? Yol virajlı ama manzara güzel.

Bedenini öne doğru büktü ve koyu kahvelerini kısarak dudaklarını büyük bir yavaşlıkla alnıma dokundurdu. Tam da o anda midemin aniden kasıldığını hissettim. "Eğer benden istediğin gerçekten buysa, abin olurum." Sarfettiği sözler ile kulaklarımda bir uğultu ve hemen ardından boğazımda bir yanma meydana geldi. Onu göğüsünden tutup kendimden uzaklaştırmak ve bu yakınlığın gereksiz olduğunu savunmak istedim ancak dudakları temasını kesmeden ve onu itmemden gram etkilenmeden sürtünerek burnumun ucuna kadar indi. "İhtiyaç duyduğunda, baban olurum." Dudakları burnuma küçük bir baskı uygulayarak kısa süreliğine tenimden ayrılırken çok geçmeden sıcak dudaklarının varlığını yanan yanaklarımda hissettim. Göğüsümde binbir çabayla canlı tutmak için çabaladığım, özenle sakladığım o minik kuşun kanatlarını delicesine çırptığına şahit oldum. Yutkunuşlarım arttı. Nefes alış verişlerim hızlandı. Dudaklarını aralayıp kısa bir nefes aldığı esnada burnunu bir kedi misali usulca yanağıma sürttü. "Sığınmak isteğinde, liman olurum." Ilık nefesini sertçe dışarı bırakarak aralık dudaklarımın arasından içeri sızmasını sağlarken kollarının arasında titredim. "Korktuğunda, kalkan olurum." Dudakları temasını kesmeden bir yol izlercesine dudaklarımı es geçip çeneme ilerledi ve bir sonraki durağında yumuşak bir baskıyla çeneme yaslandı. "Ne olmamı, neyin olmamı istiyorsan o olurum." Başını aşağıya eğmeden hemen önce bakışlarını gözlerime çevirerek yüz ifademi dikkatle inceledi. Rahatsız olup olmadığımı kontrol ediyor olmalıydı. Değildim. Biraz garip hisler içindeydim ancak bu senelerdir hissettiğim huzursuzluk, rahatsızlık ya da korku hislerine hiçte benzemiyordu. "İhtiyacına, isteğine göre şekillenirim ama bu durum kocan olduğum gerçeğini değiştirmez."

"Her insan kendi yolunu kendisi seçer. Yollar daima temiz olmaz, dikenler de muhakkak olacaktır. Biz bu yoldan başarıyla çıkabildiysek sadece iki şey sayesinde oldu: Dostluğumuz ve müziğimiz. Sevgilerimle, Ozan Soygazi."

Zorluklarla ayakta kaldığı hayatında bir de bursla kazandığı üniversitesini ilerletmeye çalışan Yağmur, hayatının en büyük pişmanlığını yaptı... Birine aşık oldu. O adam ondan sadece kalbini almadı... ama geride yalnızca pişmanlıklar kaldı. Peki yıllar sonra, bir anda karşılaştıklarında; her şey hâlâ aynı mıydı? *

"Doğum günün kutlu olsun, gül güzeli." Gördü mü? Panikle arkamı dönüyorum, uzaklaşan sırtını buluyorum. Gördü mü yoksa tamamen tesadüf mü, bilemiyorum. Sormak istiyorum, soramıyorum. Öyle, beni bilir gibi seslenme diyemiyorum. En azından kuru bir teşekkür etsem, edemiyorum. Babam gibi sesleniyor, sonra babam gibi sırtını dönüp gidiyor. Mete Dilmen, düşündüğümden de tehlikeli çıkıyor. Ben savaşçı beklerken, o bana işçi gönderiyor. İmparatorluğun terk edilmiş sarayının tam yanına ilk tuğlayı dikiyor. *** Hem gülümseyeceğiniz, hem gözlerinizi dolduracak naif bir strateji oyununa davetlisiniz, Gülce ve Mete'nin hayatlarının tam ortasına! Bazılarınız ben bu oyunu küçükken oynamıştım diyecekler, bazılarınız ise bu oyunu hala her gün oynadığını söyleyecek. İkisi de doğru, biz bu oyunu küçükken ekranlarda büyürken günlük yaşamımızda sık sık gördük. Hepimiz eşi benzeri olmayan oyuncularız aslında. Hepimizin heybesinde varsayımları, olasılıkları ve stratejileri var. Önemli olan bu stratejilerin yanında, onlar uğruna yok sayılamayacak kadar değerli bir kalp taşıdığımızı da unutmamak. Bunu söylerken sadece kendimizinkini değil karşımızdakinin kalbini de kastediyorum, elbette. Neyse bu kadar gevezelik yeter, sizi artık Gül İmparatorluğu'na alalım! Mendillerinizi hazırlarken içlerine bir tane de pullu olanlardan koymayı unutmayın. Sadece göz yaşlarınızı silmek için değil kınada sallamak için de lazım olacaklar :) *** http://open.spotify.com/user/31qkhp7klkplruaqei6whna2pcqu/playlist/0rgFHEJzcSmene3AS04KG4 ***

Onu gördüğü ilk günden beri boş hayallere kapıldığını düşünen Mercan yeni işine başladığı gün onu karşısında görünce oldukça şaşırır. Bu platonik aşka bir dur demelidir ama bulunduğu şartlar onu hoşlandığı adama doğru itmeye başlar. Bu noktada artık ona kapılmaktan başka yapabileceği hiçbir şey yoktur. Altuğ bir kadın doğum asistanıdır ve aile dostları olan Levent Öztürk kadar iyi bir doktor olmak en büyük isteğidir. Hayatında aşka yer yoktur ama onu son derece sinir eden yeni iş arkadaşı ona bazı duyguların varlığını hatırlatır. Delicesine karşı çıkarken ne istediğinden habersizdir. "Mercan ben..." Gözlerime cesurca bakmaya devam ediyor. İstemsizce ona doğru bir adım atıyorum. Geri çekiliyor bir adım ve ben bir adım daha atınca odasının içine giriyorum. Hipnotize olmuş gibi bakışlarımızı birbirimizden çekemiyoruz. Onu öpmek istiyorum parmaklarım tenine dokunmak istiyor. O an aklım hata yapıyorsun hemen odadan çık, büyük bir hata olacak diyor. Onu dinlemek istemiyorum. Sadece bir öpücük... Birkaç adım daha atıyorum ve çok yakınız artık. O da kaçmıyor sadece bana bakıyor. "Altuğ..." diye fısıldarken nefesi yüzüme vuruyor Uyarı: Kurguda yetişkin içerikli sahneler vardır!

Cesur Yenerler. Merak uyandıracak kadar gizli, gizli olduğu kadar da tehlikeli bir adam. Minel Çağan. Merak uyandıracak kadar güzel, güzel olduğu kadar saf bir kız. Aynı zamanda güçlü. Ve Kor Kızılı bir tutku... Tehlikenin masumluğa tutkusu, saflığın tehlikeye aşkı. *** "Çiçekler de günahkâr," dedi adam. Genç kız kaşlarını çatıp ona bakınca devam etti. "Sorgusuzca özünü veriyor arılara... Ardından böceklere..." deyip sustu. Bir süre sonra devam etti. "Günahlar çekicidir, belki de bu yüzden çiçekler bu kadar güzel..."

-Wattpad'de görmediğiniz, gerçek bilgilerden yararlanılan bir asker(hava) kurgusudur. Blackout bir havacılık terimidir. -Kurguda yetişkin içerikli sahneler vardır! "Bahane mi istiyorsun? Binlerce bahane uydurabilirim." Nefesleri birbirlerinin yüzüne vururken Ceyhan o kararlı gözlere baktı. "Kendimi kaybediyorum, en sağlam kalelerimi bir bir yıkıyorsun. İrademi yerle bir ediyorsun. Şu anda olduğu gibi... Seni görmek istiyorum, tıpkı bu hafta sonu gibi günler geçirmek istiyorum. Bu olanlar... Hayatımda yeni... Dışarıdan nasıl görünüyorum bilmiyorum ama ben... Kadınlara düşkün bir adam değilim. Mümkün olduğunca uzak kaldım. O gece ben... Evinden gitmek istedim. Doğru olan oydu bir beyefendi böyle yapardı. Ama ben... Yapamadım. Çünkü bir yanın beni ele geçirmişti. Aklımı susturdu, tüm benliğimi susturdu, irademi susturdu. Sana kapılmak istedim. Şu an bile istiyorum. Çok istiyorum. Kendimi durduramıyorum." Ceyhan'ın gözünden akan yaşı sildi hızlıca. Kendini suçlu hissetti. Belki de Ceyhan kendini kullanılmış gibi hissediyordu. Söylediklerini ona itiraf etmek sandığından daha zor olmuştu. Cümleler kesik kesik çıkabilmişti ağzından ancak. Çok gerilmişti ama şimdi konuştuğu için daha rahatlamış hissediyordu. Bu yüzden durmadı düşünmeye fırsat vermeden konuşmaya devam etti. "Sanki kendimle bir savaş halindeyim. Direniyorum... Sürekli kafamın içinde yanlış yapıyorsun diye bir ses yankılanıyor. Herkese yanlış yapıyorsun diyor. Komutanına yanlış yapıyorsun, mesleğine yanlış yapıyorsun, liderine yanlış yapıyorsun, ahlakına yanlış yapıyorsun... Hatta sana bile..." Derinlikte Saklı karakterlerinden Timuçin'in abisi Tevfik'in hikayesidir. Tevfik Tuğrul Türkdoğan, on senedir çocukluk hayali olan akrobasi pilotluğu için çalışmaktadır. Bunun için son bir adım kalmıştır. Bu yüzden aklını karıştırabilecek her şeyden süratle kaçmaktad

Yoksa siz çocukken yaşadığınız şeylerin öylece geçip gittiğini mi sanıyorsunuz?

İpek ve Atlas. İki ünlü dağcı, sıkı dost, hayata ve kadere ortak iki babanın çocukları. Sekiz yıl önce; dünyanın en zorlu 7000'liği kabul edilen Pobeda dağı tırmanışı İpek'in babasını hayattan aldığında, küçük kız henüz on yaşındaydı. Yıllar sonra edindiği bir bilgi, İpek'in ve annesinin hayatını alt üst edecekti. O gün o zorlu zirve yolunda yaşananların ardındaki gerçek neydi? İpek şimdi bu cevabı Atlas'tan almaya geliyordu. Derler ki, hayatta kalanın vicdani yükü ağırdır. Atlas'ınki kendi hayatı kadar ağırdı. (Bazı bölümler yetişkin içerik barındırmaktadır.) Başlangıç tarihi: 09.03.2018