Kadın ölümdü, Adam ise ölü. • • • NOT: Olaylar ve kişiler tamamen hayal ürünü olup bir distopya kaleme alınmıştır. Olayların gerçek olaylarla bağlantısı sadece benzerlik olabilir. Siyasi ögeler içermektedir, rahatsız olacaklara duyurulur. • • • Diğer hikayelerim: • Son • İntihara Meyilli Koyunlar • Hadi Gittik! • Tilt •Matruşka Soykırımı (Yan Kitap)

Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o kelebek gibi bir cesetten ibaretim ben. Bir kentte mucizevi şeyler yaşanırken, evin dışında kalmış, pencereden o sıcaklığı izleyen küçük çocuklar gibi hissediyorum. Hiç varolmamış bir aşkın hüznünü yaşıyorum. Hiç olmayan birinin özlemini çekiyorum. Neydi bu hissettiğim? Bu boşluk nedendi? Ruhumu delen, ciğerlerime batan bu duygu nereden gelmişti? Yağmurla gelen o tuhaf yabancınn etkisi olabilir miydi? O yabancı bana yağmuru sevdirebilir miydi? Yağmur onun bakışları gibi düşecek miydi gözümden yüreğime? Kirpikleri, saçları yağmurla nasıl böyle uyumlu olabilirdi? O yağmurun ta kendisiydi. "Yağmur gibisin. Hatta yağmursun." "Hayır, gökyüzüyüm."

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Atarli mi atarli , guzel mi guzel yetimhane gulu songul 16 yasinda hayata karsi hep dik durmaya calissa da bazen paramparca olur.. Ona gore ask mask yalan dolan fakat karsisina cikan yakisikli prensi Guney... Zenginligin vermis oldugu simariklikla ortalikla havali havali dolasan guneyimiz... Karsina cikan ve baslarda didismeleriyle baslayan kavgalari yavas yavas aska donusup atarli kizimiza asik olur.. eylul , serkan, kader, burak, cenk feride ve topragiyla bu hikaye daha da neseli hale gelir...

AŞKIN HİÇ BİR SIFATA VEYA TANIMLANMAYA İHTİYACI YOKTUR¡¡¡¡ BAŞLI BAŞINA BİR DÜNYADIR AŞK... BEN DÜŞÜMÜ GERÇEKLEŞTİRMEKTEN KORKUYODUM,,ÇÜNKÜ O ZAMAN YAŞAMAK İÇİN BİR SEBEBİM KALMIYICAĞINI BİLİYORDUM¿¿¿¿¿ ❤❤❤PEKİ BUNUN İÇİN NE Mİ YAPTIM?????

Her acı günü, her çektiği işkence, her çaresizliği bedenine, tenine ve bakışlarına işlenmiş fırtına gözlü bir adam.Sizi yakıp yıkan, her hücrenizi geri döndürülemez parçalara ayıran dipsiz karanlığına rağmen nefesinizi kesecek, kalbinizi acıtacak kadar güzel biri.Yıllarca boş bir kabuk gibi yaşayan, intikamını, masumiyetini ve en önemlisi asla sahip olamadığı ruhunu arayan bir serseri. Ayaz Haznedar. "Şarkılara neden parça deniyor biliyor musun Safir? En ihtiyaç duyduğun anda eksik bir yanını tamamlayıveriyor bir tanesi çünkü. Sen yıldızların benim için yazdığı bir parçasın Safir, dünyamın karanlığına dayanamayıp beni terk eden ruhumun yerini doldurmak için bestelenmiş, dünyanın en güzel şarkısı." Ve bu ruhsuz serserinin kalbine dokunmayı başarabilen, Safir gözlü, kırık dökük bir melek. "Ve şimdi çal benim için Safir. Var olabilecek tüm sesler sussa bile sen, benim için çal...""

BİR AŞK HİKAYESİ Tarih : 01.04.2015 bir Çarşamba akşamı nedenini bilmiyorum onu facebook'dan ekledim Sonra hiç umudum olmadan mesaj attım cevap vermez ama yinede bi deneyim; -selam -selam Oha cevap vermişti çok şaşırdım acaba yanlış kişiyemi mesaj attım dedim hemen profiline girdim ama oydu işte cevap vermişti ne diycektim şimdi ben cevap vermesini beklemiyordumki cevap verince ne diyeceğimi hiç düşünmemiştim bocaladım neden eklediğimi aklıma geldiği kadar söyleyeyim dedim; -kapalısın diye eklemiştim -hmm -tanışalım mı ? -olur Oha noluyo ya tanışalım mı dedim ve olur dedi inanamdım tamam tanışalım da nasıl tanışcaz ben konuşmayı beceremem ki hemen ortak arkadaşlara baktım kadir ve elmas vardı kadir ilk okuldan arkadaşım onu tanıyosa işimiz kolay elmasda arkadaşım onları tanıyosa kolayca tanışırız dedim; -kadiri nerden tanıyosun ? -tanımıyorum -elması ? -onuda tanımıyorum -ee biz nasıl tanışcaz ? -tanışmayalım mı ? -ya tanışalım ama onları tanısaydın daha kolay oldurdu ama neyse kendimiz tanışalım -peki tanışalım -anlat kendini -ya sen sor ben cevaplayım olmaz mı ? -olur nerden başlasak ki -farketmez -nerelisin sen ? -adana :) sen ? -samsun . . . -birazda kendini anlat -önce sen anlat -tamam ameleyim ben :) çalışmayı çok severim ama insanlardan nefret ediyorum çünkü hep bizi kullanıyolar hepsinin egoları var bak senin egon yok ne güzel -bende insanlardan nefret ederim . . . Tanıştık işte çok tatlı bi kızdı kapalıydı namaz kılıyodu ben yıllarca bu kadar iyi bi kız aramıştım güzellik beklemiyodum bu kadar iyi bi kızdan ama o hayatımda gördüğüm en güzel kızdı beni severmi acba diye düşündüm sonra dedim ki lan beni niye sevsin ki

"Biz her zaman farklıydık. Normal diye bir kavram bizim hayatımızda hiç var olmamıştı. Zıttık, birbirimizle uyuşmuyorduk. O siyahsa ben beyazdım. O karanlıksa ben aydınlıktım. O soğuk bir kış rüzgârıysa ben ılık bir yaz esintisiydim. Biz Ateş ve Su'yduk. Evrende bilinen en büyük zıtlıktık. Belki birlikte olmamız bile hataydı. Hiç yan yana gelmemeliydik. Ama kader, bizi bir araya getirmişti. Belki de bizi bir araya getiren sadece tesadüftü... Ateş benim bu dünyadaki cehennemimdi.'' "O, bu zamana kadar karşılaştığım en farklı, en tuhaf, en değişik insandı, çoğu zaman beni çileden çıkarsa da benim ufaklığımdı işte. Her şeyine her şeyimle değer verdiğim tek kızdı. O inatçı tavrı, beni sahiplenişi, benden bir türlü vazgeçmeyişi, ona yaptıklarıma rağmen hâlâ yüzüme bakıp beni sevebildiğini açık açık söylemesi ve daha sayabileceğim birçok neden varken Melisa'nın kalbimdeki yeri bambaşkaydı. Kelimelerle tarif edilmezdi. Onu ilk gördüğüm zaman nasıl sadece bir kız çocuğu diye içimden geçirdiysem, şimdi de sadece benim her şeyim diyordum. Çünkü öyle olmuştu. Öyle olmayı kendi masumluğuyla, kendi elleriyle başarmıştı. Melisa, benim bu dünyadaki cennetimdi.''