1001, 1002, 1003. Seni bulmak için geldim ama bulamıyorum. 1004, 1005, 1006. Zihnimi kaybetmemek için sayıyorum. 1007, 1008, ... Yavaş yavaş unutuyorum, Aklıma kazıdığım her detayını. Ne zamandır bir çarşafın altında yattığımı, Son oynadığın ölüm kumarını, Yavaş yavaş unutuyorum.

Koynunda geceyi barındıran, En acı masalın mısralarına saklanmış, Beyaz güvercin ölürken susmuş... Her gün kalbine doğarken gecenin kuvvetli ayı, Yalnızlığın çerçevesinde çekilmiş yaşam fotoğrafı, Pelerinini savururken kaybetmiş ay madalyonunu, Tüm yüreklerde onu aradı... Gönüller en çok aşıkken hırpalandı, Suskunluğun konuşmaya mecali kalmadı, Ve Mutluluk Ağladı... ~flowerneh Şiir içinde: #411 [13/08/2017]