Her seferinde boğazına kaçmasına rağmen Bakkal Necati'den leblebi tozu yemeye devam eden, meyveli jelibonu hayatının tam ortasına yerleştiren ve karmakarışık, içinden çıkılmaz bir hayata sahip, tipik ev kızı, Gökçe. Bakmaya bile kıyamadığı sevgilisi Sarp'ın kendisinden aniden ayrılmasıyla hayatı daha da tuhaflaşan Gökçe'nin hayatı bir gün bir ağaç tepesinde değişecektir. Evet, evet yeşil, kısa boylu bir ağacın tepesinde... "Ruhundaki dikenleri çıkarmaya geldim." Diş macununun arasındaki mavi aroma tadında bir gençlik hikayesi. Bu hikaye Kaktüs ve Yeşil Gözün hikayesi.

Onu ilk kez çiçekli pijamalarıyla görmüştüm. Hayır.. Uykudan yeni kalkmış gibi bir hali yoktu. Daha çok sinirden çıldırmış ve hayatındaki tüm olumsuzluklara rağmen hala ayakta olduğunu gösterir gibiydi. Yüzünün ferahlığı ve çekiciliği bir yana sarı saçları ona ayrı bir masumluk katıyordu. Onun yanındayken kendim gibi davranamıyordum. Sanki her an yanı başımdan çekip gidecek gibiydi. Ah, bugüne kadar gördüğüm en güzel kız neden benim üvey kardeşim olmuştu ki? ✔ Bu muhteşem kitap kapağı için @kolpaciyazar ' a çok teşekkür ederim.. ✔ Tüm hakları saklıdır.©

Bazı insanlar hayatlarını kendileri için yaşarlar bazıları ise sevdikleri için. Defne kesinlikle ikinci tip insanlardan, sevdikleri için yaşayanlardan yani. Özellikle Duru için... Ablasının vefatından sonra hem teyzelik hem annelik hatta bazen de babalık yaptığı küçük, tatlı yeğeni için...

Deniz o zamanlar daha 26 yaşındaydı, yaptığı hatalar, yaşadıkları onu yalancı oyuncu bir kız haline getirmişti. Ve daha da kötüsü herkesin kız olarak bildiği Deniz birçok erkeğin kapatmasıydı...

(Kitap düzenleneceği için bölümler kaldırıldı) Ankara her zaman gözümde hayallerimin şehriydi, şimdiyse ona pekte iyi gözlerle bakmıyordum doğrusu. Antalya'da hayatım çok daha sadeydi. Yalnızdım öncelikle, annem bile fark etmezdi bazen evin içinde beni. Hayaletten farkım yoktu. Ve hayatımdaki tek sorun en sevdiğim kitap serisinin bitmiş olmasıydı. Ankara'ysa benim için dönüm noktası olmuştu. Aslında '' İlk '' lerimin şehri de denebilir. İlk dostlarım, ilk aşkım, ilk öpücüğüm, ilk partim, ilk içkim, ilk düşmanım, hatta son olmasını umduğum ilk kaçırılmam. Antalya'daki halime bakıyorumda o zamanlar tüm bunlar başıma gelmiş olsa yerle bir olmuştum, yıkılmıştım şimdiye. Oysa şuan her darbeye rağmen ayaktaydım. Güçlenmiştim belki, büyümüştüm. O benim '' İlk'' lerimin baş rolüydü. Ona dair her şey hafızama kazınmıştı. Keşke kötü olanları silebilseydim. diye mırıldandı içimden bir ses. Ona hak verdim. En mutlu anlarım onunlaydı belki ama en mutsuz anlarımda onun yüzündendi. Sanki beni bir yandan öldürüyor bir yandan hayatta tutuyordu O. Bildiğim tek şeyse o olmadığında tamamen öleceğimdi.

-Sen kiminsin, -Senin, -Duyamadım, -Müstakbel kocam melihin'mişim onun değimiyle, -Bunu söyleyen müstakbel kocan melih bey haklılar küçük hanım bu konuda kocaniza katılıyorum, -Sizce haklımı, -Tabikide haklı, -Sizde müstakbel kocam melih gibi ukalasiniz, -Hmm müstakbel kocaniz melih hakkinda böyle düşünüyorsunuz bunu hak ettiniz, -Neyi hak ettim bay ukala, -Bunu hakettin güzelim bunu....

Onların hikayesi küçük ama korkutucu notlarla başladı. Hüma her gün onu tehdit eden notlar ve nereye giderse gitsin arkasından eksik olmayan ayak sesleri ile güne başlıyordu... Biri onu takip ediyordu, bundan tek kurtulma yolu vardı her şeyini değiştirip yeni bir başlangıç. Gittiği yeni okulda peki bu takipçisinden kurtulacakmıydı. Yeni insanlar hayatını değiştirecek mi? Hiç ummadığın kişiye aşık olunacak mı? Hüma ve Kaya'nın hikayesini merak ediyorsan okumaya başla

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.