"Şimdi plonör yapıyoruz." "Neden? Biz uçakmıyız?" ***** "Hadi sevgili yapalım!" "Kızım malmısın! Aslan Max'mı bu, gidelim marketten alalım?" ***** "Hadi 3 harfli çağıralım. " "O ne lan?" "3Harfli işte." "Lan o ne?" "Cin diyor lan Cin!" ***** "Allah belanı versin lan!" "Niye veriyor lan?" "Ne bileyim lan!" "Niye diyon o zaman lan!" "Ne dedim lan?" "Kes!" "Kopyala!" "Yapıştır!" ***** 4 tane genç kız. 5 yaşından beri arkadaşlar. Birisi dansçı, diğeri basketçi, diğeri müzisyen, diğeri ise tam bir inek. Eğer havada uçan inekler, matematik profesörleri, zıplayan rabbitler görmek istiyorsanız, bu hikaye tam size göre!

Başına gelen şey onun için cezaların en saçması, en mantıksızıydı... Üniversiteye bile sırf dedesinin zorunlu koyduğu bölümü okumak için gitmişti ama şimdi ondan bunu meslek olarak yapması bekleniyordu... Hemde koskoca şirket başkanlığı dururken... Okumuş okuyabileceğiniz en masum, en derin öğretmen- öğrenci ilişkisine var mısınız? O zaman Kemal Arasoğlu ve biricik Damla'sının aşkını okumaya başlayın derim... O aşktan kaçmaya karar verdiğinde, aşk onu en olmayacak yerde köşeye sıkıştıracaktı...

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

O bir zengin. O bir prenses. O bir güzellik abidesi. O fazla zeki. O kim mi? Tabi ki benim. Ben kim miyim? Tanıştırayım sizi kendimle. Ben Mine VUSLAT!

Okan onu kollarıyla sararken yüzleri ve bedenleri arasında çok az bir mesafe bıraktı. Bu çok... Çok acımasızcaydı. Ona hem bir o kadar yakın hem de bir o kadar uzaktı. Sevmedi bu saçma uzaklığı. Onun sıcaklığına kendini bırakmak için aralarındaki mesafeyi kapatmaya yeltendi ama Okan engel oldu. "Bekle..." Bekle... Şu an hayatında en nefret ettiği kelime bekleydi. Beklemek falan istemiyordu. Onu yeterince beklemişti. Daha fazla beklemeye ne gücü ne de sabrı kalmıştı. Onun olmanın ne demek olduğunu öğrendikten sonra bir daha bekleyemezdi ki... "Önce bilmem gereken bir şey var." "Ne?" dedi kızgınlığını gizlemeden. Okan ise bu kızgınlık gösterisi karşısında kibarca gülümsedi kısa bir an ve daha sonra yüzünde ciddi bir ifade yer edindi. Bu yersiz ciddiyeti de sevmemişti Yasemin. Hem de hiç. "Bir ömür boyu bana bağlı kalacağına söz verebilir misin?" diye sordu bir anda ve Yasemin yanlış duyduğunu düşündü fakat onun bakışlarındaki ciddiyeti gördüğünde önce bocaladı ve daha sonra kendine engel olamayarak kocaman gülümsedi. "Bir ömür beni sevebilir misin Yasemin? Benimle evlenir misin?"

"Armes mi? O nasıl isim be?" Armes siyah, koca kanatlarını açıp onu kucağına alarak yükselmeye başlarken, "Senin asıl adın da Leyosi." dedi. "O yüzden bence bu konuyu tartışmayalım." Zaten şu an bundan daha önemli bir konu vardı onun için, özellikle tartışılması gereken. Uçuyordu. Kapak tasarım: @soranoldumubeni

Hikayeler

Güce ulaşmak için, önce zayıflığı tatmak gerekir.

İlk on bölüm harici yayında değildir. Bölümlerin kalanını Dream'dan okuyabilirsiniz. "Kalbi atan tek kişi olarak, fazla ses çıkartıyorsun." diyerek gülümsedi Adin, yanına gittiğimde, daha bir kaç saat önce sinirden kuduran o değilmiş gibi. Bense sadece yutkunarak önce ona, sonra etrafa baktım. "Ne oldu? O koca dilini yuttun sanırım?" "Gülümsemene alışık değilim malum." dediğimde daha da genişledi gülümsemesi. "Kan gördüğüm zaman hep mutlu olurum." diyerek eliyle belimden tutup beni kendisine çekti. Görünüşe göre bahsettiği kan benimkiydi. Acaba Dora'nın çığlık atma dediği yer için tam şu an uygun olur muydu? "Çığlık mı? Ama ayıp." Tam kulağımın dibindeydi Adin'in dudakları. "Bunun için daha sonra ödeşebiliriz. Bir kaç saat sonra sen de kan gördüğünde benim kadar mutlu olacaksın çünkü." diye fısıldadiktan sonra kolye benimle bütünleştiğinde hissettiğim acının aynısını hissettim bir anda. Gözlerim kapanmaya başlarken, düşmek üzere olan boynumdan tutup beni yere yatırdı Adin. Daha sonra boynumdan sızan kanın tam altımdaki platformu yavaşça doldurduğunu gördüm. Kanlar platformdaki tek yerde birleştiğinde Adin birkaç adım geri çekildi ve platformda bir ışık patlaması yaşandı. Bu sırada karanlıktan büyük bir maç kazanılmışçasına galibiyetin sevincine benzer sesler yükseldi. Kazanan tam olarak kimdi, henüz bilmiyordum.

Olaya hiç bu açıdan bakmadım ben. Hayatım boyunca o kadar çok şey kaçırdım ki... Hayaller, dostlar, mutluluklar, güven, aşk, eğlence... Ama bu adam! Kaçırdığım en iyi şeydi.