PES ETMEK YOK!

Ukala bir çocuk. Ona 'Bay Ukala' lakabını takmış bir kız. Ve onların tesadüflerle başlayıp, sürprizlerle renklenen aşkları... *** "Yakışıklı ama beyin yoksunluğu çeken züppe işte." Bir dakika! Anlamadan dışımdan mı konuşmuştum? Her şeyi yapayım ama bunu asla! Duymamış olmasını dileyerek kafamı kaldırdım. Ancak -malesef- bana dik dik bakan bir çift kahverengi göz ve piç bir gülüşle karşılaşmıştım. "Adım Çınar. Züppe değil. Beyin yoksunluğu çeken züppe hiç değil. Ama yakışıklı kısmını sevdim." Adını işte orada koydum. ♣Bay Ukala♣ Başlangıç Tarihi: 12 Haziran 2014

. "Bana küçük kız demeyi kes!" heceleyerek konuşmuştum herhâlde sesim böyle daha sert çıkmıştır. "Ayrıca ben yanlış bir şey yapmadım. Ukala olduğunu eminim sana daha önce birileri söylemiştir! Ben de sana bunu hatırlatıp kendine gel diye üstüne suyu döktüm!" yüzünde ukala bir sırıtış vardı "Demek ukalayım!" "Evet yakışıklı bir ukalasın!" bir dakika bir dakika ben az önce ne dedim! YA-KI-ŞIK-LI bir ukalasın!!!! Ne demiştim ben! Sesli düşünmüştüm resmen! Bunun üzerine bir kahkaha patlattı. En kötüsü neredeyse bütün okul bizi izliyordu! "Hahahahahahahahahhaha ve sen bu YAKIŞIKLI ukaladan hoşlanıyorsun hem de fazlasıyla!" "Hayır! Ben bu ukalaya sinir oluyorum!" "Hıhı inekler de uçuyordu zaten!" sırıtmaya başlamıştı ama...

Bir daha girmeye cesaret edebilir misiniz? Yıllardır boş olan bir ev. Bu eve giren herkes esrarengiz bir şekilde ölüyor.Kasabadaki birkaç kişi bu eve girdi fakat bir daha bulunamadılar. Peki sen girmeye cesaret edebilir misin? Ölümü göze alabilir misin ? Evin gizemi acaba ne ? Bunu hep birlikte öğreneceğiz.

Ben geceysem sen günüme doğan güneşsin... Simsiyah gökyüzümde parlayan yıldız, dondurucu kışımda içimi ısıtan yaz, karanlığımı aydınlatan saf ışıksın... Sen beni iyi yapan her şeyin ta kendisisin!

Kadının gözlerinden ızdırabın lekeleri vardı. Kırılmışlığın harelerinde taşıdığı izler ölüm kokan nefeslerde saklıydı. Göz bebeğinin derin siyah çukurunda geçmişin yıkıntısı ve acının dokunmaya bile gelemediği gizli küller de ev sahipliği yapmıştı. Acının görünmek istemediği gözün içinde çok acılar birikmiş, ateş ve suyu birbirine katmıştı. Fanusu kırılmış bir balığın kaç saatlik ya da kaç dakikalık ömrü vardırki, kadın çok bitkin ve çaresizdi. Aslında her şey ona geçmişin silinmeyen ve gizli kalan hayatıyla oynanan yalanın doğrunun üzerine örtüldüğü bir oyunundan ibaretti oyun tehlikeliydi. Oyun o kadar karanlıktı ki, kadına tüm hücrelerinden fısıldıyordu. Gözünde taşıdığı kızıllığın, aslında içinde koca bir yangının sonu olmayan bir başlangıç olduğunu ve o yangının asla susmayıp daima acılarını sakladığı gözlerinde oyuk bir yara iznin olduğunu biliyordu. Bu hikaye, maviyle beyazın, siyah ile gri veya mavinin hikayesi değildi bu hikaye kapana kısılan ümitsizliğin hikayesiydi. Varsın herkes mutlu sonlar ile birbirini kandırsın gerçek hep ortada olduğu üzere yarınlar hiçbir zaman mutlu son ile bitmez. Şafak renginin kırmızı şarabı ile buluşmak üzere.. . }~{ Özgür Kuşlar }~{ ~{ Tüm hakları saklıdır ~} Kopyalanamaz veya hiçbir yerde paylaşılamaz aksi takdirde yasal işlemler başlatılacaktır. 14.04.2016 tarihinden beri yazılmaya başlamıştır.

4 kız... Hepsi birer başına çete. Birbirleri hakkında her şeyi bilen ve korkulan 4 kız. Okullarındaki sürtüklerin kabusu olan 4 kız... Onların tek zayıf noktaları var. Birbirlerinden kopmak. Bunu yapabilmek, buna cesaret edebilen kimse yok. En azından şimdilik öyle biliniyor...

-Bırak .. beni diyebilmişti sadece ufak bir fısıltıyla ama bırakamazdı ki Poyraz onu , miniğini yeni bulmuşken bırakamazdı. -Yalvarırım bırak nolursun kimseye birşey söylemem lütfen _Bırakamam Almira bu eve alış artık bu evde benimle yaşayacaksın -Sen beni burada zorla tutamazsın bırak beni gidicem hem sen kimsin ki beni burda zorla tutuyosun _Ben Poyraz Demirhan ve sen benimsin. Hiç bir yere gidemezsin. (Tüm telif hakları Poyraz'ın kaslarında saklıdır.)