Zengin, güçlü ancak kuralcı ve bir o kadar da sert bir ağa. Sorumlulukları ve yaşamak zorunda olduğu ortam onu yaşından daha da erken olgunlaştırmıştı. Ağzından çıkan kelimeler mahkeme salonunda yankılanmış gibi baskındı. Dudaklarından çıkan her kelime insanların üzerinde emir niteliğinde yer ediniyordu. Hayatında yalana, sahtekarlığa ve düzenbazlığa yer yok. Tüm herşey bir günde altüst oldu. Her şey o gün alt üst olmakla beraber kalbi mühürlenmişti. Karşısında duran bir aşkın yıkık, dökük enkazından başka bir şey değildi. Hayatın ondan aldıklarının bedelini ödetmek için büyük yeminler etmiş bir kadın. Ölüme adım atarken ansızın bir el beliriyor elinde. Şeytan ipine acıyı, hasreti, ölümü, şehvet ve tutkuyu dizerek ördüğü yeleği giydirmişti âşıklara. Kalp rezervliyken yeni bir sevdaya tutulabilir mi, hayatın büyük oyunları yeni bir sevdaya izin verecek mi? Ne kadar ödün verebilir insan canından? Konu aşk olunca tüm gerçekler, tanık olduğu hasret yokmuş gibi davranılabilir mi? Mevzubahis ateş ve ölüm. 'AŞK, ATEŞ VE ÖLÜMÜN KALEMİYLE YAZILIR'

Kalbine imkânsızlığın sarmaşıklarını sarmış, beynine kalın duvarlar örmüş meftundu o. Acımasız değildi. Çaresizlik bileğinde bir zamanlar kelepçeydi. Notalardan dökülen nağmelerdi ruhunda gezinen çocuğu yaşatan tüm olumsuzluklara inat. Her şeyin karanlık bir gecede başlamasının ardından verilen yeminle zamanda sürüklenmiş Batuhan Karayel ve ölümün pençesinde nefes alan, ruhu defalarca ailesizlikle katledilmiş beyninde 'Herkes öldürebilir sevdiğini ' cümlesinin ardına saklanan Rüya Taşkın'ın kaderi hayatın sunduğu sürprizle birleşir. Ölümle savaşan bedenini ayakta tutan kalbini aşkın avucunda ve yabancısı olduğu acının diklerinin üstünde bulan genç kız, kulaklarına ulaşan kalp ritimlerinin eşliğinde huzurun kozasını ördüğü yeni hayatında, kaçınılmaz sonu olan ölümün kollarında ailesine kavuşmak ve doya doya aşkı yaşamak arasında çaresiz kalır. Batuhan, ansızın gerçekleşen olayın ardından bir anda kendini yeminini bozmamak için okyanusta yaşam savaşı verirken, intikamla kuşattığı kalesini zincir vurduğu kalbine karşı ayakta tutabilecek miydi? "Senin adını kendi kanımla yazdım ben bu kalbime."

Sizce hayat nedir? Yaşadıklarınız mı, hayalleriniz mi? Bana göre hayat kavramlardan ibaretti. Herkes kendine en uygun olanı seçer ve kendini ona adardı. Doğum ve ölüme biz engel olamazdık ama büyümemizi bizim seçtiğimiz kavramlar şekillendirirdi. Bu kavram kimisi için başarıyken kimisi için aşktı. Özgür ÖZSOY, içinse özgürlüktü. Tabii ailem bunu Sorumsuz'luk olarak adlandırıyorlardı.

"Kitap okuyorum sessiz olur musun?" "Benim yüzümde mi yazıyor cümleler?" "Hayır, kitap baştan aşağı sensin. Tozlanır diye diğerlerinin yanına koyamadığım, benim kadar özenli bakamazlar diye başkasına vermekten korktuğum, biter diye okuyamadığım, sonunu deli gibi merak ettiğim en güzel kitabımsın. Yüzlerce kitap okudum: ruhum en çok sende dinlendi."

Annesinin doğumda öldüğünü sanan Hira peşine düşen sapığından kurtulmak için rol yaptığı çocuğa aşık oldu. Hayattaki tek öncelikleri bira, uyku ve kadınlar olan Barış hayatındaki tek masum şeye aşık oldu. Yaşanmışlıklar, anılar, dostluklar, verilen sözler ve hayaller... Tüm bunların birer yalan olduğunu öğrendiğinizde siz yine sevdiğiniz adama gider miydiniz?

Kaybolduğun gün dünyam sona erdi , camım oğlum. Seni her kim alıp götürdüyse seninle birlikte kalbimi, hayatımi da çaldı. Ben senin gülümsediğini görmek, kahkahalarıni duymak, mutluluğunu, acını, görmek için yaşıyordum..."

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Hayat iki kirpik arasında acılı bir mesafe. Bazıları bu yolun sonunda çeker acıyı, bazıları doğarken, bazıları hiç çekmez, bazıları onunla yaşar... Eylül kurtulamadı vedanın olduğu bir dünyada acılı sonlardan. Korkusuz yürür bazıları bu yollarda; koşulsuz, şartsız. Yağız koştu her kötü sonun peşinden onu da içindeki fırtınaya çekerken... Bir ölüm şarkısı fısıldanır bazı kulaklara, ölüm değildir bu, bundan sonraki hayatını yansıtır sana. "Hayatına hiç girmemeliydim. Ben uzaktan yakıştım senin yanına. Yaklaşırsam ikimiz de yanardık. Ben kül oldum ama hala seni yakmaya devam ediyorum. Kimsenin söndürmesine de izin vermiyorum, ben de söndürmüyorum. Tam buz tutacağım dediğin anda daha da harlanıyor ateşim, sönmek bilmeyen ateşini daha da alevlendiriyorum. Peki sönmüş bir kül alevli bir yangının başlangıcı olur mu? Özür dilerim güzelim, ben senin başlangıcın oldum..." Tüm hakları Epsilon Yayınları'na devredilmiştir. İsim, konu ve kapak çalınma durumunda yasal işlem başlatılacaktır. Kaynak gösterilerek tanıtım için yapılacak kısa alıntılar dışında yayıncının yazılı izni olmaksızın hiçbir yolla çoğaltılamaz.