#82 "Herbir tuğlası birimizi temsil eden o duvar şimdi Paramparçaydı..." Her şey hiç olmadığı kadar normaldi, sıradan ve tertemiz. Gidişat, içlerine düşen yıldırımla değişmeye başladığında kendilerini bir oyunun içinde buldular. Hayatın gerçek zorluklarından habersiz kendi zorluklarıyla mücadele eden bir grup gencin hikâyesi sizi hayal kırıklığına uğratabilir çünkü onlar, hayalleri işgal edildiğinde, başkalarının hayallerini çaldılar... °Bu hikâyeyi, hayatın yaşamaya değer olmadığını anlayıp yaşamaktan vazgeçen dostum, Yasemin'e ithaf ediyorum. Nur içinde uyu.° - Not | Bu bir Aytil hikâyesi değildir. YAYIMLANMA TARİHİ : 13:06:2015

© Tüm Hakları Saklıdır. Karanlık Aşk ile başlayan macera Veliahtlar ile devam ediyor! Asal, Masal, Hale ve yoncanın dördüncü yaprağı Bahar... Üç yapraklı olduğunu sanan yonca dördüncü yaprağını keşfettiğinde hayatın kanayan dizlerinden çok daha fazlası olduğunu öğrenecekti. Yaprakların her biri, kendi hikayelerini yazmak isteyince dostlukları ve aşkları ile sınanacaklardı. * * * Dirseğimin üzerinde doğrulunca baktığım yerin çim değil de yoncalardan oluşan bir alan olduğunu fark ettim. "Batıl inançlarım yoktur ama hiç kimseyi de basit bir karahindibadan şans isterken görmedim. Şansa ihtiyacın varsa dört yapraklı yoncaya sahip olmalısın." Beni duymuş muydu? Ne yaptığımı görmüş müydü? Onu bunu bırak, inanmamasına rağmen benim için dört yapraklı yonca mı arıyordu? "Dört yapraklı yoncaya inanmam," dedim. "Çünkü daha önce hiç görmedim." "Bence şansı getiren, dördüncü yaprak."

Geçmişten uzaklaşmak o kadar zordu ki. Onca yaşanmışlığı unutmak güç istiyordu. Ne kadar onlar unutmaya çalışsalarda yakalarını hiç bırakmıyordu. Ağladıkları, bağırdıkları, utandıkları, kızdıkları bazen de güldükleri, sevdikleri, iç geçirdikleri, gıcık oldukları şeylerdi yada sadece hayatını cehenneme çevirendi geçmiş. Bunca şeyi unutmak için önce hepsini tekrar hatırlamaları gerekiyordu. Sonuçta hatırlamakta öncesinde unutulan birşeyi tekrar düşünmekti...

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

"Gel buraya,bunları giydirmeliyim.Ağlama artık" sesi fazla otoriterdi. Titreyerek onu izledim, korkmuştum.

Beleş kapak merkezi dfhgfghgf Her türlü kapak yapılır sgçlköklçjkşgşıdg

"kumsallll!!! hemen asagi gel onemli bisey konusucaz " tabikide bunu diyen teyzemdi. " efendim teyze " kumsal hemen hazirlaniyosun antalyaya gidiyoruz. Neeee!!!!! bu olamaz bakalim beni nasil maceralar bekliyor

OLAMAYIZ...Neden olamazlar ?Çünkü bir engelleri var BABALARI onların düşman olduklarını bilmeden,birbirlerini sevdiler.Taki masadaki o fotoğraftan sonra.Kaya düşman olduklarını anladı.Babasıda onların sevgili olduğunu. ''Ona dokunma o nun suçu yok'' o pis gülüşlerinden birini yüzüne yerleştirdi. ''Aşk seni güçsüzleştirir.Eğer ondan ayrılırsan ona dokunmam.Ama bırakmam diyorsan bir işaretimle.o cici kıza veda etmek zorunda kalırsın.'' ''Senden nefret ediyorum.Tamam dediğini yapıcam bırak onu...'' ''Seni seviyorum.'' ''Senden nefret ediyorum'' KAPAK:LaraDuman7

Normal hayatımı bırakıp Portekiz e geldim. Sebebi ziyaretim Hülya abla. Peki ya onun kardeşi.. yoksa o da mı bizimle olucak??

**Bazen birşeye sahip olduğumuzu sanırız. Ama yalnızca 'sanırız'** "Herşey yoluna girecek!" "..." "Herşeyi unutturacağım sana. Bütün yaşadığın o kötü zamanları" "..." "İnsanlar neleri unutuyor.. Sende bu yaşadıklarını unutacaksın!" "Unutmayacağımı ikimizde biliyoruz" "Unutmak zorundasın lanet olası! Unutacaksın!!!" ~Bu genç bir kızın direniş hikayesi değil, genç bir adamın yok oluş hikayesidir~