Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Platonik aşktan bıraktığımı minibüste ki çocuğun ilerideki durakta inmesiyle anladim. Git sende git duru kim ki zaten. Buna bir dur demenin zamanı artık gelmişti.Duru sürekli platonik aşk yaşanyan bi kizdir. Ya kendisi hiç sevilicek biri değil yada doğru kişi onu hala bulamadı. En sonunda bu duruma bi son vermek için istanbul un organize mafya kurucusu Güneyi bir gün haberde görmesiyle sona ericektir. Duru kararlıdır onu kendine aşık edicektir.Peki herşey istediği gibi mi gidicek. Aşkı arayan bi pamuk şekerin hikâyesi.

''İmkansız!'' diye bağırdım. Böyle bir şey'in olması gerçekten imkansızdı.Alışık olmadığım şeylerin bana yaptırılması kadar kötü bir şey olamazdı. ''Hey! Ne oldu merkür çok mu ürktün! Uww,yazık''deyip yapmacık kahkaha atan berkay'a çevirdim gözlerimi.Rengimi solması ürkütüğümü mü gösterirdi gerçekten? Boğazımdaki rahatsızlık veren yumruğu kısa bir öksürükle temizlemeye çalıştım.Nemli tişörtüm ve terlemiş anlım geri adım atmamı söylüyordu ama hayır geri adım atmayacaktım.''Hangi okuldaymış?''diyerek baygın gözlerimi etrafımdaki arkadaşlarıma çevirdim.''Lisenin biri ışte bunun ne önemi varki,''diye mırıldandı yankı.Cumlesindeki ima ve basit bir olay gibi gösterme çabasını anlayabiliyorum.Fakat bu düşünceye katılmam mümkün değildi.Çünkü bu benim sosyal hayatıma,görüşlerime karşıydı.Hiç tanımadığım biri ile arkadaş olmak adına bir iddaya girmiştim resmen.

Onkoloji koridorlarında kaybolmuş bir hikaye.