Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

İs Tanyel başarılı bir konservatuvar öğrencisidir. Sahnedeki başarısının devamlılığını sağlayabilmek uğruna adının önüne yerleştirilen birçok kötü sıfatı umursamaz. Henüz daha lise yıllarındayken adının karıştığı kötü haberler geçmişine ait bir canavar gibi onu bugününe kadar takip etse de dimdik durarak, aşk olarak gördüğü tiyatro için her türlü dedikoduya kulak tıkar. İs'i diğerlerinden ayıran yaşadıkları onun kendini kötü bir insan olarak kabul edip, kötü bir insan olarak yaşadığına ikna ettirir. Aslında İs, annesi tarafından ilgiden yoksun büyümüş, babası tarafından çok küçük yaşlarda bir çocuk parkında terk edilmiş, yine küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmiş ruhu kanayan küçük bir kız çocuğudur. Peki aslında çok küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmesinin asıl sebebi nedir? Bir gün bir yabancının hayatına yaptığı ani girişle zaten ağır kan kaybetmiş hayatında hiç beklenmedik değişiklikler oluşmaya başlar. Peki bu yabancı kimdir? Ve her şeyden önemlisi İs neden bu yabancıyı hiç sorgulamadan hayatına kabul etmiştir?

Takvim yapraklarından süzülen tarihler, sonbaharda dökülen yapraklara benziyordu. Zaman, aramızdan akıp gidiyordu. Tüm sesler birbirine karışıyordu. Şarkılardan dökülen notalar, sanki bizim için konuşuyordu. Simsiyah bir gemi batmaya başladı, onun gözleri gözlerime değince. Çocuk parklarında oynamakta olan çocukların kahkahaları sustu, o gece. Takvim yaprakları havada uçuşmaya devam ederken zamanın ne olduğunu bilmiyordum. Zaman, onun yüzüne baktığımda donuyordu. O siyah gemi her geçen saniye içime daha çok batıyordu. Biliyordum, bizim hikayemiz şimdi başlıyordu. Bir romanın sayfaları aralandığında gözlerimi gökyüzüne çevirdim. Gökyüzünde yağmakta olan yağmur, bir kadının roman sayfalarına dökülen gözyaşlarıydı. Gece öfkeyle gürledi, Bu gök gürültüsü, bir kadının acı dolu çığlığıydı. Sert bir rüzgar estiğinde saçlarım gözlerimin önüne gelerek uçuşmaya başladı. Karşımda duran adam, geçmişin iziydi. O iz ise, tebessümüme kazınmıştı. O iz, varoluşluğuma kazınmıştı.

O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

Bir cinayetin ardında saklanan gerçekler geceye dökülmeye başlıyordu. Ölüm ve yaşam, basit bir oyundu. Genç kadının dudakları yukarı kıvrıldı. O her şeyi biliyordu, ve her şeyi bilmek hiçbir şeyi bilmemekten çok daha kötüydü. Öleceğini bilerek yaşamak, komikti. Daha da komiği nasıl ve neden öleceğini bilmekti. Ama bunu umursamıyordu. Elinde tuttuğu şiir kitabına çevirdi bakışlarını. Okuduğu 'Her son yeni bir başlangıçtır' şiiriydi. Genç kadın gülümsedi. Doğruydu, her son yeni bir başlangıçtı. Ve bildiği bir şey daha vardı, onun sonu da bir başlangıç olacaktı.