Zawsze uwielbiałam filmy. Postanowiłam więc wcielić się w reżysera swojej nowej produkcji. Miałam najlepszych aktorów i najbardziej smutną scenerię, okupowaną Warszawę. Ukochałam swój film, który postanowiłam wam pokazać w słowach. Jako reżyser jestem okrutna, ale pisząc pod pseudonimem Królewny Śnieżki, potrafiłam się nawet uśmiechnąć. Usiądź wygodnie w fotelu i zacznij oglądać mój nowo wyprodukowany produkt Okladka @cudownaklaudia

Przenieśmy się do magicznego lata 1939 roku. Poganiajmy się po ulicach Warszawy tylko po to, aby za kilka miesięcy na jej murach rysować miłosne kotwice. Popływajmy w toni Wisły, aby w następne dni płakać nad swoim wodnym odbiciem. Zjedźmy lody na Starym Mieście, aby podczas Powstania świecić najpiękniejszym światłem walki. Pobiegajcie wraz ze mną i ze mną zwiedźcie to miasto. Zmienia się, ale zmiana nie jest na lepsze. Nazywam się Kama, poznajcie moją historię. Okładka wykonana przez @KBLestrange PS. Uczę się pisać piękne opowiadania wattpadowe, więc mogę popełniać błędy. Miłego czytania :) (rozdziały są aktualnie poprawiane pod względem błędów)

Zuza i Aleks. Aleks i Zuza. Zupełne przeciwieństwa i najlepsi przyjaciele. Pierwszy września jest początkiem końca. Zaczyna się ich ostatni rok w liceum. Studniówka, matura, a niebawem wybór dalszej drogi życiowej... Zuza wie, co chce robić w przyszłości, lecz Aleks zdaje się w ogóle nie przejmować tym, co będzie. W wakacje, gdy jej nie było w Polsce, coś się zmieniło w jej przyjacielu... na gorsze. Żadne z nich nie zdaje sobie sprawy, że ostatnia klasa będzie czasem ogromnych zaskoczeń, wielkich decyzji i prawdy, którą odsuwali od siebie zdecydowanie zbyt długo. Chcesz się dowiedzieć, jak wiele spraw będzie zależeć od nadziei, które mają?

PIERWSZA CZĘŚĆ "PAPIEROWEJ" TRYLOGII Cześć druga: lustrzane odbicie Cześć trzecia: schronienie Delikatny i subtelny piruet w jego zbyt dużych tenisówkach. Nie o tym marzyłam, nie tego chciałam. Nie oczekiwałam balowej sukni i księcia z bajki. Chciałam ułożonego, bezproblemowego życia. Co dostałam? Jego. I wszystkie niespodzianki w gratisie. Jeśli masz w życiu coś, co naprawdę kochasz, chcesz się tego trzymać. Bez względu na to, czy możesz ponieść jakieś konsekwencje. Najważniejsze jest to, że wciąż walczysz - spędzasz całe swoje życie na kursowaniu od jednej stacji metra do drugiej, doskonaleniu swoich tanecznych umiejętności i myśleniu o rzeczach tak błahych, jak kolor nowego lakieru do paznokci twojej najlepszej przyjaciółki. Ale potem okazuje się, że to nie wystarcza, a życie staje się trudniejsze i coraz bardziej skomplikowane. Nagle zdajesz sobie sprawę, że jeśli jest coś, co naprawdę kochasz i chcesz o to walczyć, musisz nauczyć się kłamać. I to bardzo dobrze. Wersja: rewritten 2.0, wymaga ponownego przeczytania Pierwsza opowieść publikowana pod moim oficjalnym pseudonimem. WSZYSTKIE PRAWA ZASTRZEŻONE Made Of Paper I: their lies © Layke Hamilton, 2017

- Chyba już - powiedział w końcu, kciukiem lekko głaszcząc moją wargę. - Boli? - Może troszkę - przyznałam schrypniętym głosem. Odchrząknęłam. - Dziękuję. Wpatrywał się w moje usta. Nie byłam w stanie zaprotestować, gdy jego twarz była coraz to bliżej mojej. A gdy nasze usta się spotkały... Przeszedł przeze mnie prąd podniecenia i pożądania, jakiego jeszcze nigdy wcześniej nie czułam. A był to prosty, delikatny pocałunek. Zaskoczyłam samą siebie. Oddając pocałunek. Jemu chyba spodobało się to, że nie jestem obojętna i przejechał ostrożnie językiem po mojej wardze, a ta w natychmiastowym tempie przestała tak bardzo boleć. - Brian - szepnęłam, kładąc dłoń na jego karku i wplatając palce w jego loki. Przedłużył pocałunek, a przez mój umysł nie przetoczyła się chociażby jedna myśl, aby zaprotestować. W końcu jednak skończył pocałunek, a ja westchnęłam błogo w jego usta. - Widzisz? - spytał z uśmiechem. Zdziwiłam się. - Co? - To dowód na to, że zakochani nie potrzebują nieustannie rozmowy - przypomniał swoją tezę.

Ideał był w zasięgu ręki. Zmartwienia odchodziły na bok. Każdy dzień stawał się lepszą wersją poprzedniego. Niezwykłych wspomnień nigdy nie brakowało i zdawały się nieskończone. Niestety otworzyłam się przed Tobą na tyle, by ponieść tego koszty. Teraz poznaję swoją najgorszą stronę. Tą bez Ciebie. *** „Skoczyć z Mostu pokazuje, że nawet osoba pozornie szczęśliwa potrafi trzymać w sobie mnóstwo goryczy; że sam uśmiech na twarzy nie czyni człowieka radosnym. Czasami tak już bywa. Ludzie tłumią w sobie wiele emocji. Złość. Frustrację. Niepewność. Strach. Poczucie wewnętrznej pustki. Zorientowanie się, że coś jest nie tak, wcale nie należy do najprostszych zadań. Podoba mi się to, że pomimo poruszenia tematu depresji, nie jest ona utożsamiana z płaczem czy ciągłym myśleniem o samobójstwie". ~ Konkurs „Splątane Nici" Miejsce 2. w konkursie „Splątane Nici" (kat. „Splątane Umysły")! - 23.09.2019 r. ♥ Praca brała udział w Konkursie literackim „Splątane Nici" organizowanym przez @glnozyce ♥. *** Najlepsze wyniki: #442 - 05.10.16 r. #464 - 02.10.16 r. #523 - 27.09.16 r. #577 - 28.08.2016 r.

Klub książki. W którym dwoje nastolatków, w przeciwieństwie do Hazel Grace i Augustusa Watersa, zakochują się w sobie podczas czytania książki 'Gwiazd naszych wina'. © bleached