"Nerdesin kız sen? Her yerde seni aradık bulamadık deliye döndüm." Annemi yana doğru ittirip içeri girdim ve direkt olarak kendi odama çıkmak için merdivenlere ilerledim. Aşşağıdan annem ve babamın kavga sesi geliyordu ama şu an onları takıcak kadar halim yoktu. Odama girip kendimi yatağıma atdım ve tavanı izlemeye başladım. Beyaz tavanda yıldızlar vardı. Sırf ben yıldızları seviyorum diye karanlıkda parlayan yıldızları yapıştırmıştı annem. Kafam yana düştüğünde dolabımın önünde iki tane büyük kırmızı bir bavul duruyodu. Annem eşyalarımı mı toparlamıştı? Yatakdan ağır hareketlerle dikleştim ve ağır ağır dolabımın yanına gittim. Kapaklarını açtığımda giysilerimden biri bile durmuyordu. Hepsini toplamışmıydı. Aynalı komidinime doğru baktım bu sefer. Üstünde dört tane büyükden küçüğe doğru sıralanmış kutuları gördüm. Makyaj malzemelerim, takılarım hepsini koymuşlardı. Odama bir göz gezdirdim. Burda benim bir sürü anım vardı. Nasıl bıraka bilirdim burayı ki? Nasıl bırakıcaktım. Ellerimin ve ayaklarımın titremesi normalmiydi? Bence değildi çünkü yavaş yavaş bedenimi saran sinir her yerimi ele geçiriyordu. Önüme ne gelirse dağıtmak istiyordum. Titremem ardıkca göz yaşlarım çoğalmaya başlıyordu. Ne yapacağımı bilmez halde sadece sayıklıyordum. "Gitmiycem. Hayır. Hayır gitmiycem." Bağırarak ayağa kalktım. Elime ne geldiyse dağıtdım, kırdım, döktüm. Hasreti görmüştüm . Bu halimi görmüş ağlıyordu. Atakan gelmiş kollarımdan beni tutmaya çalışıyordu. Bilmiyolardı ki beni tek abim sakinleştire bilirdi. İlk yayın tarihi: 30 Eylül 2016 Bitiş tarihi: 30 Nisan 2017

Vampir Okulundaki Tek Kız'ın isim değiştirmiş halidir. Bölümler düzenlenmektedir. Düzenleme bitmeden yeni bölüm gelmeyecektir. Sevgiler. Dipnot: Güncelleme öncesi kızın ismi Taylor Black, sonrası Katherine Moore. . Tüm hakları saklıdır. © Katherine Moore... 17 yıllık hayatının ilk 8 yılı zihninin karanlık raflarında saklanırken kalan 9 yılı onu evlat edinen vampir ebeveynlerinin yanında geçmiş, vampirlerin dünyasını birinci perdeden izlemişti. Ve şimdi oturduğu sandalyeden kalkıp seyirci olduğu vampir dünyasının içine dalacaktı.

Geçmişten gelen biri geleceğin olabilir miydi?

İntikam için yirmi iki yıl bekleyen ve bu uğurda her şeyi yapacak yüzü ve ruhu yaralı bir adam. İntikamın bir parçası olduğunu bilmeden adama aşık olan genç bir kız. Tüm ailenin ölümüne neden olan birini affedebilir misin? Yüreğindeki kini, aşkla değişebilir misin? Aşk, intikamdan daha üstün gelecek mi?   Yoksa yeni acılara mı neden olacak? Ege ve Aslı'nın hikayesi...

Arkadaşlar ilk basta hikaye sıkıcı Gelebilir ama önyargılı davranmazsaniz ileriki, muz pişman olmazsınız. *** İyi okumalar ***

Merhaba ben ursula.. Abim alvin ile beraber hayatta kalmaya çalışan iki muhteşem varlığız. O bir kurt ben bir vampirim. Koruyucu olmak için gittiğimiz bu okul da hayatımız çok ama çok değişti. Çok şey öğrendik. Aralarında en önemlisi sadakat; idi. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Karanlık peşimizi bırakmayacak BENDE ÖYLE.. ©tüm hakları saklıdır

Kendi planlarımızı yapıyorduk ama kaderin de planları olduğunu unutmuştuk. (Dostoyevski) Nesin sen? Kimsin? Her nefesimde benimlesin... İçimdeki tutkuların sebebi sen, Aldığım tüm nefeslerin sahibisin... Bu aşk denen savaşta istemesem de benimlesin... (Nazlı Ozan)

O iki farklı yaşamı aynı bedende taşıyordu. Hayatında grilere yer yoktu. Ya siyah ya da beyazdı. Gündüzleri bir melek. Geceleri ise şeytandı. İyilerin canını kurtarırken. Kötülerin canını alandı. Gündüz çocukların sevgilisi, Geceleri kötülerin kabusuydu. O bir ÖLÜM MELEĞİYDİ! Yaşadığı travmalar hayatına yön vermişti. Hiçbir duygusu yoktu.

Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

Siz hiç sevgilinizden bir mesaj, e-posta ya da daha kötüsü bir post-it ile ayrıldınız mı? Ben az önce yaptım! Üstelik üstümdeki giysiye rağmen. Ne mi giyiyorum? Gelinlik! Ah evet doğru duydunuz ben az önce nişanlıma bir post-it üzerinde ondan ayrıldığımı ilan ettim. Şimdi düşünüyorum da belki daha duyarlı birkaç söz yazabilirdim. Özellikle de aşağıda bekleyen yaklaşık bin kişiye gelinin onu yüzüstü bıraktığını açıklamak zorunda kalacağı, daha doğrusu açıklayamayacağı düşünülürse... Peki ben ne yaptım? "Üzgünüm, yapamayacağım. Umarım bir gün beni bağışlarsın... Not: Seni sevmiyorum!" * Bu yaz post-it'lerin nelere kadir olduğunu daha iyi anlayacaksınız! Not: Sizi Seviyorum