Tony Stark bir gün kapıyı açtığında karşısındaki kızın, onun kızı olabileceğini düşünmemişti.

Manhattın saldırısının ardından 17 yıl geçti. Thor'un üvey kardeşi tarafından düzenlenen uzaylı kuşatması, Avengers Girişimi tarafından engellendi. Sorumlular cezaları verilmek üzere ülkelerine gönderildi. Saldırının 17.yılında da her yıl olduğu gibi vefat eden vatandaşlar için anma töreni yapıldı. Haber programını kapattım ve önündeki gevreği yemeye devam ettim. Manhattın saldırısı, ailemi kaybettiğim olay, yeni bir aileye sahip olduğum olay, Stark kulesinde yaşamamın ve spider-man olmamın nedeni...

Bu kafamda kurmuş olduğum bir kurgudur. Ayrıca bu hikayeyi en sevdiğim kahraman olan Iron man'in ağzından yazacağım.

Karanlık kaplamıştı etrafı, gözlerini kırpıştırdı kız. Karanlığın pususu engel olmuştu görüşüne. İçten içe yok olurken anladı olanları. Fısıldadı boğuk sesi ile 'Ölüm tüm sihiri bozar Stark' kızın sözleri ile doldu adamın kulağı. Acısı katlanıyordu kalbinde , gözleri acıyı haykırırken fısıldadı kıza 'Benim hatam.' Hafif tebessüm ile karşılık verdi kız. 'Her sonuç bir hatadan doğmaz mı zaten?' Son kelimeleri dökülürken dudaklarından, görmeyen gözleri de kapandı.

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne

Ben New York'da kendi halinde yaşayan üniversiteyi bitirmiş sıradan bir kızdım. Sıklıkla değişkenlik gösteren ruh halim ve 'üstün' kabul edilen zekamın dışında. Ne kadar garip bir tip olsam da her gece yarın olacakları görene kadar gayet iyi idare ediyordum. Zamanını görmüştüm, nerede olduğumuzu görmüştüm.. İlk başta sadece rüyaydı diyerek geçiştirmeye çalıştım ama o kadar gerçekti ki.. Gördüğüm her şeyin sırasıyla tıpkı rüyamdaki netliğinde gerçekleşmesi bazı şeylerin başlangıcı oldu. Bunu bir yetenek haline getirip geliştirebileceğimiyse hiç düşünmezdim.. Bu Laila Faye'in Son Yenilmez'e dönüşme hikayesi

"Biz kimiz?" *** Altı muhteşem ruh. Tek bir hikaye. Küllerinden doğan bir prenses. Hızlı bir klon. Ruhsuz bir melek. Öfkeli bir okçu. Alev alev yanan bir iskelet. Asi bir ejderha. *** "Biz Epica'yız."

bu benim ilk hikayem. o yüzden biraz toy olabilir. pitero yeniden hayata dönünce herşeyin çok normal geçebileceğini düşündü ama birşeyi atlamıştı aşkı... sevdiği kız hydra adına çalışan ve en iyi arkadaşını öldürmeye yeltenen bir casustu pietro ne yapacaktı onun peşinden gidemezdi yoksa gidebilirmiydi...

Maya sadece on sekiz yaşında Robert Downey Jr.ın oğlu Extona bakıcılık yapmaya başladığında bütün hayatı değişir Robert onun sadece patronumu ? yoksa daha fazlasımı olacak? Mayanın annesi ve Robertın eşi Susan ne yapacak?

Hayal et. Her zaman hayal kur. Rüya gibi hayaller. Bu hayallerin sonuna varıcaksın. Rüya adında bir genç kız daha 14 yaşında bir hayal kurdu. O hayalle hayata tutundu. Şimdi hayalleri gerçek oluyor. E sizede bu hikayeyi okumak kalıyor. İyi okumalar okurcanlarım.