Ne diyeceğini nasıl konuşacağını bilmez gibi durdu birkaç saniye. "Açık konuşacağım, benim bir kız kardeşim var doğduğu gün kaçırıldı. Şu an 20 yaşında olması gerek. Bende bu yüzden bazı araştırmalar yapıyorum. Olay yerinde bulunan kan örneklerinden dna analizi de yapılıyor biliyorsundur. Bende sisteme düşen her 20li yaşlardaki kızın dnasına bakıyorum." Bir anda bütün gerginliğim sinire dönüştü. Çok yanlış şeyler anladım belki de. Sinirle ayağa kalktım. "Ne münasebet? Benim ailem öz, beni bu işlere karıştırmayın. Mevkiinizi özel işleriniz için kullanmayın lütfen. Dava hakkında sorularınız bittiyse çıkıyorum." Tam kapıyı açacakken yorgunlukla konuştu. "Sadece bir test. O değilsen bile emin olmam lazım. Bak bu 20 yıl sonra karşılaştığımız tek ipucu. Lütfen yardım et." Kardeşini böyle canla başla araması yüreğimde ince bir sızı oluşturdu. Ama yapamazdım. "Üzgünüm..." deyip hızla çıktım odadan da adliyeden de.

"Sana bir kötü bir de çelişkili olan iki haberim var ve nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum." "Çelişkili derken?" "Yani aslında beni mutlu eden iyi bir haber ama senin nasıl tepki vereceğini tahmin edemiyorum." "Seni mutlu ediyorsa benim için kötü olamaz. Sen kötü haberden başla." "He aynen gerizekalı kesin böyle der." Evet iki saattir kendi kendime aynanın karşısında konuşuyorum. Ne için, kocama yıllar önce kaybettiğimiz bebeğimi söylemek ve şimdi karnımda olan bebeğimizin doğmasını istediğimi söylemek için. Şu an için en büyük korkum Barış'ın bu çocuğu istememesi değil. Benim kötü bir anne olmam ama ne olacağını bilemem. Belki de konuşmamızdan sonra bebeğimle yalnız olacağım bir yol seçmem gerekecek. Son kez aynayadan karnıma baktım. Ne olursa olsun bu çocuğu doğuracaktım. Hafifçe karnımı okşarken onunla konuştum ilk defa. "Yanlız mıyız? Öğrenelim bakalım."

İki gencin çocukluklarına dayanan aşkını okuyacağız. Umarım beğenirsiniz. Buraya uygun bir şey yazamadım henüz yazınca güncellerim. pandora_k16