"Allah ismi elifle başlıyordu. Müslüman olmanın ilk şartı kelime-i şahadet de elifle başlıyordu. Efendimiz aleyhisselama getirdiğimiz salavat elifle başlıyordu. Euzu besmele elifle başlar. Allah'ın ilk emri,ilk ayeti İkra,elifle başlar. Kuran'ın başı Fatiha,elifle başlar. En değerlimiz namaza "Allah-u ekber" diyerek başlarız,o da elifle başlar. Aynı şekilde selam verirken de "Esselamü aleyküm ve rahmetullah" deriz,elifle başlar. Şükrederiz "Elhamdülillah" deriz,elifle başlar. İlk insan Hz.Adem'dir,ismi elifle başlamıştır. Yine Efendimiz miraçta Rabbimizle kelama tahhiyatla başlamıştır ve o da elifle başlar. Sonuç olarak elif bir felsefe oldu benim için.Elif gibi olmalıdır insan dimdik ama diklenmeden,gönlünde vavı taşıyarak."

Sahi, sevdiğin imtihanın olur muydu? Ve bir gün, o imtihanın ellerinden kayar mıydı? Yüzünde bir gülümsemeyle veda edebilir miydin sevdana? Hiç sevmemiş gibi. Ettiğin duaların O kişi için kabul olunmadığını, dualarının tecellisini başkasında gördüğünde ne yapardın? Teslimiyet. Nasip. Onun için ettiğin o güzel duaların başkası için kabul olduğunu nereden bilebilirdin ki? İşte bu sevda... Ne bir şehvet ne bir arzu. Bu Allah'ın ve Resulullah'ın razı olacağı bir sevda. Öyle olması gereken bir sevda. Tevekkül. ''Hayatının her köşesinde bulunduğun insan seni fark etmezken, hayatının her köşesinde olanı fark edemiyorsun Betül" dedi Ömer. Anlamamıştı... Hem de hiçbir şeyi... Sevda çok garipti ve ağır bir imtihandı...

4. Baskıya girdi! Günnur suskunluğunu bozan bu adama tahammül edemiyordu. Hiç bir insan, hiç bir erkek onu bu kadar zorlamamış, onun sessiz kişiliğine saldırıda bulunmamıştı. Oğuz... Çapkındı, haylazdı, vurdum duymazdı. En beteri ise inatçıydı. Bu günlerde ise tek istediği bu kızın bakışları, ses tonu, iç dünyasıydı. Günnur içindekilerin dökülmesinden hiç bu kadar korkmamıştı. Oğuz ise hayatında ilk kez gördüğü o mercan mavisi, parlak gözlerin neler sakladığını ölesiye merak ediyordu. Bu gizem çözülecek, bu kız konuşacak, bu adam aşık olacak, bu mavi gözler onun olacaktı.

Bu bir aşk hikayesi değil aşktan öte birbiri için yaratılmış iki kalbin hikayesi. Allah'ın sevdiği iki kul. Birinin gözünden hüzün akarken diğeri hiç iftirayla yanlışla tanışmamıştı. Nefsi onu hiç kandıramamıştı. Ya öteki iftiralara maruz kalıp doğruların ortaya çıkmasını canı pahasına istemiş ancak suçsuz olduğunu kanıtlayamamıştı. Hüznünü dindirmek için vermişti Allah onu bal gözlüsüne. " Allah hüzünlü kalpleri severdi."

Bir tarafta Bal rengi gözleriyle baktığı yeri yangın yerine çeviren bir genç kız. Ahlakıyla ve içindeki tertemiz kalbiyle, islamı en güzel şekilde yaşadığı sakin bir yaşam. Öteki tarafta Yakışıklılığıyla her genç kızı kendine aşık edebilen fakat asla gözü harama bakmayan çalışkan zeki bir delikanlı. Günleri oldukça sakin geçen tek dertlerinin Namaz vaktini unutmaları olan iki ayrı dünya.. İşinin en iyisi olan delikanlının kalbinin "Bu duygu ikisinede çok uzaktı." Neydi bu birbirine bakan 2 çift gözün delikanlının yüreğindeki buzu eriten şey?