Sadece masmavi hayallerim vardı. Gökyüzü gibi uçsuz bucaksız hayaller... Sadece gerçekleşmesini istediğim bembeyaz dileklerim vardı. Bulutlar kadar özgür dilekler... Saklı olan bir hazine gibiydi kalbi. Keşfedilmeyi bekleyen bir hazine. Mutluluk tınısı sesi duyuluyordu uzak diyarlardan. Aşkı ve mutluluğu yanlış bedenlerde, yanlış kalplerde, yanlış sokaklarda arayan iki Gezgin: Bir gün aynı sokakta karşılacak mıydı? Peki ya sokak çıkmaz sokak ise? Tesadüf mü, aşk mı yoksa kader mi bilemeyiz ama onlar ya birbirlerinin kaybettikleri umutları olacaklardı ya da vazgeçtikleri. Belki de her şey bir Bahar Rüzgar'ı gibiydi... (#Genç Kurgu'da 2. ) ♡♡♡ Lopus Yayınları ile raflardaki yerini aldı. ♡♡♡ #instagram: @lopusyayinlari #instagram: @niisa.krmn

Bu hikayede biraz aşk biraz şehvet ve kıskançlık ön planda.Baş karakterlerimiz ikiz rollerinde ama üvey ikizler.Bu konuyu da şöyle açıklayayım : Karakterlerin annesi ( Serap ) hastanede doğum yaparken Ayazın gerçek ikizi ölür.Tam o saatlerdede hastanede bir kargaşa yaşanır Bu kargaşanın sebebide hastanede kız bir bebek bulunmasıdır. Bunun üzerine baş hemşire doğum yapan ve bir çocuğunun öldüğü haberini daha almamış olan Serapa bir oyun oynayıp bu kız çocuğunu ölen bebeğin yerine anneye verirler.Daha sonra bu hemşire bu kadına bu önemli olayı söyler.Kadın bunun üzerine ikizlerimiz lise 1 e geçerken bu olayı anlatırlar.Bunun üzerine Tanem bu aileye borcunu ödemek için derslerine dört kolla sarılır ve aşk yaşamaya vakit bulamaz taki 17 -18 yaşlarına kadar...

Kişinin kalbinde duyguya dair hiçbir şey kalmamışsa bedenin varlığı anlamsızdı. Önce kalbe dokunmadan direk tene değen eller gerçek bir insana değmiş sayılır mıydı? Ya da gördüğü manzara karşısında parıldamayan gözler bomboş bakışların kurbanı olduğu halde canlı mıydı? Dümdüz bir suratla, gülümsemek için çaba sarf etmeyen bir çift dudak başka bir dudakla birleşse ne olurdu peki? Bataklığın en dibinde çığlık atmaya tenezzül etmeyen kişi, sırf ölümü dahi göze alacak kadar mutsuzsa, hissizliği kabul edilir miydi? Beden ruhtan ayrılmak için sadece son bir hamle bekliyordu. Peki ya kişi ufak bir bıçak darbesiyle cılız bedenine tutunmuş incecik ipi koparmak kadar basit bir işlemi yapmamak için direniyorsa? Ya hala bağı olduğunu sandığı ruhu çoktan başka bir aleme göç ettiyse ve ruhundan geriye kalan tek hediye aldığı sayılı, soğuk nefeslerse?..

Onu sardığım kollarımın etrafına kendi kollarını doladı ve yeşil gözlerini tekrar kapattı. Sanki yeşillerini görmemi istemiyormuş gibiydi. 'Bunu sana önceden de sormuştum. Sen, sen hiç cennetten kovuldun mu Brook?' Kafamı onaylarcasına salladım. 'Evet. Beni cennetinden kovan sendin Harry.' Yeşil gözlerini tekrar açtı. Ben onun bana bahşettiği bu güzel renge bakarken o konuştu. 'Cennetler siyah olmaz ve sen bunu iyi biliyorsun ki benim sana olan aşkım ölü doğmuştu Brook. Öyle ölüydü ki siyahın cehennemini bir türlü terk etmeyi başaramamıştı.'