Sekiz adım gerimde duran yedi gence baktım... İçlerinden biri şu an burada değildi. Ve eğer 10 yıl sonra yeniden sahneye çıkmaya cesaret edebiliyorsam bu, yalnızca onun içindi. Çünkü bunu ona borçluydum. Çünkü ona bakınca, on altı yıl önceki Ozan'ı görüyordum. Çünkü onun yoluna da benimkine benzer engeller çıkarılıyordu. Ama bir farkla... Benim, arkamda durup bana sahip çıkabilecek bir hocam hiç olmamıştı. Öğrencilerimin arkasında ise bizzat ben vardım. Herkesle, her şeyle mücadele etmeye hazır olan ben... Kimsenin onları ezmesine izin vermeyecek olan ben... Bu düzen... Bu ülke... Akademik ve toplumsal baskılar... Ama en çok da Tilbe Hoca'nın gölgesi... Hepsi ben ve benim gibi birçok genci köşeye sıkıştırmış, kendilerini zayıf ve değersiz hissetmelerini sağlamıştı. Fakat bu düzen böyle sürüp gitmeyecekti artık. Gözlerimi kapayıp son kez derin bir nefes aldım. Sonra başımı dikleştirdim ve emin adımlarla sahneye çıktım. Ne kadar gergin ve huzursuz olsam da güçlü durmamı sağlayan iki etken vardı: Tam arkamda duran öğrencilerimin gözlerinde parıldayan o gururlu bakış ve karşımdaki koltukta oturan Tilbe Hoca'nın gizleyemediği huzursuz yüz ifadesi...

"...Tüm bu düşünceler eşliğinde kendimi uykunun huzurlu ve güvenli kollarına teslim ettim, uyanacağım günün hayatımda bir dönüm noktasının başlangıcı ve içinde olduğum bu yaşın, en güzel yaşım olacağını bilmeden..."

Veda Apartmanı, Daire 8. Teoman İlhan ve belki de aynı kaderi paylaşacağı insanların hikâyesi.