Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o kelebek gibi bir cesetten ibaretim ben. Bir kentte mucizevi şeyler yaşanırken, evin dışında kalmış, pencereden o sıcaklığı izleyen küçük çocuklar gibi hissediyorum. Hiç varolmamış bir aşkın hüznünü yaşıyorum. Hiç olmayan birinin özlemini çekiyorum. Neydi bu hissettiğim? Bu boşluk nedendi? Ruhumu delen, ciğerlerime batan bu duygu nereden gelmişti? Yağmurla gelen o tuhaf yabancınn etkisi olabilir miydi? O yabancı bana yağmuru sevdirebilir miydi? Yağmur onun bakışları gibi düşecek miydi gözümden yüreğime? Kirpikleri, saçları yağmurla nasıl böyle uyumlu olabilirdi? O yağmurun ta kendisiydi. "Yağmur gibisin. Hatta yağmursun." "Hayır, gökyüzüyüm."

Her acı günü, her çektiği işkence, her çaresizliği bedenine, tenine ve bakışlarına işlenmiş fırtına gözlü bir adam.Sizi yakıp yıkan, her hücrenizi geri döndürülemez parçalara ayıran dipsiz karanlığına rağmen nefesinizi kesecek, kalbinizi acıtacak kadar güzel biri.Yıllarca boş bir kabuk gibi yaşayan, intikamını, masumiyetini ve en önemlisi asla sahip olamadığı ruhunu arayan bir serseri. Ayaz Haznedar. "Şarkılara neden parça deniyor biliyor musun Safir? En ihtiyaç duyduğun anda eksik bir yanını tamamlayıveriyor bir tanesi çünkü. Sen yıldızların benim için yazdığı bir parçasın Safir, dünyamın karanlığına dayanamayıp beni terk eden ruhumun yerini doldurmak için bestelenmiş, dünyanın en güzel şarkısı." Ve bu ruhsuz serserinin kalbine dokunmayı başarabilen, Safir gözlü, kırık dökük bir melek. "Ve şimdi çal benim için Safir. Var olabilecek tüm sesler sussa bile sen, benim için çal...""

Birden uyandım. Odamın içine vuran ay ışığı, bunun çok kötü bir kâbus olduğunu haykırıyordu bana. Kan ter içinde doğrulmaya çalıştım beni her gece cehenneme iten yatağımdan. Ben düşüncelerimin içine karışırken, birbirine girmiş saçlarım da ellerime karıştı. Beni parçalayan, ateşlere atan kâbuslardan biriydi bu. Bir gün gerçek olmasından korktuğum en büyük kâbuslarımdan biriydi. Sevdiğim adamı öldürmek, şu dünyada en korktuğum şeydi. Ve bir gün, bunun gerçek olacağını biliyordum.

"Yaşadığım hayat boyunca inandığım bazı değerler vardı. Aile Güçtür. Her ne kadar kan bağımızı kendimiz belirleyemesek de, bu bağın bize hayat veren inançlardan biri olduğu, asla unutamadığım bir düşünceydi. Bu talihsiz gerçek tüm yaşamım boyunca peşimi bırakmadı." ♚♚♚ İngiltere'de soylu ailelerden olan Bertinelli'lerin üç çocuğundan biriydim. Ben, ikizim Narcissa ve babadan kardeşimiz Kaleb. Normal bir hayatımız var gibi gözükebilirdi. Her gün balolardan çıkıp, tek derdi giydikleri kıyafetler olan o sıradan ve akılsız insanlar gibi olabilirdik. Ama sakladığımız bir sırrımız vardı. Bize, İtalyanlar "Strega", Batı Afrikada'ki Yorubalar "Aje", yani anne derlerdi. İskandinav ülkelerinde ise "Hexsa." Burada ise kendimize "Cadı" diyorduk. Watty Kitap Kapağı'na bu tatlı kapak tasarımı için bir kucak dolusu teşekkürler!