''Dikkat çekmemek görünmediğin anlamına gelmez! Vazgeçtim görünmez ol sen! Nasılsa gözlerim senden başka bir şey görmüyor! Çektiğim eziyet son bulsun artık!'' dedi hiddetli bir şekilde. Kalbim göğüs kafesim de gümbürdüyordu. Nefes için yalvarıyordu ciğerlerim. Gözlerim dolmuştu. Onsuz olmak benim kaldıra bileceğim bir şey değildi. ''En azından görünmezliğe bürünene kadar bekleyemez miydin?'' diye sordu yorgun bir şekilde. Beni kolları arasına alırken ''Beni deli ediyorsun.'' dedi. ''Sen zaten delisin.'' diye cevap verdim derin nefes alırken. Bir kaç saniye sonra '' Ne olursa olsun sen beni gör. Diğerleri umrumda değil. Umursadım tek kişi sensin.'' dedim yalvarırcasına. ''Ben seni görmekten daha iyisini yapıyorum. Seni hissediyorum ben.'' büyüleyici ses tonu ve bu kelimeler birleşince ortaya nasıl bir şey çıktını anlatmak için kelimeler anlamını yitiriyordu.

ИсТиНаТа БоЛи СаМо ВеДнЪж. А лЪжАтА вСеКи ПъТ, кОгАтО сЕ сЕтИш За НеЯ.

.

Araf cehennem ve cennetin tam ortasında ki yer... İyiliğinde kötülüğünde bulunduğu yer. Güneş tüm ışıkları ile aydınlatsa da, hala Gecenin karanlığı hükmediyor... Araf bazıları için seçenek olabiliyorken bizim için bir kurtuluştu! Son umuttu! Son fırsattı! Kötülüğü temsil eden siyah, iyiliği temsil eden beyaz. Her ikisini de barındıran Ben. Araf'ı ruhunun en derinlerinde barındıran Ben...Ben Araf'ta değildim! Ben Araf'tım! Peki ya -''Sen benim araf'ımsın!'' ve ''Biz bir birimizi tamamlayacak yaralı ve çürük ruhlarız.''- cümleleri ne kadar doğruydu? Geleceğin cenneti mi? Geçmişin cehennemi mi?