Ay göğe yükselirken tüm duygular yeryüzüne damlayacak. Tek tek toplayacağız onları, avucumuzun içine alacağız. Gözlerini kapat, diyeceğim, sen gözlerini kapattığında dudağının kenarından öpüp sevgi duygusunu serpiştireceğim yüzüne. Yüzünde parıldayan sevgi parçacıkları, içerisine tutkuyu da katıp karmaşıklaşacak; aşk olacak. Ay'ın fısıldadığı cümleler kulağımıza dolarken kelimelere beraber anlam yükleyeceğiz. Mutluluk duygusu da sevgiye karıştığında kalbimiz Ay'a yükselecek. Biz huzurla gökyüzünü izlerken, kalbimiz tamamen Ay'a ait olacak. Ay, hislerimizin en büyük şahididir.

"...bir çarşamba sabahıydı, seni benden aldılar."

"ÇIĞIR AÇANLAR Kategorisi - The Wattys 2016 Ödülü Sahibi" Gizem / Gerilim #1 Gecenin bir vakti... Cinayet masası amiri İzan, her zamanki gibi, genç bir kızı öldürmeye niyetli adama mani olur. Şehir, huzur içinde yatağına geçer, rüyalara dalar. Her şey olması gerektiği gibidir; İzan kahraman, kötüler ise yenilmiş vaziyette. Dosya kapandı. Ta ki yan daireye bakana kadar... Ya da onun karşısına, diğer komşularına... Her yer ceset doludur adeta, kan sızmaktadır sokaktan... Bu gece şehirde kimse uyumayacak, siz dahil... Tanıtım Videosu; https://www.youtube.com/watch?v=bKJNe7ksX0w&feature=youtu.be "Bir metre yetmiş sekiz santimlik yükseklikten yere düşen, paramparça olup insanları tuzla buz eden suretindeki kalıcı yorgunluk ifadesi ise, kara, kapkara yüzünü daha da çirkin ve tahammül edilemez bir hale getirmişti, en azından onun için. Etrafına baktı, kendini görebileceği bir ayna yoktu, sevindi. O da en az, diğerleri kadar kendinden çekiniyordu." Tüm hakları saklıdır. Başlangıç Tarihi: 16.02.2016

Yapraklar sararırken öfkesiyle birlikte atardı üstünden ağaç onları. Yapraklarını severdi, severdi sevmesine ama günlerini çalıyorlardı ondan. Ve günleri yapraksız kaldığında, o da günsüz kalmıştı. Kaybı büyüktü. Hem yapraklarından olmuştu hem de bir gününden. Peki sarı, turuncu ve kırmızı yaprakları olmadan sonbahar, sonbahar olmaya devam edebilecek miydi? Denemeye çalışmak bile yorucuydu. Çünkü artık sahip olduğu şey yapraksız bir gündü, o da ondan gitmişti. Ve sonbahar sonsuz gibi hissettiren o bir güne kavuşana kadar sonsuz bir acı içerisinde olacaktı. Onları çizen ressamın boyası kuruyacak, onları şiirlere döken şairin kelimeleri tükenecekti. Onları yazan yazar çığlık çığlığa olacak, oyuncular kanları emilmiş onun yerine damarlarında acı gezinen yaratığa dönüşeceklerdi. Sonbaharın yapraksız günü daimi bir acıydı ama sonbahar günü ressamın fırçasından çıkan en sonsuz, şairin şiirlerinden en dokunaklısı olacaktı. Sonunda yazarın çığlıkları susacak, oyuncular tekrar hayat bulacaktı. Sonbahar da, günü de anlamlı olacaktı. Her şeyden anlamlı. [Tüm hakları saklıdır. İznim harici kopyalanma durumunda hakkınızda yasal işlem başlatılacaktır.]

çünkü sevgilim içimizdeki yara yeniden açılacağı günü bekler

Doktor Annabelle Clarke, dönemin en ünlü ruh sağlığı merkezi Windsor Kliniği'ne kabul edildiğinde, sadece hastalarla başa çıkmak için değil, kendi içindeki karanlıkla savaşmak için de hazırlıktaydı. Kliniğin sessiz koridorlarından yükselen gizemli fısıltılar, onu içine çekeceği bir dünyanın kapısını aralıyordu. Akıl sağlığını korumak artık yeterli değildi; Annabelle, merkezin unuttuğu sırları ve gölgeleri keşfetmek zorundaydı. Aksi takdirde, bu klinikte gerçekten neler olduğunu öğrenemeden, kendi ruh sağlığını da kaybedecekti. 96 numaralı odada kalan hasta, isimsiz, tekinsiz. Yıllarca bir başına kaldığı odada dünyadan bihaberdi, ümitsiz vakaydı. Ya da sadece öyle düşünüldü. Annabelle, onu iyileştirmekte kararlıydı. Ancak bu, gerçekten istediği bir şey miydi? Wattys2018 Hikaye Ustaları Ödülü Kazananı 🏆

Sesil, yirmi yaşına henüz basmış bir psikoloji bölümü öğrencisidir ve okuduğu bölümü seçmesinin en önemli nedeni, sekiz yaşındayken öğrendiği, modern tıbbın hala gizemini tam olarak aydınlatamadığı bir algı komplikasyonuyla dünyaya gelmesidir: Sinestezi. Bunun üzerine sekiz yaşındaki pek çok kişinin alamayacağı kadar radikal bir karar alır ve unutmak istemediği rengarenk anılarını düzenli olarak tuttuğu defterlerine kaydeder. Bu ona, her zaman yanında taşıdığı bir defter ve hayatı boyunca eşlik eden bir alışkanlık olarak geri dönmüştür. Tek bir kuralı vardır; o da tüm anılarını yazıya dökerken bir daha eşini benzerini yaşayamayacağını düşündüklerine yıldız atmaktır! Rakamların rengi ve renklerinse kendilerine ait tatları olduğu bir hayata uyum sağlamakta herhangi bir sıkıntı çekmemiş olan Sesil, bir Cumartesi akşamı yatıya gittiği ev partisinden sonraki günün akşamında odasında uyanmıştır; fakat ufak bir sorun vardır: Parti gecesini ve evine nasıl geldiğini hatırlayamamaktadır. Öncesinde aklında kalan birkaç imgeyle bu hafıza kaybını aydınlatmaya çalışan Sesil, bu durumu anı defterinde ayırdığı, boş, dört adet yıldızlı sayfayla çok geçmeden takıntı haline getirecektir. Daha sonrasında su yüzüne çıkan gerçeklerle kendisini, hiçbir algısıyla bütünleştiremediği bir adamın peşinde bulacaktır.

NOT: WATTPAD'TAKİ İLK TERÖR HİKAYESİDİR. Bedirhan Hamidian , dünün öfkesi yarının ise intikamıyla yaşayan İranlı bir terörist lideriydi. Bu gün diye bir şey yoktu onun için. Bu gün yaşayabilirse yaşayacaktı , bu gün yine dünün öfkesini kusacak ve yine yarının intikamı derdine düşecekti. Ta ki Evra gelene kadar... Evra Lorin üvey abisinin gölgesinden kurtulmak için İstanbul'dan Batman'a kaçmış güzel genç bir kızdı. Çocukluğunu geçirdiği bu şehir onun için yeni bir başlangıç olacakken hayatının sonu olmuştu adeta. Hiçbir şeyden haberi olmayan Evra'yı aşkından gözü dönmüş bir terörist beklemekteydi... NOT: BU HİKAYE AŞK VB ŞEYLERDEN ZİYADE TÜRKİYE VE ORTADOĞU GÜNDEMİNE (HATTA DAHA ÇOK GEÇMİŞİNE) FARKLI İNSANLARIN GÖZÜNDEN BAKMAYA ALIŞMANIN BİR SONUCUDUR. GÖRÜNDÜĞÜ GİBİ TAM ANLAMIYLA AŞK MEŞK HİKAYESİ OLMASA DA BU UNSURLARDA VARDIR. KOPYALANAMAZ, İZİNSİZ BENZERLERİ YAZILAMAZ. AKSİ TAKDİRDE YASAL İŞLEM BAŞLATILACAKTIR.

Ben Piraye. Sıcacık esen meltemi kalbiyle soğutan, soğuk rüzgarları beyaz telli saçlarıyla ısıtan kadın. Ömürlü kelimelerin serzenişlerine rağmen bir an bile tereddüt etmeden onların cinayetine şahit olup, ortada kalan cesede 'Acı' diyen kadın. Bileklerindeki acının göğsündeki acının yanında hiç olduğu, Üsküp'ün gündüzünü gecesine, sabahını akşamına katan kadın. Ben Piraye. Ömürsüz bir çiçekte can bulan, Canını sevdikleri için kül eden kadın. "Ah, benim Ömürsüz çiçeğim, Üsküp'te bir sabah daha doğuyor, Gözlerimde kan, Zihnimde acı, Kalbimde sen."

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.