Bazı soyadları kader gibi yazılır.

Hayatta kalmayı değil, hatırlamayı seçenler kazanacak.

Bir düş kocaman kanatlı, upuzun boylu, gök gözlü bir kuş getirdi penceremin önüne. Kartal dediler adına ama gülen gözlerinin kenarına sığınmış çocuğu görmüştüm ben; adı başka. Başka türlüydü, bütün sakladıklarının hem en içinde hem çok uzağındaydı ve ben onu koklamadan nasıl duracağımı bütün bir ömür düşünsem yine bulamayacağım... Bu defa finali göreceğiz 🦅

İhtimaller diyarı halime gülerken, sen o bileğine ne güzel yakıştırdın düşlerimi...

Çok fazla sır biriktirmiştim içimde. Bazı zamanlar güvendiğim renklere fısıldamak istemiştim onları fakat haykırmak varken neden fısıldayayım ki? Ortak edeceğim, herkes kıyısından köşesinden geçecek hikayelerimin, sustuklarıma herkesi şahit edeceğim. Dünya benim sırdaşım olacak, onlara sihirli bir yolla haykıracağım hikayelerimi.. O zaman haykırıyorum, sırdaş olalım mı?

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne