Yasak olanın verdiği haz mıydı; bizi günaha iten? Ya da aşk mıydı; yasak olmasına rağmen günahını göze aldıracak kadar gözümüzü kör eden? Adamın gözleri miydi kızın aklını bulandıran? Yoksa kendisine sunduğu yüreği miydi onu eşsiz kılan? Evcil bir hayvan gibi on dokuz yıl boyunca kapatıldığı odadan dışarı adımını attığı an kaderinin çoktan yazıldığını anlamıştı küçük kız. Ya bileklerine vurulan kelepçelere boyun eğecek, ya da kendisi için çizilen sınırları aşarak gerçek dünyayla yüzleşecekti...

Lal, üç senedir deliler gibi aşık olduğu oğlanı, başka bir kızla basmıştı. Hem de mezuniyet gecelerinde. Hem de barın temizlik malzemelerinin saklandığı odada! Gözyaşları içinde en yakın dostu Yiğit'in evine gitti. Ama başına gelecekleri bilseydi, o malzeme deposunun kapısını asla açmaz, o eve adımını asla atmazdı. Çünkü kader tüm cilvelerini tek bir geceye sığdırıp, Lal'i dilsiz yapacaktı ve de kalpsiz.

Avcı, EPHESUS YAYINLARI aracılığıyla raflarda! Kirli oyunlar dönüyordu ve herkes bu oyundaydı. Sırlarının ardına gizlenmiş Jay Sullivan bile... Peki, bu oyunda onun yeri neresiydi? Annabelle Jefferson henüz bunu öğrenemese de, artık kendi yerini biliyordu. Asırlar öncesinden beri her şeyin merkezinde o vardı. Peki, gerçekte neydi o? Ya da kimdi? Bu soruların cevabı birilerinin bataklığı olacaktı. Ve... bakalım kimler bu bataklıktan kurtulacak, kimler tamamen dibe batacaktı? Artık karşılarında bir Av değil, Avcı vardı. - *Tüm hakları bende saklıdır!

"Belkide Dünya'ya gelme sebebim sensindir. Belkide ben dünyaya seni çok sevmek için gönderildim. Bana başbelası diyorsun ya ben senin başına gelebilecek en büyük belayım evet."

Geçmişinden kaçmak isteyen Duygu, her şeyi arkasında bırakarak kitabını yazmak üzere Büyükada'ya taşınmaya karar verir. Ama bu adada herkes, tepedeki gizemli malikanede oturan ve bugüne kadar kimsenin görmediği Karahanlı'dan söz etmektedir. Kısa süre içinde macera duyguları kabaran Duygu, Karahanlı'nın kim olduğunun peşine düşerken, kendini Karahanlı'nın sağ kolu diye tanıtan buz mavisi bakışlı adam; Ateş'le sürekli karşılaşmasının ardında bir sır perdesi aramalı mıdır?

Gerçek bir tarihe ve gerçek mekanlara, yerlere dayanmayan tamamen hayal gücü ürünü bir eski çağ hikayesi... Azıcık fantastikimsi :) Bu da nasıl bir tabir oluyorsa artık :))) Umarım keyifle okunur :)

Kanı bitene kadar içti dudaklarımı. Kanım bitene kadar içtim dudaklarını. Omuzlarından göğsüne doğru inen avuç içlerim tenindeki yaraların kabarıklıklarına çarpıyor, parmak uçlarımdan bir zehir gibi akarak zihnimin içine sızıp canımı yakıyordu. Güney dudaklarımızı ayırdığı an belimdeki elini gevşetti fakat beni bırakmadı. Aralık ağzından sızan nefesi tenime çarmaya başlamıştı. "Eğer bir gün beni buna pişman edersen..." derken gözlerindeki vahşet ağır bir şekilde önüme serildi. Oralar şimdi hep yangın yeriydi. "Önce dudaklarımızı, sonra kalplerimizi söküp atarım." Bu bana söylediği bir sözden ziyade kendine ettiği apaçık bir yemindi. "Bizden geriye ne bir iz, ne de mühürler kalır..."

Doymayacağımı sanma, vereceğin en ufak zerreye ihtiyacım var. Sakın benden uzak durma ! Senden başka gidecek yol aramam. Pes edeceğimi düşünme, kaçtıkça yanında bulacaksın beni. Hayata bir sıfır yenik başladığını düşünüyorsan bende senden haylice değilim bunu bil. Kader mahkumlarının paylaştıkları hüznü iki ayrı kutuplarda yaşadık, benim payım dan fazla aldığını iddia edemezsin. Küçük yaşlarımın dokunulmazı, izin ver yaklaşmama. Bir başkası anlayamaz gözlerinin gerisinde sakladığın seni ...

Aradan geçen yıllar kalpteki yangınları dindirebilir mi? Ya da kalp kırıklıkları zamanla kendini onarabilir mi? Bir kadın onca acıyı çekmesine karşın dimdik durabilir mi ayakta? Ya da bir adam kadının ihaneti karşısında hem sevgisini hem de nefretini aynı kalp de barındırabilir mi? Ceza gibi bir aşktı onların ki. Aşklarının büyüklüğü gibi nefretleri de büyüktü. Acı çektikleri oranda acı çektirdiler. Ne sevmekten vazgeçtiler ne de nefret etmekten.

Tezer ve Beyzade Aşireti'nin yüzyıllardır olan düşmanlığını Diyarbakır'da bilmeyen yoktu. İki aşirette çok güçlüydü. İki aileninde kaybedecek çok şeyi vardı. Bu yüzden barış yapılmalıydı. Daha fazla kan akmaması için gerekli olan buydu. Barış olmasını en çok isteyen iki sevdalı yürek vardı. Ali Beyzade,Heval Tezer. İmkansız olduğunu bile bile sevmişlerdi. Ali,Heval için yüzyıllardır kimsenin atmadığı adımı atmış ve barış istemişti. Miran Tezer intikam istiyordu. Gözlerinin önünde abisini öldüren Ali'yi öldürmek için yemin etmişti. Devran Beyzade abisinin ölümünden sonra Heval'e gözü gibi bakmak için barış olmasını sağlamıştı. Heval ise Ali öldükten sonra konuşmamış,gülmemişti. Bir yıl boyunca buna kimse anlam verememişti. Ali ve Heval'i bilen tek bir kişi anlam veriyordu. O da Devran Beyzade'ydi. Heval'in günden güne eriyip bitmesine,abisinin emanetine bakamaması onu bitiriyordu. Heval'e ulaşmak için evlilikten başka yol kalmamıştı. Bu evlilik için ilk başta önünde engel yokken Miran Tezer ona en büyük engel olmuştu. Bir kez daha Töre yüzünden Devran'ın eli kolu bağlı kalmıştı. Bir kızı eğer amcasının oğlu isterse diğer kısmetleri çekilirdi. Heval'i de Miran istemişti.