"Kaç yaşındasın sen?" Bir anda beklemediğim bir soru sorunca şaşkınca ona baktım. Yüz ifadesi yine sert ama sakindi. Kollarını göğsünde birleştirmiş cevap vermemi bekliyordu. "18. Yani b-birkaç ay sonra 18 olacağım." Vücudum zangır zangır titriyordu ve bu konuşmama engel oluyor, sürekli kekelememe yol açıyordu. Sabahtan beri hiçbir şey yememiştim ve askerlerden kaçmak için oradan oraya sürüklemiştim. Bedenim tüm bunlara dayanacak kapasitede değildi. "Daha bir yetiştin bile değilsin." Gözleri bir süre duvardaki saatte oyalandı ve tekrar bana döndü. "Geceyi burada geçireceğin için ailen endişelenir mi? Başıma sorun çıkarma ve onları ara." Cebinden çıkardığı telefonu bana doğru uzattığında hüzünle ona baktım. Yine benimle alay ettiğini sanmıştım ama yüzünde öyle bir ifade bulamamamla birlikte bakışlarımı yere indirdim. Gerçekten benim gibi birinin normal bir hayatı olduğunu düşünebiliyor muydu? Test sonucumu öğrendiğim ve ailemi son kez gördüğüm gün aklıma geldiğinde canımın yandığını hissettim. Elimle telefonu ittim ve ona bakmadan sorusunu yanıtladım. "Hayır, gerek yok." Yine öfkeyle üzerime atılmasıyla bir adım geriledim. Kolumu sıkıca kavrayıp beni sarsmaya başladı. "Beni reddetmemen gerektiğini anladığını sanıyordum! Hemen onları ara yoksa-" "Ailem beni terketti! Kimsem yok, anladın mı?" Akmasına izin verdiğim gözyaşlarım tüm günün acısını çıkarmak istercesine yanaklarımdan hızla süzülmeye başladı. Bu sefer onları durdurmayacaktım. Ama tanımadığım bu adamın karşısında zayıf görünmek istemiyordum. Sessizce ağlarken kafamı yere eğdim ve beni görmesini engelledim. Kolumdaki elini yavaşça üzerimden çekti. Hala yüzüne bakamıyorken sakinleşmeye çalıştım. "Kimseyi aramama gerek yok. Çünkü beni merak edecek kimsem yok." 11/05/2020 #1 boyxboy [190920]

Eşcinsel konulu bir kurgudur.

Yaralı bir Türk, Norslar'a esir düşer. İyi bir savaşçı ve zeki olduğundan onu kendi lehlerine kullanmak isterler. Bu hikaye Conall ve Karahan'ın hikayesidir. Valhalla'nın Işığı'nın hikayesi... ⋆⋆⋆ Kurgudur, gerçeğe uygun olmayabilir. ↬30.04.2020

"Kötü olduğun bir şey var mı?" dedim gülümseyerek ona dönüp. "Zor bir soru." dedi gülerek. Sonra gökyüzüne bakarak düşünmesini izledim. Öyle sevimliydi ki... "Açık uçlu sorularda kötüyüm." dedi kıkırdayarak alayla. Bu kahkaha atmama sebep oldu. "Tatlı. Başka?" "Bisiklet sürmekte berbatımdır. Her yere takılır ve çarparım. Resim çizmeyi beceremem. İlkokulda bile ödevlerimi abime yaptırırdım hep. Hele o perspektifler yok mu? Argh, kaç kağıt parçaladım bilmiyorum. Genelde insanlarla iletişimim de kötüdür, mimiksiz olduğumu söylerler. Hiç konuşmadığımdan şikayet ederler." Gözleri gözlerime kaydığında gülümseyerek onu izliyordum. "Sen eminim onlarla aynı fikirde değilsin." Bu yine gülmeme sebep oldu. "Kesinlikle değilim." "Ve..." Adımını biraz daha uzağa atıp önüme geçti hala yürüdüğümüz sırada. Durduğumda o da durdu. Tam karşımdaydı ve aramızda bir adımlık mesafe vardı sadece. "Sevimli insanlara zaafım var. Konu onlara geldiğinde kendimi -istediğin manada düşün- asla tutamam." Öylece gülümseyerek birbirimize bakıyorduk. Eğer alkol almış olmasaydım kesinlikle böyle bir anda böyle rahatça gözlerine bakamazdım. "Özellikle kısa boylu, çekik gözlü bir çocuk konusunda." Elleri belimi buldu, iki yandan aşağı kayıp tişörtünün eteklerini tutarak beni kendine doğru çekti. Elleri sıcacıktı. Yanıyormuş gibi hissetmeme sebep olacak kadar. "Ki üzerinde benim tişörtümle karşımda duruyorken."

Deniz bir ressam, Can ise onun ilhamı.

Gerçekten böyle olmak zorunda mıydı? Eskiden kendinden daha çok umursadığın insanla birlikte olmak yorur muydu bir insanı bu denli? Kendine nefret etmesine neden olur muydu? Büyük aşkının bittiği düşüncesi aşka olan inancını bitirebilir miydi?

Artık süre dolmuş, saat çoktan on ikiyi geçmişti. Fakat bu hikayede arabaya dönüşen balkabakları ya da fareden evrilen atlar yoktu. Zira gerçek dünyada saat on ikiyi geçtiğinde, herkes iblise dönüşüveriyordu. |Düz yazı&Texting|