"Selam güzelim." Güzelim? cidden mi? pardon nerden tanışıyorduk çıkaramadımda? "Biraz fazla samimi sanki?" diye mırıldandığımda anlamamış bir şekilde bana bakıyordu. Yapmacık bir gülümsemeyle "Selam" dedim. Kafasını aşağı eğerek beni süzdükten sonra tekrar gözlerime baktı. "Akşam ne yapıyorsun güzelim?" e yok artık şimdi tanıştık? yok yok kesin buda uçkuruna düşkün olanlardan. "İlk olarak bana güzelim demekten vazgeç. Sonra akşam ne yaptığım seni ilgilendirmez." "Aa neden öyle diyorsun ki? Bak akşam için benden iyisini bulamazsın." yuuuh! resmen bana yatalım diyor. Sinirle ayağa kalktığında oturduğun sıandalye yere düştü. Ellerimi masaya koyarak yüzümü onunkine yaklaştırdım. "Şimdi beni iyi dinle! Ben Sürtük değilim. Ve onlarla kıyaslanmaktan da hiç hoşlanmam! Ayrıca sana şu aval aval bakan kızlardan da değil. Ben hiçbir kıza benzemem beni kimseyle karıştırma!" Böyle bir şey beklemediği için afallamıştı bende bunu bir fırsat olarak gördüm ve masada ki suyumu alarak sınıfa çıktım

Sevgisiz büyüyen İKİ BEDEN , Birbirine zıt İKİ İNSAN , Ama , Birbirini tamamlayan İKİ HAYAT , Ve Sonu bekleyen İKİ KALP... ---Aşkın mutsuz sonunu değil, mutsuz sonun küllerinden doğan aşkı anlatır---

Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)

Öncelikle dümdüz yürüdüm.Sağa dönmemle birine postalandım ve yere düştüm.Ah!Sırtımı çok pis vurdum.Kafamı kaldırdığımda yoldaki karşılaştığım çocukla yine göz göze geldim.Yakınımdaydı ve ona daha ıyi bakma fırsatı buldum.Yüz haltları gergindi.Bir sesle irkildim. "Ah,burada kimler varmış bizi kavgamızdan ayıran küçük bücür"deyip sırıttı. Hemen ayağa kalktım."Ne diyorsun sen be"dedim onun aksine kaşlarımı çatarak. "Bir de bizi ayırdığı yetmiyormuş gibi ne diyorsun diyosun bücür"dedi. Ne saçmalıyordu bu"Yürü git be"deyip bir adım attım ki kolumdan tuttu. "Nereye gidiyorsun bücür daha cezanı vermedim"dedi.Çok sinirlendim ve kasıklarına tekmeyi geçirdim.Kollarım gevşeyince hemen koşmaya başladım. Arkamdan bağırışını duydum"Sen bittin bücür!"dedi.

Burada ne işim vardı benim? Ben bu yapmacık hayatı yaşamak istemiyorum. Bu insanların hiçbirini istemiyorum, ben sadece 2 yıl önce onunla birlikte kaybettiğim mutluluğu istiyorum. Biraz bencilmiyim ya? Bir köşeye oturmuş annemi ve ikizimi izliyordum, ikiside insanlar ile anlaşmış mutlu görünüyorlardı bir ben mi sevmemiştim bu evi, insanları. Sanırım ikizimin de dediği gibi sorun bendeydi, benim sorunum annemi ve ikizimi sevmemdi, onları kıskanmam ve paylaşmak istemememdi. Ben eski evimi, eski mahallemi, babamın bizi terk ederken son birkez dönüp baktığı kapıyı, okulumu özlüyorum. Arkadaşlarımı derdim ama benim hiç arkadaşım yoktu. Arkadaşlarım benim için 2 yıl önce bitmişti. Aslında açık konuşmak gerekirse mutlulukta benimi için 2 yıl önce bitmişti , onun yüzünden! O benim hayatımı alt üst etmişti. Burada neler yaşayacağım bilmiyorum ama annemin ve kardeşim için onların mutlu olması için bu aileye katlanacaktım. Hem belki mutluluk bulurdu beni ve hiç bırakmamak üzere sarılırdı bana.

Kızları kullanıp atan,oldukça ukala,zengin,yakışıklı biri.Ama ailesiyle sorunu var.Özellikle üvey annesiyle.Hilmicem İntepe. Soğuk,asi,sessiz ve güzel biri.Annesi yaşasa da o onu ölü sayıyor. Begüm Yücetan. Efendi,iyi kalpli,anlayışlı bir sarı kafa Anıl Hilmicem'e takıntılı,ama derinlerde (çoook derinlerde)iyi biri.Serenay Aktaş. Bir esmer bomba,iyilik meleği Almeda. Begüm'e takıntılı,alaycı biri Murat. Hepsi bir kolejde buluşursa ortaya Bir Kolej Masalı çıkar. Eğlence,dram,hilbeg garantidir.. :* (Tüm hakları Hilmicem'in odasında saklıdır.Ama o kadar dag ğınıkki ben bile bulamadım.)

Ateşten doğan, yangınla hayat bulan siluet ellerini yavaşça kaldırdı. Parmaklarından süzülen kıvılcımlar önündeki uçsuz bucaksız siyaha süzülüyordu. Ayazın keskin soğuğuna karışıyordu sıcağı. Ruhu sönüyor, kıvılcımları sonsuzlukta kayboluyordu. Ateşten olan, gözlerini kabullenişle kapattı. Dört bir yanı sardı kaybın fısıltısı.

Rüyamda karanlık bir ormandaydım. Üzerimde beyaz uzun bir elbise vardı. Ağaçların arasında baba diye bağırıyordum. Daha sonra bir hareketlenme oldu arkamda. Arkamı döndüm ama kimse yoktu. Sonra bir ses: “Meliiiss…” biri bana sesleniyordu ama sesi çıkaramamıştım. Tanıdık geliyordu aslında. Sonra babamın sesi duyuldu:”Melis kızım git buradan. Kaç..” “baba” diye bağırdım ama bir işe yaramadı. Bu sefer ilerde gördüğüm ışığa doğru koşmaya başladım. Birden karşıma Kaan çıktı. Elini bana uzatmış “gel” diyordu. Onu görünce yönümü değiştirdim ve başka bir yöne doğru koşmaya başladım. Bu sefer de Duygu yu gördüm. Onun da üzerinde beyaz bir elbise vardı ve o da elini bana uzatmış “Melis gel” diyordu. Yine yönümü değiştirdim ve koşmaya başladım. Ve bu sefer babamı gördüm her tarafı kan içinde öylece duruyordu ve bana “git Melis ne olursun git” diyordu. Daha sonra anlayamadığım bir şekilde arkamı dönüp koşmaya başladım . ayağımın taşa takılmasıyla yere çakıldım ve hemen önümdeki bir çift ayağı fark ettim. Başımı yavaşça kaldırıp tepemde dikilen kişiye baktım. Tepemdeki kişinin yüzünü görmemle bir çığlık koptu boğazımdan. Attığım çığlıkla hızlıca uyandım ve etrafıma baktım.